Merhaba. Başlıktan belli ana konu esasında. Ama yine de biraz açıklamak isterim.
Üniversiteden mezun olalı 2 sene oluyor. Bir arkadaşım vardı, dostum. Okuldaki ilk günlerde tanıştık daha. Sonra da hiç kopmadık. Birçok üzüntüyü atlattık birbirimize yardım ede ede, bir sürü mutlu anlar yaşadık. İkimiz dışında da birçok arkadaşımız oldu, gruplara girdik. Ama ikimiz hep en yakındık. Dosttuk. O ağladığında ben dayanamazdım, ben ağladığımda o. Kendimi dolu hissettiğim zaman, dokunsan ağlayacak olduğum zaman hep ona açılırdım, yanımda olmasa bile anında telefona sarılırdım. O da aynı şekilde.
Aşk acısı çektim onunla unuttum, iş sıkıntısı çektim onunla konuştukça boşverdim, iyimserliğimi destekleyen bir dost(tu) anlayacağınız.
Şimdi o çalışıyor. (Ben de geçen sene çalışıyordum, 2 ayda bir anca görüşüyorduk) Haftada bir gün izni var. Eskiden mezun olduğumuz ilk zamanlar görüşürdük sık sık, en az haftada bir mesajlaşırdık, hal hatır sorardık. Şimdi yok öyle bir şey. Bayramdan bayrama mesaj atılanlar listesine girdik artık.
Birkaç gün önce buluştuk. Birbirimizden sıkıldık sanki
Mesela ben bir şey anlatıyordum, belli belirsiz karşılık verdi hep. Sürekli telefon elindeydi birileriyle mesajlaştı. "Sanki vücudun burda ruhun başka yerde. Bi sıkıntı mı var canım" dedim en sonunda. Özür diledi, mekandan daralmış, öyle bir bahane uydurdu. Uydurdu diyorum çünkü sonra başka yere gidince de aynı durum devam etti.
Sanırım değişmişiz biz...
İkimiz de farklı olmuşuz.
Çok üzücü bir durum bu
Üniversitede ikimiz de evlendiğimizde beraber pikniklere, gezilere gitme hayalimiz vardı. Olamıycak sanırım
Üniversiteden mezun olalı 2 sene oluyor. Bir arkadaşım vardı, dostum. Okuldaki ilk günlerde tanıştık daha. Sonra da hiç kopmadık. Birçok üzüntüyü atlattık birbirimize yardım ede ede, bir sürü mutlu anlar yaşadık. İkimiz dışında da birçok arkadaşımız oldu, gruplara girdik. Ama ikimiz hep en yakındık. Dosttuk. O ağladığında ben dayanamazdım, ben ağladığımda o. Kendimi dolu hissettiğim zaman, dokunsan ağlayacak olduğum zaman hep ona açılırdım, yanımda olmasa bile anında telefona sarılırdım. O da aynı şekilde.
Aşk acısı çektim onunla unuttum, iş sıkıntısı çektim onunla konuştukça boşverdim, iyimserliğimi destekleyen bir dost(tu) anlayacağınız.
Şimdi o çalışıyor. (Ben de geçen sene çalışıyordum, 2 ayda bir anca görüşüyorduk) Haftada bir gün izni var. Eskiden mezun olduğumuz ilk zamanlar görüşürdük sık sık, en az haftada bir mesajlaşırdık, hal hatır sorardık. Şimdi yok öyle bir şey. Bayramdan bayrama mesaj atılanlar listesine girdik artık.
Birkaç gün önce buluştuk. Birbirimizden sıkıldık sanki
Mesela ben bir şey anlatıyordum, belli belirsiz karşılık verdi hep. Sürekli telefon elindeydi birileriyle mesajlaştı. "Sanki vücudun burda ruhun başka yerde. Bi sıkıntı mı var canım" dedim en sonunda. Özür diledi, mekandan daralmış, öyle bir bahane uydurdu. Uydurdu diyorum çünkü sonra başka yere gidince de aynı durum devam etti.
Sanırım değişmişiz biz...
İkimiz de farklı olmuşuz.
Çok üzücü bir durum bu
Üniversitede ikimiz de evlendiğimizde beraber pikniklere, gezilere gitme hayalimiz vardı. Olamıycak sanırım
