- 28 Ağustos 2011
- 99
- 1
Biraz uzun olacak kızlar ama..
Bikaç sene önceydi, lisedeydim o zaman. Tatile gitmiştik kuzenlerimle. Kaldığımız otelde 3-5 kişilik bi üniversiteli genç grup vardı. Gün içinde bikaç kez karşılaşıyoduk. Bazen kahvaltıda yan masamızda oturuyolardı, bazen akşamları otelin barında otururken onlar da orda oluyodu filan.. İçlerinden biri vardı hep dikkatimi çekiyodu ama benden büyük olduğu için ilgileneceğini hiç düşünmüyodum. Ve çocuk gerçekten çok yakışıklıydı. Uzaktan görüyodum kızlar deli gibi asılıyodu çocuğa. Aslında sadece tanışmak istiyodum kafamdan hiç hoşlanma gibi şeyler bile geçmiyodu. Ama yanımda kuzenlerimden abilerim ablalarım vardı zaten onlar olmasa da kalkıp çocuğun yanına gidemezdim ya tanışmak istiyorum diye:) Bu arada biz bu çocuğa kerem diyelim kod adı olarak:) Bi gün gece herkes uyurken telefonda en yakın arkadaşımla çok büyük bi kavga ettik. Odada konuşmamak için aşağı indim sahile doğru yürüdüm. Deniz kenarında oturdum ağlıyodum. En yakın arkadaşım dediğim insan da kardeşim gibidir benim çok çok önemlidir hayatımda. Cidden çok büyük bi kavga etmiştik çok sinirliydim sahilde yere oturmuş hıçkıra hıçkıra ağlıyodum. O sırada yanıma biri oturdu. Kafamı bi kaldırdım ki Kerem. Göz göze gelince ne hissettiğimi anlatamam size. Gözleri masmaviydi öyle bakakalmıştım. "Noldu?" dedi. Hafif sarhoştu anlaşılıyodu ama niye ağladığımı gerçekten merak ediyodu belliydi. Kolumdan tutup kaldırdı beni. Yürümeye başladık. "önemli bişey yok" dedim. Adın ne senin filan dedi. Böylece tanışmış olduk. Yürüdük biraz.. Bu arada benden 6 yaş büyük olduğunu öğrendim. Benle ilgilendiğine hiç ihtimal vermediğim için bi tür abilik yapıyo gibi geliyodu zaten. Sonra telefonu çaldı arkadaşları arıyodu nerdesin diye. Ben de "arkadaşların merak etti heralde hadi git zaten çocuk bakıcısına da ihtiyacım yok" dedim gülerek. Cevap vermedi. Otele doğru yürüdük. Sonra bana döndü "sen gerçekten çocuksun" dedi güldü. O gülünce ben de güldüm resmen kahkaha atıyoduk gülüyo muyum ağlıyo muyum belli değildi:) sonra bu birden ciddileşti "nolur bi daha ağlama tamam mı" dedi. tamam dedim ben de ama anlamamıştım niye öyle ciddi bi tepki verdiğini. odaya çıkıp yattım.
Ertesi gün biz kahvaltı yaparken onlar da çaprazdaki masadalardı. Beni görünce gülümsedi ben de şaşırdım sarhoştu nası hatırladı ki beni diye. Ama ondan hoşlanmaya başlamıştım saçma olduğunu bile bile. Bikaç gün boyunca nerde birbirimizi görsek gülümser olduk. Bi gece gruplarındaki kızlardan biri yanıma geldi akşam sahilde olucaz sen de gelsene dedi. Şaşırdım aramızda kaç yaş vardı niye beni çağırıyolar ki diye. Neyse gelirim dedim eğlenceli tiplere benziyolardı. Akşam sahile indim kimse yoktu sadece Kerem vardı. Bi an korktum kötü niyetli birine benzemiyodu ama nerden bilebilirdim ki. "Ben çağırsam gelir miydin bilemedim o yüzden arkadaşıma söyledim kızdın mı?" dedi. Kızmadım dedim ama sarhoştu ve bu sefer öncekinden daha beterdi. Normalde sapık muamelesi yapıp odama dönmem gerekirdi biliyorum ama yanından ayrılasım gelmedi hiç. Oturduk sohbet etmeye başladık. Benimle ilgili bir sürü soru sordu. Sabaha kadar konuştuk diyebilirim. Sonra kendi hayatını anlatmaya başladı. Annesini daha 1 yaşındayken kaybetmiş. Babası hemen başkasıyla evlenmiş. Hayatım boyunca annemin yokluğunu hep hissettim dedi. Üniversiteye başladığı yıl da en yakın 2 arkadaşı ve sevgilisiyle bi yere giderken trafik kazası geçirmişler. Kerem kazadan sağ çıkmış ama en yakın arkadaşlarını da sevgilisini de o kazada kaybetmiş. Bunları anlattı ben çok şaşırmıştım. "Bunları sana niye anlatıyorum bilmiyorum" dedi hatta o da. Nerdeyse sabah olcaktı artık odalarımıza dönmemiz gerek dedim. tatil bitince bi daha hiç görüşemicez ve ben galiba seni çok özlicem gibi geliyo nolur yanlış anlama ama telefon numaranı istesem kızar mısın filan gibi şeyler dedi. Tabi sarhoştu ben toparlayarak yazıyorum buraya:) Ben de verdim numaramı.
