- 11 Mayıs 2020
- 9
- 1
- 34
- Konu Sahibi hayatininmakinisti
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Daha önce üyeliğim vardı ancak silinmesini istemiştim. O yüzden şuan yeni üyelik açtım ve ilk mesajım bu. Fake vs düşünülmemesi için söylüyorum.
8 aylık bir ilişkim var. 33 yaşında.
Sevgilim geçmişte oldukça zorlu dönemler yaşamış çocukluğundan bu yaşına dek. Babası alkolik ve umursamaz bir insan, 3 kardeşler ve artık çocuklar büyüdükçe baba ile tersleşmeye başladıklarını farkeden annesi de artık boşanma kararı alıyor çocukları için ve sonrasında artık zorlu hayat bundan sonra başlıyor. Annesi çalışıp çabalayıp kendi büyütüyor çocukları desteksiz bir şekilde. ve babalarıda 2 sene önce vefat ediyor. Bu durumları bizzat annesinden duydum.
4 yıl önce bir evlilik yaşıyor ancak 1 yıl bile sürmüyor.Çocuğu yok. Tam detaylı bilmesemde anlattığı bazı aralarda aldatma, çocuk (başkasından) vb. şeyler yaşanmış. Tam detaylı bilmeme sebebim hem eski bir mevzu olması sebebiyle hemde bu evlilik sonrası travma sonrası stres bozukluğu rahatlığı sebebiyle tedavi gördüğü için hatırlatmak belki onu daha kötü yapar diye düşündüm.
Bu 8 aylık ilişkimiz boyunca gerçekten ilgili, düşünceli, düşüncelerime de gerçekten saygı duyan bir insan. Evlilik planları yapmaya dahi başlamıştı annesiyle tanıştım, benim annemle de tanışmak çok istedi ve hep kendi teklifleriydi. Yani benim ısrar etme gibi bir durumum olmadı. 3 ay evvel bir ayrılık yaşadık ama aslında ayrılıkta denemez çünkü kendisi bir bunalım dönemine girdi daha doğrusu sanırım anksiyete atağı gibi birşeydi. 2 hafta kadar sürdü ve kendisi geri döndü. Onun bu ruh halinin farkında olduğumu söylediğimde de "farkındaydın madem keşke gelseydin arasaydın" gibi şeyler söyledi. Psikolojik olarak terapiye gitmeye başlamıştı son zamanlarda, kendisindeki bu durumu farkedip çözüm aramaya çalışanda birisi ancak doktorun bu durumu farkedemediğini söyledi. Bende ona destek olabileceğimi isterse birlikte gidebileceğimizi söyledim.
Sonrasında ilişkimiz devam etti ve hala planlarında seneye düğün yaparız şöyle olur böyle olur gibi hayali değilde daha gerçekçi fikirlerle konuşuyordu. Ancak karantina süreci sebebiyle söylediğimiz gibi destek alma şansımız olamadı.
Yalnız bu karantina sürecinde hiç görüşemedik haliyle. Kendisiyle ilk zamanlar iletişimimiz çok iyiydi ve keşke bu süreçte evli olsaydık vs gibi konuşmalarımız bile oldu. Ancak bir zaman sonra kendi içine kapanmaya başladı ve yine ayrılmak istediğini beni düşündüğünü, bu düşüncenin onu bunalttığını, düğünü planlaması gerekirken yapamadığını vs söyledi. Ona şuan bunların zamanı olmadığını söylesemde o atak döneminde sağlıklı düşünemiyor. Aksi bir fikre açık olmuyor. Bende üstelemedim ve sonra konuşuruz bunları yüzyüze diyip irtibatı 1 hafta kestik.
Sonra ben iletişime geçtim ama sadece özlediğimi ve onun yanında olduğumu söyledim. Ertesi gün o da benimle ufak ufak iletişime geçmeye başladı, günlük muhabbet etmeye devam ediyoruz. Ama henüz görüşmek istemiyor zaten bu süreçte zor.
Benimle konuşmak istemediğinin farkında olduğumu söylediğimde bana biraz zaman ver lütfen dedi ama onu asla yalnız bırakmayacağımı ona destek olmak istediğimi, sana destek olabileceğim yolu göster bana ben yanındayım ve seviyorum seni bunu unutma sakın dedim. desteğin için teşekkür ederim dedik ve o konuda konuşmuyoruz artık.
Hala günlük muhabbetleri mesajlaşıyoruz. Yazın tatil yapmayı planlıyorduk hala onu da konuşuyoruz planlıyoruz hayal ediyoruz.
Ancak ben böyle bir durumda geçmiş yaşadıklarından ötürü güven sorunu, yalnız kalma korkusu, aynı şeyleri yaşayacağım korkusu vb. şeyler yaşadığının farkındayım. Normalde bu kadar detaylı durumunu bilmesem "ya çekilir mi allah aşkına git başka birini bulursun" gibi cümleleri bende kurardım. Ancak birbirimizi gerçekten seviyoruz, ona çok güveniyorum. Bu durumda atlatılamayacak bir şey değil zamanla yaşayarakta bence hiç bir şeyin aynı olmadığını bu defa mutlu olmaya devam edebileceğini görebilmesi gerekir diye düşünüyorum.
Bu konuda bilgi sahibi olan yada böyle bir süreç yaşayan var mı ?
