Dün gözyaşları ve çaresizlik içinde açtığım konu bugün binbir pişmanlıkla okudğum yorumlar inler cinler şımarıklığım dayağı hakedişim felan filan......
cevap vermek istiyorum ve yine yorum yapan bütün arkadaşlarada teşekür etmek istiyorum,
1. 2011 ile 2014 arasında açtığım konular var evet dediğim gibi burda arkadaş çevrem olmadığı için dertlerimi bu forum da paylaştığım günler oldu hatta eltimle ilgili bi konuyu paylaşırken tesadüfen eltim yorumları okurken gördü aaaa kadınlar kulübüne bende bazen takılıyorum forum sitesi çok güzel dedi tabi benim ne okuduğumu ne yaptığımı tam olarak anlayamadı kapattım hemen ama bu beni yinede rahatsız etti tam olarak kendimi teşhir etmemek içinde ismim ve mesleğimde bilinçli olarak tutarsızlık yaptım.
2. bütün yorumlardaki ortak çözüm dr gidin tedavi olun zaten bu hastalık ağır bi şekilde 2 yıldır bende devam ediyor ve bende 2 yıldır sürekli doktora gidiyorum doktorumu değiştiriyorum bütün herşeyi deniyorum ama yeterli gelmiyor yeteri kadar ikna edici olmuyor doktorlar yüzde 50 siz yüzde 50 biz çözeceğiz hastalığı diyor kendimle olan kısımda sıkıntı yaşadığım için sizinle dertleşmek istedim
3.benim eşim zengin değil bende öze bi işte çalışıyorum eşyaları atıp yenisini almak sizin algıladığınız gibi kolay olmuyor içim içimi yiyor üzüntüden ama yapamıyorum ilaç bağımlıları gibi bütün varımı yoğumu attığım bi eşyanın yenisini almak için harcıyorum bazen kıyafetten bazen mutfak giderlerinden taviz veriyorum çünkü o şey eşya atmak değil sağlık eğer kirli olduğunu düşündüğüm şeyi tekrar kullanırsam bu benim için intaar olur.
ŞİMDİ SİZDEN ÖZELLİKLE mervecik 01 DEN Bİ YARIM SAATLİĞİNE KENDİSİNİ BENİM YERİME KOYMASINI İSTİYORUM GÖZLERİNİ KAPATIP BENİM YAŞADIKLARIMI BİREBİR YAŞAMASINI İSTİYORUM EMİNİM ŞIMARIKLIĞI TAVAN YAPACAK ŞIMARIKLIKTAN ÇILDIRACAK...
yetiştiğiniz aile soğuk ilgisiz sorunlu vs vs babanız sizi evde istemiyor kendi çabalarınızla üniverste bitiriyorsunuz babanız bundan rahatsız oluyor okudunda sanki devlet memuru mu oldun diyor kpss için atanmak için uğraşırken babanız hergün yagit çalış para getir bu eve yada sana bakacak birini bul evlen diyor ben sana bakamam 20 yaşını geçtin git başının çaresine bak bedava ben sana bakamam diyor o baskıyla eşinizle tanışıp evleniyorsunuz zamanla eşinizinde babanızdan bi farkı olmadığını anlıyosunuz oda sürekli aşşağılıyo gidecek yerin yok sürekli bi işin yok baban düğününü bie gelmedi kimsesizsin düşüncelerini fırsata çeviriyor ve sizi aşşağlıyarak size sözlü saldırıyor insan olarak sizde dayanamıyosunuz biyerde sizde onun eksikliklerini onun yüzüne vurmaya başlıyosunuz ama bi fark var o sakar dikkarsiz ve siz onu eleştirirken gerçekleri baz alarak haklı eleştiri yapıyorsunuz ama o sizi altı boş eleştiriyo güzel olduğunuz halde çirkin diyo normal boyda olduğunuz halde kısa boylu diyo ve siz bunu hazmedemiyorsunuz haksız yere eleştirmeyi aşşağlanmayı beceriksizsiniz diye size hiçbirşeyini yaptırtmıyo ütüsünü filan kendi yapıyo ailesinde herkesin bi mesleği olduğu için kadrolu çalıştığı için sizi bu konudada aşşağlıyo kendisi yetmiyomuş gibi aileside