Bikaç gün sonra biz döndük. Sürekli mesajlaşmaya başlamıştık. Bazen sabaha kadar uyumayıp konuştuğumuz oluyodu. Sanki konuşucak şeylerimiz hiç bitmicek gibiydi. 1,5 aya yakın böyle devam etti. Bu sırada Kerem in gerçekten çok zengin bi aileden geldiğini öğrenmiştim. Babasının yurtdışında bi şirketi vardı tanınmış biriydi. Kerem de türkiyede üniversite okuyodu ama bitirince gidip babasının yanında çalışmaya başlicaktı. üniversiteyi sadece bi diploması olsun diye okuyodu aslında. Dışardan bakınca çok zengin çok yakışıklı harika bi yaşantısı olan biri gibi görünüyodu ama tanıdıkça öğrendim ki aslında çok mutsuzdu. Çok yalnızdı. Çocukluğunu hiç yaşayamamıştı ve babasıyla ilişkileri de çok kötüydü. Kerem'den kimseye bahsetmemiştim en yakın arkadaşım dışında. Bi gün konuşurken ben onla artık aramızdaki şeyin ne olduğunu anlamadığımı filan söyledim. Ben de bilmiyorum ama sana çok bağlandım dedi. Sonra da ben de öyle hissettiğimi söyleyince galiba sana aşık oldum ben dedi. Çok çok çok mutluydum. Her gün onun mesajlarıyla uyanıyodum ve aslına bakarsanız Kerem benim ilk aşkımdı. İlk sevgilimdi.. daha sonra bazı olaylar oldu ve amcası keremi alıp apar topar yurtdışına babasının yanına götürdü. Artık uzun bi süre türkiyeye dönemicekti ve biz sadece internetten görüşebilir olmuştuk. Her gün okuldan gelip onun işten çıkacağı saati bekliyodum. O da işten çıkar çıkmaz eve gelip internete giriyodu gece yarılarına kadar msn de konuşuyoduk. Bu sırada sürekli burnunun kanadığını söyleyip duruyodu çok çalışıyorum yoruluyorum burda babamla da aramız iyi değil stresten oluyo filan diyip ciddiye almıyodu. Sonunda benim zorumla doktora gitti. Ve gerçekten çok hasta olduğunu öğrendik. Bunları yazarken bile ağlıyorum sanki dünmüş gibi geliyor.. Hastalığı ölümcüldü ve epey ilerlemişti.. İlaç tedavisine başladılar ve biz biribirimize her zamakinden daha sıkı bağlanmıştık. Sen benim yaşama sebebimsin diyodu.. Sürekli ona destek olmaya çalışıyodum. Ağladığımı anlamasın diye kamera filan açmamak için bahaneler uyduruyodum. İyileşicekti ben üniversiteyi kazanıp doktor olucaktım sonra da evlenicektik hep bunların hayalini kurar olmuştuk. Hastalığı biraz gerileyince tekrar normal yaşantısına döndü. İşe gidip gelmeye başladı. Tam o sıralarda babasının mafyayla ilgili işlere karıştığını öğrendi ve tehditler almaya başladı.. Artık annesinin ölümünün de bunlar yüzünden olduğundan şüphelenmeye başlamıştı. Hep "keşke her şeyi bırakıp gelebilsem hiç param olmasa sizin okulun önünde simitçilik yapsam günde 1 kez bile görsem seni yeter bana" diyordu. Babası ikimizin durumunu öğrenmiş bi şekilde ve Keremle araları iyice bozuldu. Bizim sevgili olmamıza tabiki karşı çıkıyodu. Ve sürekli görüştükleri bi aile vardı babası Kerem'i o ailenin kızıyla