- 15 Aralık 2022
- 439
- 403
Bazen babama çok kızıyorum. Evimizi karıncalar bastı şu uçan karıncalar. Babama diyorum ki baba evi ilaçlatalım, evin bir yerinde delik var ondan geliyorlar orayı da kapatalım . Hiç oralı olmuyor . Ahıra bıraksan orda yaşar. Evimiz tuğladan ama dış cephenin boyaları soyuldu. Böyle karisdan baksanız çingen evi gibi söylemesi ayıptır. Çok utanıyorum eve bakınca. Evin içi de öyle oturma odasının duvarları soyuldu artık Böyle beyaz kısım gözüküyor baba boyayalım ev Böyle olmaz diyorum bana diyor ki senin de başka isin yok başka derdin yok dert arıyorsun kendine. Ben hayatım boyunca evime arkadaş cagiramadim çünkü utandım . Davet edemezdim . Mutfağımız çok küçüktü ve çok eskiydi. Annem babama yalvardı mutfağı büyütelim diye . Babam oralı olmadı en sonunda annem tek başına koca mutfagi boşalttı. Aldı eline balyozu mutfağın duvarlarını kırdı. Sıkıyorsa büyütme dedi . Taban cakilması lazımdı eve . Ev betondu ve çok soğuk oluyordu babam gene annemi dinlemedi . Sonra annem bi günde yerdeki bütün halıları kaldırdı ve 1 ay o beton üstünde yürüdük sonra babam baktı olmuyor yaptırmak zorunda kaldı. Yaşadığı yere hiç bakmıyor. Çok konuşur, her şeyi o bilir ... Mesela komşularla saatlerce konuşur eve gelince biz annemle konuşsak hemen kafam ağrıyor , bir susun , benden ne istiyorsunuz ... sürekli böyle. Ele gelince pek güler yüzlü. Çiftçi ve köyde yaşıyoruz. Babam evlenmek istememiş, çocuk sahibi olmak istememiş ( zaten tek çocuğum) bunun acısını hep benden çıkartır. 19 yaşındayım tamam küçük degilim ama sanki 30 yasindaymisim gibi davranır . Mesela en ufak bir şaka yaparım bana senin de ergenlik bir bitmedi , sen ne zaman büyüyeceksin... Hevesim kursağımda kalır. Annem zaten başka bir kafa . Herkesin babası böyle mi yoksa ben mi çok alınganlım. Belki bu dertler çok küçük gelebilir ama herkesin de derdi kendine işte. Sınava hazırlanıyorum. Afyondan ankaraya gideceğim seneye kafaya koydum . Zaten ankaraya aşığım küçüklükten beri çok sevmişimdir orayı. Ne olursa olsun çekip gitmek istiyorum yıldım artık. Zaten hayatım boyunca annem babam sürekli kavga ederdi. Ben hep arabulucu olurdum aralarında . baba tamam sakin ol , anne tamam sakin ol konuşur halledersiniz, sakin sakin konuşun... hep böyleydim. Annem babamı bana şikayet ederdi , babam annemi şikayet ederdi . Hep arabulucu olurdum. Bazen babam annemin üstünü yürürdü annemin önüne geçerdim tamam sakin ol diye . Yani ben onların ebeveyni gibiydim. Hiç sözlerini çiğnemedim her şeyimi anlatırdım yanlışıyla doğrusuyla. 7. Veya 8. Sınıfta okuldan gelince yemek yapmadım diye annem döverdi . O yaşımda bile iyi kötü birseyler yapardım. Bulaşık yıkadım ev süpürürdüm. Annem hiç iş yapmazdı. Hep ben yapardım bazen sabah yediklerini kaldirmazlardı ben gelene kadar beklerdi o sofra. Ben gelince kaldirmazsam annem gelir döverdi neden kaldırmadın evi temizlemedin diye . Dövmesin kavga cıkmasın diye neredeyse her gün yapardım.Yani hep iyi evlat oldum hiç erkek arkadaşım olmadı . Kıymetimi bilmiyorlar . Şimdi 7. Sınıfa giden yeğenim var daha ocağı yakamiyor . 4 tane tişörtüm vardı .Tüm yazı onlarla geçirdim yük olmayayım diye . Makyaj malzemesi falan hiç yok bende. Ben kendimi bu kadar kısarken, Kendime bu kadar dikkat ederken sürekli başkalarıyla kiyaslaniyorum . Gerçekten kıymetim bilinmiyor çok üzülüyorum kendime .
Son düzenleme:
