- 7 Eylül 2018
- 182
- 255
Kızlar merhaba hayatıma yön vermek istiyorum ama ne yapsam nasıl yapsam bilemiyorum.
İlk günden beri olmaması gereken bir ilişkiye başladım bir buçuk yıl sürdü bu süreçte hep tamam mı devam mı diye düşünüp durdum hiç huzurlu olamadım defalarca ayrıldık yapamadık tekrar barıştık. Çok aşık oldum gözüm kör oldu ne olacaksa olsun dedim o kadar çok o kadar çok sevdim ki. Şimdi biliyorum o duyguları bu kadar uç noktada kimseyle yaşayamayacağımı ama bu ilişki çok yıprattı beni. Belki körü körüne sevmeyeceğim ama daha mutlu olabileceğim biriyle olurum diye kendimi teselli etmeye çalışıyorum. Çünkü o kişiyleyken mutluluktan yerlere bastığımı hissetmediğim zamanlar kadar dibe çöktüğüm yaşamak istemediğim zamanları da gördüm. Ayrılık sebeplerimizi sıralamaya gelince tek birisi bile evliliği bitirmeye yeter; boşanmış çocuklu bir erkek, sorunlu ve rahat bırakmayan bir eski eş, ailesinin ikinci kez evlenmesine müsade etmemesi( örf ve adetler), benim babamın istememesi için onlarca sebepler, sorunları konuşarak çözmek yerine küsen günlerce tek kelime konuşmayan bir adam, aynı zamanda kadın ruhundan anlamayan birisi, eski eşle benim rahatsız olduğum tarzda bir iki konuşmasının olmuş olması ve benim unutamamam, ve mecburi tayininin çok uzaklara benim yaşayamacağım bir yere çıkması ve kendi asıl memleketine yakın olduğu için burayıda sevmediğinden tekrar benim olduğum şehre gelmek istememesi, bir büyük sorun daha çocuğundan uzak bir şehirde olması güya söylediğine göre ona doyamamış olması sebebiyle benden çocuk yapmaya yanaşmaması. Benim için evet demiş ama korkuyormuş isteği yokmuş. Ve eski evliliği ile boşanmasını travma olarak tanımlıyor. Yine ciddi birşey olursa düğün gelinlik vs istemiyor. Bu arada ben 25 yaşındayım ve hiç evlenmedim arkadaşlarım birer birer evleniyor telli duvaklı bir şekilde. Özeniyorum bende onlara. Evet belki de bana aklını peynir ekmekle mi yedin nasıl tahammül ettin diyeceksiniz. Ama körkütük aşıktım. Onsuz bir hayatı asla düşünemedim. Biz tanıştığımızda yeni boşanmıştı evlilik namına bir adım atamadık. Hep ortada kaldık durumumuz ne olur bilinmez bir şekilde. İlişkinin bir kısmı ya evlenelim ya ayrılalımla geçti ama yapamadık. Hep stres ve mutsuzluk sebebiydi benim için. Ayrılmayı deneyip beceremedik. Ama sonra ettiğimiz kavgalar onun tuhaf küsmeleri konuşmaması içimden birşeyler kopardı. Kalbimin sesinden dolayı dinleyemediğim mantığımı daha çok dinlemeye başladım. Daha önce defalarca ayrıldığımızdan ayrılalım demek yine zor olmadı. 3 ay önce son kavgadan sonra ayrılalım dedim her zamanki gibi önce tamam dedi birkaç gün sonra daha dikkat edicem özledimlerle geri döndü. Bu sefer ortada olmamak ve kararımın arkasında durmak için geri dönmedim aramızdaki sebepleri saydım birşey demedi. Sonra birkaç kez daha döndü. Sonra birgün ailemi ikna ettim diyerek döndü. İçimde birşeyler yeşerir gibi oldu uğraşıyordu benim için ve ailesinin tamam demesi çok büyük birşeydi biraz konuştum. Ama cesaret edemedim evliliğe yine. Yine yapamadım kabuslar görmeye uyuyamamaya her gece ağlamaya başladım. Bir yandan kokusu burnumda bir yandan bu evliliği yaparak hiç bilmediğim bir yerde bir başıma pişmanlık yaşamak istemiyorum. Yine ortada kaldım. Aramızdaki olumlu ve olumsuzlukları yazan bir kağıt yaptım attım ona akşam beni aradı. İleride benim yüzümden mutsuz olursan ben bunu kaldıramam dedi. Olumsuzluklar çok ama çok fazlaydı. Haklısın bitirelim şimdi mutsuz oluruz bir kere üzülürüz ama ilerde daha büyük bir mutsuzluğu önleriz dedi. Bitirdik. İki hafta sonra yine döndü yapamıyorum diye. Duygularım altüst oluyor. Son iki haftada yine uğraştı durdu ama duygularımı içime attım duygusuz bir şekilde konuşup aramızdaki olumsuzluklardan bahsettim artık onu sevmiyormuş gibi konuştum. Bana çok çok büyük iyilikleri dokundu bu arada. O da pes etti sanırım. İki gün önce duygularıma yenilip ben yazdım. Sen haklıydın dedi olmaz artık dedi. Ne yapacaksın benim gibi bir adamı git bekar birini seni mutlu edecek birini bul çocukların olsun dedi. Çocuğunu kucağına alınca gerçek mutluluğu anlayacaksın ve beni o zaman anlayacaksın dedi. Herşey senin için seni kendimden kurtarmaya çalışıyorum dedi. İki gün önce konuştuk ve kesin karar verdik artık. Canım çok yanıyor o güzel günler aklımdan çıkmıyor. Bunalıma girdim kendimi kapattım tüm çevreme. Tek yaptığım yalnız kalınca kendimi bırakıp ağlamak oluyor. Bu son iki gündür değil kafamda bitirdiğim birkaç aydır var.