nişanlandırmaya filan çalışıyodu. Ben de Türk filmlerindeki gibi zengin çocuk fakir kız durumundayız o da fabrikatör baba diye düşünüyodum:) Bigün Kerem artık babamla açık açık konuşma zamanım geldi böyle olmuyo dedi. Babası "kız kardeşin olcak yaşında kız utanmıyo musun" filan diye lafa başlamış. Ama sonra "Hayatımız nası pislik içinde görmüyo musun her gün tehditler alıyoruz o kızı bu hayata nası sokabilirsin ben anneni kaybettim sen de onu kaybediceksin bunları yaşamana izin veremem o kızın da hayatını mahvedemezsin" gibi şeyler söylemiş. Sonra Keremle konuştuğumzda çok farklı davranıyodu.. Babamın anlattıkları tokat gibi geldi doğru söylüyo sırf sana aşığım diye sana bunu yapamam bu hayatı haketmiyosun filan dedi.. Ayrılmaya karar verdik.. Aslında o karar verdi ben sadece ağlıyodum. Ama lütfen hayatımdan çıkma sensiz yapamam sen benim her şeyimsin dedi. ben de "görüşmeye devam edip senin evlenmeni filan mı seyredicem kerem ayrılıyosak bi daha hiç görüşmeyelim" dedim. Ama onsuz yaşamak imkansız gibi geliyodu ve ısrarlarına dayanamayıp kabul ettim. Aylarca yine aynı şekilde görüşmeye devam ettik ama artık aramızda aşk lafı geçmiyodu. Birbirimizin dertlerini dinliyoduk beraber ağlayıp beraber gülüyoduk.. Hastalığı devam ediyodu iyileşsin diye dua ediyodum.. Sonra yavaş yavaş görüşmez oldu benle.. Artık akşamları internete girmiyodu.. Telefonunu açmıyodu.. şimdi gerçekten ayrılmış gibiydik ve ben her gece ağlıyodum.. Ona ulaşmak için her yolu denedim ama olmadı.. Hiçbi arkadaşım onu tanımadığı için gündüzleri gayet neşeli bi insan gibi yaşıyodum ama geceleri yalnız kalınca sabaha kadar ağlıyodum.. Hayatım berbattı.. Öldüğünü düşünmekten kendimi alamıyodum. Sonra telefon numaraları da değişti. Aradığım numaralar hep kapalıydı. Zamanla alıştım yokluğuna. Ama ne zaman birlikte dinlediğimiz bi şarkı duysam gözlerim doluyor hala.. Üstünden kaç sene geçti ama unutamıyorum. Kimseden hoşlanmıyorum benden hoşlanan kimseye karşılık veremiyorum.. Hep bi gün çıkıp gelicek diye bekliyorum...
Epey uzun yazdım biliyorum.. Aslında baya ayrıntılı yazdığımı da düşünebilirsiniz nası bu kadar açık anlatıyosun her şeyi de diyebilirsiniz ama aslında buraya yazamadığım çok şey de var.. Bugüne kadar bunları kimseye anlatmadım çünkü bikaç kez anlatmayı denediğimde bu kadar uzun anlatmamıştım tabi ki ve anlattığım insanlar da onun sapık olduğunu ve beni kullandığını düşünüyodu. Ama sapıklığı bırakın biz birbirimizin yüzünü görmüyoduk hiç öpüşmemiştik bile.. Benim doktor olmamı çok istiyodu. Beyaz önlük sana çok yakışıcak diyodu. Şimdi ondan kalan bi anı gibi doktor olmak için çabalıyorum.. Onsuz bi hayat yaşamaya gerçekten alıştım ama yine de özlüyorum.. Keşke bi gün çıkıp geleceğini bilseydim.. Ama artık umudum da kalmadı..