aşşağılıyo ailesine sizi ezdiriyo ve bütün bunlara dayanamıyosunuz sürekli bişeyler ıspatlama çabalarına giriyorsunuz gün geliyo takıntı hastalığıyla tanışıyosunuz ve eşiniz 180 derece değişiyor size kaba davranan hakaret eden adam gidiyor yerine şefkatli merhametli sizin hastalığınızdan dolayı mahvolan üzülen bi adam geliyo ama iş işten çoktan geçmiş oluyo sizi sevdiğinizi anladığınızda en kritik haliyle hastalığın pençesinde buluyorsunuz kendinizi TIPKI ÖZCAN DENİZİN EVİM SENSİN filmi gibi ama bu bir senoryo değil atmasyon değil bu bir dram da değil bu benim hayatım gözyaşlarıyla birebir yaşadığım hayatım..Artık ben eşimin beni sevdiğimden eminim ilk zamanlarki aşşağlamaları saldırmaları hiçbiri gerçek değilmiş çünkü benim için çok üzüldü çok sabretti öfke kontrol hastalığı olmasına rağmen bana dayanmaya çalıştı benimle 2 yıl boyunca pes etmeden doktorları dolaştı sürekli ilaç zamanımı hatırlattı benim iyileşmem için kendini kahretti sizi aşşağlıyo şiddet uyguluyo nasıl böyle düşünüyorsunuz demeyin benim özbabam annem hastalığımı kabul etmezken eşim benim için gözyaşı döktü bu benim için çok önemliydi.
HASTALIĞIN BOYUTUNA GÖRDÜĞÜM ŞİDDETE ŞIMARIKLIĞA BUNUN PSİKOLOJİK Bİ RAHATSIZLIK OLMAMA KONUSUNA GELİNCE BUNU YAŞADIĞIM ÖRNEKLE CEVAPLIYORUM,,.
bundan 8 ay önce eşimle markette dolaşırken anahtarını markette yere düşürdü ve ben bulaşma kirlenme takıntıları düşüncesiyle şöyle bi zincirleme yaptım o alışveriş merkezine binlerce insan giriyor belki de o ayakkıbılarla umumi tuvaletite kullandılar sonra markette dolaştılar sonra o bütün mikroplar anahtar düştüğü için anahtara bulaştı eşim eğilip yerden anahtarı aldığı için elide pis oldu marketten aldıklarımıza eli değdi onlarda pis oldu eve gelene kadar eşime bağırdım 3 yaşında çocuk bile anahtarı düşürmez sen salakmısın spastikmisin gerizekalımısın dedim ses çıkarmadı eve geldik yetmedi hala devam ettim eşim olabilir dedi sileriz dedi sildi ıslak mendille yıkarız dedi, ellerini yıkadı öyle herşey çabuk kirlenmez eğer öyle olsa yaşayamazdık aldığımız havadada mikrop var dedi ama benim beynim ikna olmadı gittim yatak odasına ağladım kriz geçirdim yastıkları filan duvara attım okadar şımardımki mervecik01 acıdan ağlamaktan içim çıktı bunlada yetinmedim gittim o anahtarı çamaşır suyu dolu bi kaba attım eşim geldi dur saçmalama çamaşır suyundan zehirleneceksin dedi ozaman gidelim çilingire anahtarın yenisini çıkaralım senin ellerinin derisinide çamaşır suyuyla ve asitli kremle soyalım dedim hayır dedi kabul etmedi olacak olmayacak derken beni sert bişekilde itti fiziksel şiddet uyguladı sonra evden çıktı gitti sabaha kadar kendini alkole vermiş üzülmüş ağlamış eve gelmedi ben evde gözyaşları ve acı içinde kıvranıyordum gördüğüm fiziksel şiddet değildi canımı acıtan o anahtarı nasıl kullanacağım eşimin eli neolcaktı sabaha karşı eşim eve döndü ayakta duramayacak kadar sarhoştu yatağa kendini zor attı tamam lanet olsun neyaparsan yap diye ellerini uzattı önce bi güzel çamaşır suyuna bastırdım sonrada asitli yakıcı krem sürdüm eşimin elleri yanıyordu asitli krem ve çamaşır suyu birleşince ama o benim için içinin nekadar yandığını üzüldüğünü ellerinin acısını hissetmediğini bile sölüyordu kendine geldiğindede çilingire gittik yeni anahtar çıkarttık eskisini attık 1 hafta sonrasında asitle yandığı için ellerinin derisi soyuldu ve benim içimde bu şekilde rahat etti ve bu yaşadıklarımızdan sadece bitanesi biz bunların kat kat üstünde daha kötülerinide yaşadık