Bir başka konuda biran önce evlenme isteğim. Tüm arkadaşlarım evli bana evlimisin diye sorduklarında bekarım demem insanları çok şaşırtıyor. Tamam onların düşünceleri önemli değil ama yaşadığım evde ailemle öyle büyük sorunlarım varki bilseniz hak verirsiniz. Kendi evim kendi yuvam olsun istiyorum. Ve bir an önce olsun istiyorum. Benimle tanışmak isteyen ciddi niyetli insanlar var. bu kalp acısıyla ve çivi çiviyi söker mantığıyla tanışmam ne kadar doğru olur.. aylar önce kafamda bitmiş bir ilişkiydi. sadece hayatıma yön vermek istiyorum artık. Bu kişiyle olmak bana zaman kaybettirdi. Kendi halime üzülüp duruyorum. Beni mutlu edecek tek şey ailem tarafından omzuma yüklenen yüklerden kurtulmak artık evde küfürler kavgalar duymamak istediğim kitabı okuyup istediğim konuyu araştırıp istediğim gibi ibadetimi yapmak ve mutlu bir yuva. Çok hasretini çekiyorum. Düşünceleriniz önemli.. Bulunduğum durumdan kurtulmak istiyorum artık..
İlk günden beri olmaması gereken bir ilişkiye başladım bir buçuk yıl sürdü bu süreçte hep tamam mı devam mı diye düşünüp durdum hiç huzurlu olamadım defalarca ayrıldık yapamadık tekrar barıştık. Çok aşık oldum gözüm kör oldu ne olacaksa olsun dedim o kadar çok o kadar çok sevdim ki. Şimdi biliyorum o duyguları bu kadar uç noktada kimseyle yaşayamayacağımı ama bu ilişki çok yıprattı beni. Belki körü körüne sevmeyeceğim ama daha mutlu olabileceğim biriyle olurum diye kendimi teselli etmeye çalışıyorum. Çünkü o kişiyleyken mutluluktan yerlere bastığımı hissetmediğim zamanlar kadar dibe çöktüğüm yaşamak istemediğim zamanları da gördüm. Ayrılık sebeplerimizi sıralamaya gelince tek birisi bile evliliği bitirmeye yeter; boşanmış çocuklu bir erkek, sorunlu ve rahat bırakmayan bir eski eş, ailesinin ikinci kez evlenmesine müsade etmemesi( örf ve adetler), benim babamın istememesi için onlarca sebepler, sorunları konuşarak çözmek yerine küsen günlerce tek kelime konuşmayan bir adam, aynı zamanda kadın ruhundan anlamayan birisi, eski eşle benim rahatsız olduğum tarzda bir iki konuşmasının olmuş olması ve benim unutamamam, ve mecburi tayininin çok uzaklara benim yaşayamacağım bir yere çıkması ve kendi asıl memleketine yakın olduğu için burayıda sevmediğinden tekrar benim olduğum şehre gelmek istememesi, bir büyük sorun daha çocuğundan uzak bir şehirde olması güya söylediğine göre ona doyamamış olması sebebiyle benden çocuk yapmaya yanaşmaması. Benim için evet demiş ama korkuyormuş isteği yokmuş. Ve eski evliliği ile boşanmasını travma olarak tanımlıyor. Yine ciddi birşey olursa düğün gelinlik vs istemiyor. Bu arada ben 25 yaşındayım ve hiç evlenmedim arkadaşlarım birer birer evleniyor telli duvaklı bir şekilde. Özeniyorum bende onlara. Evet belki de bana aklını peynir ekmekle mi yedin nasıl tahammül ettin diyeceksiniz. Ama körkütük aşıktım. Onsuz bir hayatı asla düşünemedim. Biz tanıştığımızda yeni boşanmıştı evlilik namına bir adım atamadık. Hep ortada kaldık durumumuz ne olur bilinmez bir şekilde. İlişkinin bir kısmı ya evlenelim ya ayrılalımla geçti ama yapamadık. Hep stres ve mutsuzluk sebebiydi benim için. Ayrılmayı deneyip beceremedik. Ama sonra ettiğimiz kavgalar onun tuhaf küsmeleri konuşmaması içimden birşeyler kopardı. Kalbimin sesinden dolayı dinleyemediğim mantığımı daha çok dinlemeye başladım. Daha önce defalarca ayrıldığımızdan ayrılalım demek yine zor olmadı. 