Bikaç sene önceydi, lisedeydim o zaman. Tatile gitmiştik kuzenlerimle. Kaldığımız otelde 3-5 kişilik bi üniversiteli genç grup vardı. Gün içinde bikaç kez karşılaşıyoduk. Bazen kahvaltıda yan masamızda oturuyolardı, bazen akşamları otelin barında otururken onlar da orda oluyodu filan.. İçlerinden biri vardı hep dikkatimi çekiyodu ama benden büyük olduğu için ilgileneceğini hiç düşünmüyodum. Ve çocuk gerçekten çok yakışıklıydı. Uzaktan görüyodum kızlar deli gibi asılıyodu çocuğa. Aslında sadece tanışmak istiyodum kafamdan hiç hoşlanma gibi şeyler bile geçmiyodu. Ama yanımda kuzenlerimden abilerim ablalarım vardı zaten onlar olmasa da kalkıp çocuğun yanına gidemezdim ya tanışmak istiyorum diye:) Bu arada biz bu çocuğa kerem diyelim kod adı olarak:) Bi gün gece herkes uyurken telefonda en yakın arkadaşımla çok büyük bi kavga ettik. Odada konuşmamak için aşağı indim sahile doğru yürüdüm. Deniz kenarında oturdum ağlıyodum. En yakın arkadaşım dediğim insan da kardeşim gibidir benim çok çok önemlidir hayatımda. Cidden çok büyük bi kavga etmiştik çok sinirliydim sahilde yere oturmuş hıçkıra hıçkıra ağlıyodum. O sırada yanıma biri oturdu. Kafamı bi kaldırdım ki Kerem. Göz göze gelince ne hissettiğimi anlatamam size. Gözleri masmaviydi öyle bakakalmıştım. "Noldu?" dedi. Hafif sarhoştu anlaşılıyodu ama niye ağladığımı gerçekten merak ediyodu belliydi. Kolumdan tutup kaldırdı beni. Yürümeye başladık. "önemli bişey yok" dedim. Adın ne senin filan dedi. Böylece tanışmış olduk. Yürüdük biraz.. Bu arada benden 6 yaş büyük olduğunu öğrendim. Benle ilgilendiğine hiç ihtimal vermediğim için bi tür abilik yapıyo gibi geliyodu zaten. Sonra telefonu çaldı arkadaşları arıyodu nerdesin diye. Ben de "arkadaşların merak etti heralde hadi git zaten çocuk bakıcısına da ihtiyacım yok" dedim gülerek. Cevap vermedi. Otele doğru yürüdük. Sonra bana döndü "sen gerçekten çocuksun" dedi güldü. O gülünce ben de güldüm resmen kahkaha atıyoduk gülüyo muyum ağlıyo muyum belli değildi:) sonra bu birden ciddileşti "nolur bi daha ağlama tamam mı" dedi. tamam dedim ben de ama anlamamıştım niye öyle ciddi bi tepki verdiğini. odaya çıkıp yattım.
Ertesi gün biz kahvaltı yaparken onlar da çaprazdaki masadalardı. Beni görünce gülümsedi ben de şaşırdım sarhoştu nası hatırladı ki beni diye. Ama ondan hoşlanmaya başlamıştım saçma olduğunu bile bile. Bikaç gün boyunca nerde birbirimizi görsek gülümser olduk. Bi gece gruplarındaki kızlardan biri yanıma geldi akşam sahilde olucaz sen de gelsene dedi. Şaşırdım aramızda kaç yaş vardı niye beni çağırıyolar ki diye. Neyse gelirim dedim eğlenceli tiplere benziyolardı. Akşam sahile indim kimse yoktu sadece Kerem vardı. Bi an korktum kötü niyetli birine benzemiyodu ama nerden bilebilirdim ki. "Ben çağırsam gelir miydin bilemedim o yüzden arkadaşıma söyledim kızdın mı?" dedi. Kızmadım dedim ama sarhoştu ve bu sefer öncekinden daha beterdi. Normalde sapık muamelesi yapıp odama dönmem gerekirdi biliyorum ama yanından ayrılasım gelmedi hiç. Oturduk sohbet etmeye başladık. Benimle ilgili bir sürü soru sordu. Sabaha kadar konuştuk diyebilirim. Sonra kendi hayatını anlatmaya başladı. Annesini daha 1 yaşındayken kaybetmiş. Babası hemen başkasıyla evlenmiş. Hayatım boyunca annemin yokluğunu hep hissettim dedi. Üniversiteye başladığı yıl da en yakın 2 arkadaşı ve sevgilisiyle bi yere giderken trafik kazası geçirmişler. Kerem kazadan sağ çıkmış ama en yakın arkadaşlarını da sevgilisini de o kazada kaybetmiş. Bunları anlattı ben çok şaşırmıştım. "Bunları sana niye anlatıyorum bilmiyorum" dedi hatta o da. Nerdeyse sabah olcaktı artık odalarımıza dönmemiz gerek dedim. tatil bitince bi daha hiç görüşemicez ve ben galiba seni çok özlicem gibi geliyo nolur yanlış anlama ama telefon numaranı istesem kızar mısın filan gibi şeyler dedi. Tabi sarhoştu ben toparlayarak yazıyorum buraya:) Ben de verdim numaramı.