Az öz yazayım derken baya destan yazmışım kusura bakmayın
Daha önce üyeliğim vardı ancak silinmesini istemiştim. O yüzden şuan yeni üyelik açtım ve ilk mesajım bu. Fake vs düşünülmemesi için söylüyorum.
8 aylık bir ilişkim var. 33 yaşında.
Sevgilim geçmişte oldukça zorlu dönemler yaşamış çocukluğundan bu yaşına dek. Babası alkolik ve umursamaz bir insan, 3 kardeşler ve artık çocuklar büyüdükçe baba ile tersleşmeye başladıklarını farkeden annesi de artık boşanma kararı alıyor çocukları için ve sonrasında artık zorlu hayat bundan sonra başlıyor. Annesi çalışıp çabalayıp kendi büyütüyor çocukları desteksiz bir şekilde. ve babalarıda 2 sene önce vefat ediyor. Bu durumları bizzat annesinden duydum.
4 yıl önce bir evlilik yaşıyor ancak 1 yıl bile sürmüyor.Çocuğu yok. Tam detaylı bilmesemde anlattığı bazı aralarda aldatma, çocuk (başkasından) vb. şeyler yaşanmış. Tam detaylı bilmeme sebebim hem eski bir mevzu olması sebebiyle hemde bu evlilik sonrası travma sonrası stres bozukluğu rahatlığı sebebiyle tedavi gördüğü için hatırlatmak belki onu daha kötü yapar diye düşündüm.
Bu 8 aylık ilişkimiz boyunca gerçekten ilgili, düşünceli, düşüncelerime de gerçekten saygı duyan bir insan. Evlilik planları yapmaya dahi başlamıştı annesiyle tanıştım, benim annemle de tanışmak çok istedi ve hep kendi teklifleriydi. Yani benim ısrar etme gibi bir durumum olmadı. 3 ay evvel bir ayrılık yaşadık ama aslında ayrılıkta denemez çünkü kendisi bir bunalım dönemine girdi daha doğrusu sanırım anksiyete atağı gibi birşeydi. 2 hafta kadar sürdü ve kendisi geri döndü. Onun bu ruh halinin farkında olduğumu söylediğimde de "farkındaydın madem keşke gelseydin arasaydın" gibi şeyler söyledi. Psikolojik olarak terapiye gitmeye başlamıştı son zamanlarda, kendisindeki bu durumu farkedip çözüm aramaya çalışanda birisi ancak doktorun bu durumu farkedemediğini söyledi. Bende ona destek olabileceğimi isterse birlikte gidebileceğimizi söyledim.
Sonrasında ilişkimiz devam etti ve hala planlarında seneye düğün yaparız şöyle olur böyle olur gibi hayali değilde daha gerçekçi fikirlerle konuşuyordu. Ancak karantina süreci sebebiyle söylediğimiz gibi destek alma şansımız olamadı.
Yalnız bu karantina sürecinde hiç görüşemedik haliyle. Kendisiyle ilk zamanlar iletişimimiz çok iyiydi ve keşke bu süreçte evli olsaydık vs gibi konuşmalarımız bile oldu. Ancak bir zaman sonra kendi içine kapanmaya başladı ve yine ayrılmak istediğini beni düşündüğünü, bu düşüncenin onu bunalttığını, düğünü planlaması gerekirken yapamadığını vs söyledi. Ona şuan bunların zamanı olmadığını söylesemde o atak döneminde sağlıklı düşünemiyor. Aksi bir fikre açık olmuyor. Bende üstelemedim ve sonra konuşuruz bunları yüzyüze diyip irtibatı 1 hafta kestik.
Sonra ben iletişime geçtim ama sadece özlediğimi ve onun yanında olduğumu söyledim. Ertesi gün o da benimle ufak ufak iletişime geçmeye başladı, günlük muhabbet etmeye devam ediyoruz. Ama henüz görüşmek istemiyor zaten bu süreçte zor.
Benimle konuşmak istemediğinin farkında olduğumu söylediğimde bana biraz zaman ver lütfen dedi ama onu asla yalnız bırakmayacağımı ona destek olmak istediğimi, sana destek olabileceğim yolu göster bana ben yanındayım ve seviyorum seni bunu unutma sakın dedim. desteğin için teşekkür ederim dedik ve o konuda konuşmuyoruz artık.
Hala günlük muhabbetleri mesajlaşıyoruz. Yazın tatil yapmayı planlıyorduk hala onu da konuşuyoruz planlıyoruz hayal ediyoruz.
Ancak ben böyle bir durumda geçmiş yaşadıklarından ötürü güven sorunu, yalnız kalma korkusu, aynı şeyleri yaşayacağım korkusu vb. şeyler yaşadığının farkındayım. Normalde bu kadar detaylı durumunu bilmesem "ya çekilir mi allah aşkına git başka birini bulursun" gibi cümleleri bende kurardım. Ancak birbirimizi gerçekten seviyoruz, ona çok güveniyorum. Bu durumda atlatılamayacak bir şey değil zamanla yaşayarakta bence hiç bir şeyin aynı olmadığını bu defa mutlu olmaya devam edebileceğini görebilmesi gerekir diye düşünüyorum.
Bu konuda bilgi sahibi olan yada böyle bir süreç yaşayan var mı ?
Az öz yazayım derken baya destan yazmışım kusura bakmayın