3 ay önce son kavgadan sonra ayrılalım dedim her zamanki gibi önce tamam dedi birkaç gün sonra daha dikkat edicem özledimlerle geri döndü. Bu sefer ortada olmamak ve kararımın arkasında durmak için geri dönmedim aramızdaki sebepleri saydım birşey demedi. Sonra birkaç kez daha döndü. Sonra birgün ailemi ikna ettim diyerek döndü. İçimde birşeyler yeşerir gibi oldu uğraşıyordu benim için ve ailesinin tamam demesi çok büyük birşeydi biraz konuştum. Ama cesaret edemedim evliliğe yine. Yine yapamadım kabuslar görmeye uyuyamamaya her gece ağlamaya başladım. Bir yandan kokusu burnumda bir yandan bu evliliği yaparak hiç bilmediğim bir yerde bir başıma pişmanlık yaşamak istemiyorum. Yine ortada kaldım. Aramızdaki olumlu ve olumsuzlukları yazan bir kağıt yaptım attım ona akşam beni aradı. İleride benim yüzümden mutsuz olursan ben bunu kaldıramam dedi. Olumsuzluklar çok ama çok fazlaydı. Haklısın bitirelim şimdi mutsuz oluruz bir kere üzülürüz ama ilerde daha büyük bir mutsuzluğu önleriz dedi. Bitirdik. İki hafta sonra yine döndü yapamıyorum diye. Duygularım altüst oluyor. Son iki haftada yine uğraştı durdu ama duygularımı içime attım duygusuz bir şekilde konuşup aramızdaki olumsuzluklardan bahsettim artık onu sevmiyormuş gibi konuştum. Bana çok çok büyük iyilikleri dokundu bu arada. O da pes etti sanırım. İki gün önce duygularıma yenilip ben yazdım. Sen haklıydın dedi olmaz artık dedi. Ne yapacaksın benim gibi bir adamı git bekar birini seni mutlu edecek birini bul çocukların olsun dedi. Çocuğunu kucağına alınca gerçek mutluluğu anlayacaksın ve beni o zaman anlayacaksın dedi. Herşey senin için seni kendimden kurtarmaya çalışıyorum dedi. İki gün önce konuştuk ve kesin karar verdik artık. Canım çok yanıyor o güzel günler aklımdan çıkmıyor. Bunalıma girdim kendimi kapattım tüm çevreme. Tek yaptığım yalnız kalınca kendimi bırakıp ağlamak oluyor. Bu son iki gündür değil kafamda bitirdiğim birkaç aydır var.
Bir başka konuda biran önce evlenme isteğim. Tüm arkadaşlarım evli bana evlimisin diye sorduklarında bekarım demem insanları çok şaşırtıyor. Tamam onların düşünceleri önemli değil ama yaşadığım evde ailemle öyle büyük sorunlarım varki bilseniz hak verirsiniz. Kendi evim kendi yuvam olsun istiyorum. Ve bir an önce olsun istiyorum. Benimle tanışmak isteyen ciddi niyetli insanlar var. bu kalp acısıyla ve çivi çiviyi söker mantığıyla tanışmam ne kadar doğru olur.. aylar önce kafamda bitmiş bir ilişkiydi. sadece hayatıma yön vermek istiyorum artık. Bu kişiyle olmak bana zaman kaybettirdi. Kendi halime üzülüp duruyorum. Beni mutlu edecek tek şey ailem tarafından omzuma yüklenen yüklerden kurtulmak artık evde küfürler kavgalar duymamak istediğim kitabı okuyup istediğim konuyu araştırıp istediğim gibi ibadetimi yapmak ve mutlu bir yuva. Çok hasretini çekiyorum. Düşünceleriniz önemli.. Bulunduğum durumdan kurtulmak istiyorum artık..
Son düzenleyen: Moderatör:
Kendi edindiğim çevre değil geniş olan iş ortamından, liseden, üniversiteden mecburi tanışıklık diyelim. O söylediğiniz kişi içinde hakkında hiçbirşey bilmeden hiç tanımadan ve konuşmadan birşeyler hissetmeye başlamıştım.