Bikaç gün sonra biz döndük. Sürekli mesajlaşmaya başlamıştık. Bazen sabaha kadar uyumayıp konuştuğumuz oluyodu. Sanki konuşucak şeylerimiz hiç bitmicek gibiydi. 1,5 aya yakın böyle devam etti. Bu sırada Kerem in gerçekten çok zengin bi aileden geldiğini öğrenmiştim. Babasının yurtdışında bi şirketi vardı tanınmış biriydi. Kerem de türkiyede üniversite okuyodu ama bitirince gidip babasının yanında çalışmaya başlicaktı. üniversiteyi sadece bi diploması olsun diye okuyodu aslında. Dışardan bakınca çok zengin çok yakışıklı harika bi yaşantısı olan biri gibi görünüyodu ama tanıdıkça öğrendim ki aslında çok mutsuzdu. Çok yalnızdı. Çocukluğunu hiç yaşayamamıştı ve babasıyla ilişkileri de çok kötüydü. Kerem'den kimseye bahsetmemiştim en yakın arkadaşım dışında. Bi gün konuşurken ben onla artık aramızdaki şeyin ne olduğunu anlamadığımı filan söyledim. Ben de bilmiyorum ama sana çok bağlandım dedi. Sonra da ben de öyle hissettiğimi söyleyince galiba sana aşık oldum ben dedi. Çok çok çok mutluydum. Her gün onun mesajlarıyla uyanıyodum ve aslına bakarsanız Kerem benim ilk aşkımdı. İlk sevgilimdi.. daha sonra bazı olaylar oldu ve amcası keremi alıp apar topar yurtdışına babasının yanına götürdü. Artık uzun bi süre türkiyeye dönemicekti ve biz sadece internetten görüşebilir olmuştuk. Her gün okuldan gelip onun işten çıkacağı saati bekliyodum. O da işten çıkar çıkmaz eve gelip internete giriyodu gece yarılarına kadar msn de konuşuyoduk. Bu sırada sürekli burnunun kanadığını söyleyip duruyodu çok çalışıyorum yoruluyorum burda babamla da aramız iyi değil stresten oluyo filan diyip ciddiye almıyodu. Sonunda benim zorumla doktora gitti. Ve gerçekten çok hasta olduğunu öğrendik. Bunları yazarken bile ağlıyorum sanki dünmüş gibi geliyor.. Hastalığı ölümcüldü ve epey ilerlemişti.. İlaç tedavisine başladılar ve biz biribirimize her zamakinden daha sıkı bağlanmıştık. Sen benim yaşama sebebimsin diyodu.. Sürekli ona destek olmaya çalışıyodum. Ağladığımı anlamasın diye kamera filan açmamak için bahaneler uyduruyodum. İyileşicekti ben üniversiteyi kazanıp doktor olucaktım sonra da evlenicektik hep bunların hayalini kurar olmuştuk. Hastalığı biraz gerileyince tekrar normal yaşantısına döndü. İşe gidip gelmeye başladı. Tam o sıralarda babasının mafyayla ilgili işlere karıştığını öğrendi ve tehditler almaya başladı.. Artık annesinin ölümünün de bunlar yüzünden olduğundan şüphelenmeye başlamıştı. Hep "keşke her şeyi bırakıp gelebilsem hiç param olmasa sizin okulun önünde simitçilik yapsam günde 1 kez bile görsem seni yeter bana" diyordu. Babası ikimizin durumunu öğrenmiş bi şekilde ve Keremle araları iyice bozuldu. Bizim sevgili olmamıza tabiki karşı çıkıyodu. Ve sürekli görüştükleri bi aile vardı babası Kerem'i o ailenin kızıyla nişanlandırmaya filan çalışıyodu. Ben de Türk filmlerindeki gibi zengin çocuk fakir kız durumundayız o da fabrikatör baba diye düşünüyodum:) Bigün Kerem artık babamla açık açık konuşma zamanım geldi böyle olmuyo dedi. Babası "kız kardeşin olcak yaşında