ama bu son olay beni alt üst etti sonuçta erkekler tuvaleti ve gözümle görmedim telefonun düşüp düşmediğini bu konuyu çözemiyorum sandığınız kadar zengin değilim eşimde memur artık çalışmıyorum maddi imkanım şuan kötü manevi maddi bitik durumdayım beni anlamışsınızdır umarım şimdi tekrar tüm samimiyetimle soruyorum
1.istanbulda tanıdığınız maddi olarak beni zorlamayan iyi bir psikolog psikiyatrist varmı
2.bu telefon durumunu nasıl çözerim nasıl düşüp düşmediğinden emin olabilirim lütfen yardımcı olun
hayatım
Canım sen daha önce hiç adam akıllı bir tedavi görmedin mi?
O kadar dr. dolaştıysan neden biraz olsun düzelme kaydedemedin?
Acaba ilaçlarını mı düzenli kullanmadın?
Tabiki tedavide sana düşen kısımlar da var,onları da ne kadar zorlansan da yapmak zorundasın selametin için.
Sana şımarıksın filan diyenleri kaale alma.Onların yorumlarının bir faydası da yok,anlamı da yok.
önemli olan işinde uzman bir hekimin seni değerlendirmesi.
Burada bazı arkadaşlar isim önermiş,bunu değerlendir.
Acilen bir hastaneye yatışın yapılmalı bana göre.
Durumun anladığım kadarıyla gitgide kötüleşiyor ne yazık ki.
Ayrıca bu konun da seni daha fazla hırpalamadan kapattır bence.
Yanlış ve hakaret dolu yorumların sana bir faydası yok,seni daha da geriye götürecektir.
Hastalığının etkisi ile telefon üzerinde halen şiddetli bir şekilde duruyorsun.
Bunu bile aleyhinde değerlendiriyorlar.
Şu an telefon ile ilgili seni ikna etmeye çalışan herkes boşa yazıyor.
çünkü ikna olmayacaksın.
eşinin elini çamaşır suyuna aside basmışsın dahası var mı?
Bir hastanenenin psikiyatri servisine başvur hiçbir imkanın yok ise.
İlla özel tedavi olacağım diye bekleme.Biryerden başla.
Öyle gelgitli hafif terapiler ile atlatabileceğini sanmıyorum ilk etapta.
Şunu söyleyeyim ama sen elinden geleni yapmadıkça dr. lara yardımcı olmadıkça onlar da sana olamazlar.
Önünde uzun bir yol var,madem eşin artık eskisi gibi değil sana çok iyi davranıyor,sana tek destek olan insanın da kıymetini bil.Bu süreçte seninle ilgilenecek tek insan o.
Sonuçta tamamen şuurunu kaybetmiş bir vaziyette değilsin,kendini değerlendirebiliyor,ifade edebiliyorsun.
Eşine karşı da hareletlerini kontrol edebilirsin bir miktar.Yani bir yapacakken ona sitem edeceğim diye herşeyin acısını çıkarırcasına ona yüklenme.Yani kimse kolay kolay elini aside çamaşır suyuna bastırtmaz anlatabiliyormuyum.
ona bunu yapabileceğini bildiğin için mi bu kadar ileriye gittin açıkcası düşünüyorum.
bu hareketi kendine hiç yaptın mı mesela?
ellerini asitle soydun mu hiç?veya bir yabancıya,bir akrabaya,anne ,babana.
yani demek istediğim bilincin yerinde ,birtakım hareketlerini kısmen de olsa kontrol edebildiğini farzederek eşine karşı da dikkatli ol derim ben.