Merhaba bu sene ilk yılım 18 yaşındayım ailemden 2 saat ayrı yeri yazdım be hayallerle yazdım üniversitede herşey iyi olacak diye düşündüm mezuna kalmak istemedim o kadarda kal dedi babam çünkü umudum yoktu izmirde kazandım özel yurtta 4 kişi kalıyorum bir türlü sevemedim kişisel alanım yok istediğim şeyi yiyemiyorum rahat TV bakamıyorum herşeyden önce ailem yok ben gün içinde bile özleyen biriyim onları özellikle babama çok düşkünüm her haftasonu eve gitmekle geçiyor bu senem birçok kez bırakma aşamasına geldim ailem vazgeçirdi normalde ben sosyal birisi değilimdir seçici davranırım arkadaş konusunda herkesle samimi olamam burda kafama göre pek kişi yok olanlarda be aramasam aramıyor zaten ben okulu aksattığım için gurubum da yok diğer guruplara giremiyorum tam olarak bu iyice kendimi yetersiz görmeme sebep oluyor üniversite zaten lise gibi biryer değil çıkar üzerine herşey liseden 2 yakın arkadaşım kaldı onlarda üniversiteye gidecek belki eskisi gibi görüşmeyeceğiz bile ailemde olmasa çok yalnız olduğumu farkettim gerçekten kimsem yok önemseyen burda babam 60 yaşında annem 51 bu dahada moralimi bozuyor onları kaybedecek hissine kapılmaya başladım diyorum burda kalayım ama haftasonu gitmeyim bir yanım hep evde oluyor bölümüde son gün yazdım maalesef aşırı bilemedim ailemin yanında okusam diyorum seneye bölüm değişecek üniversite olanağı pek iyi değil o sıkıntı ve yine yalnız kalma korkum var