kız utanmıyo musun" filan diye lafa başlamış. Ama sonra "Hayatımız nası pislik içinde görmüyo musun her gün tehditler alıyoruz o kızı bu hayata nası sokabilirsin ben anneni kaybettim sen de onu kaybediceksin bunları yaşamana izin veremem o kızın da hayatını mahvedemezsin" gibi şeyler söylemiş. Sonra Keremle konuştuğumzda çok farklı davranıyodu.. Babamın anlattıkları tokat gibi geldi doğru söylüyo sırf sana aşığım diye sana bunu yapamam bu hayatı haketmiyosun filan dedi.. Ayrılmaya karar verdik.. Aslında o karar verdi ben sadece ağlıyodum. Ama lütfen hayatımdan çıkma sensiz yapamam sen benim her şeyimsin dedi. ben de "görüşmeye devam edip senin evlenmeni filan mı seyredicem kerem ayrılıyosak bi daha hiç görüşmeyelim" dedim. Ama onsuz yaşamak imkansız gibi geliyodu ve ısrarlarına dayanamayıp kabul ettim. Aylarca yine aynı şekilde görüşmeye devam ettik ama artık aramızda aşk lafı geçmiyodu. Birbirimizin dertlerini dinliyoduk beraber ağlayıp beraber gülüyoduk.. Hastalığı devam ediyodu iyileşsin diye dua ediyodum.. Sonra yavaş yavaş görüşmez oldu benle.. Artık akşamları internete girmiyodu.. Telefonunu açmıyodu.. şimdi gerçekten ayrılmış gibiydik ve ben her gece ağlıyodum.. Ona ulaşmak için her yolu denedim ama olmadı.. Hiçbi arkadaşım onu tanımadığı için gündüzleri gayet neşeli bi insan gibi yaşıyodum ama geceleri yalnız kalınca sabaha kadar ağlıyodum.. Hayatım berbattı.. Öldüğünü düşünmekten kendimi alamıyodum. Sonra telefon numaraları da değişti. Aradığım numaralar hep kapalıydı. Zamanla alıştım yokluğuna. Ama ne zaman birlikte dinlediğimiz bi şarkı duysam gözlerim doluyor hala.. Üstünden kaç sene geçti ama unutamıyorum. Kimseden hoşlanmıyorum benden hoşlanan kimseye karşılık veremiyorum.. Hep bi gün çıkıp gelicek diye bekliyorum...
Epey uzun yazdım biliyorum.. Aslında baya ayrıntılı yazdığımı da düşünebilirsiniz nası bu kadar açık anlatıyosun her şeyi de diyebilirsiniz ama aslında buraya yazamadığım çok şey de var.. Bugüne kadar bunları kimseye anlatmadım çünkü bikaç kez anlatmayı denediğimde bu kadar uzun anlatmamıştım tabi ki ve anlattığım insanlar da onun sapık olduğunu ve beni kullandığını düşünüyodu. Ama sapıklığı bırakın biz birbirimizin yüzünü görmüyoduk hiç öpüşmemiştik bile.. Benim doktor olmamı çok istiyodu. Beyaz önlük sana çok yakışıcak diyodu. Şimdi ondan kalan bi anı gibi doktor olmak için çabalıyorum.. Onsuz bi hayat yaşamaya gerçekten alıştım ama yine de özlüyorum.. Keşke bi gün çıkıp geleceğini bilseydim.. Ama artık umudum da kalmadı..
Hem yaşayacak sadece tek bir hayatımız var, her ama her dakikası hatta saniyesi çok kıymetli, o yüzden kıyma böyle kendine, eziyet etme... :26: İnşallah çok mutlu olursun. Belki seninki kadar değil ama buna benzer bir durumu ben de tecrübe etmiştim ve 2 sene kadar atlatamamıştım ama bir gün hayatımın erkeğiyle tanıştım ve çok mutluyum.
Zor atlatmıştım, iyi bilirim... Ama emin ol bir gün seni çok sevecek bir çıkacaktır karşına, çok mutlu ol hep inşallah. 
şaka bi yana çok mutlu olursun inş. cnım
