Toplum içine girmek istemiyorum, böyle değildim diyenler...

Merhaba arkadaşlar, kısaca özetleyeceğim... 24 yaşındayım ve 4 yıldır sosyal fobik olarak hayatımı sürdürmeye çalışıyorum. Ben böyle değildim, her gittiğim tatil yerinde, her farklı ortamda birsürü arkadaşım olurdu ve zaten bunu ben çok isterdim. Ama artık, insanlara olan güvenim aynı zamanda da kendime olan güvenim neredeyse dibe vurmuş bir durumda. Ne yeni arkadaşlarım olsun istiyorum ne de var olanlarla görüşmek. İyice kabuğuma çekilmiş durumdayım. Aslında bu ben değilim, zaten bu yüzden çok üzülüyorum... Bu acı altında ezildiğimi hissediyorum... Paylaşmak istedim, benim gibi benzer problemleri yaşayan arkadaşlar veya tavsiyede bulunmak isteyen arkadaşlar varsa buyursunlar... :2:

ben de zaman zaman benzer durumlarla karşılaşıyorum,bazen çok rahatsız hissediyorum kendimi, özellikle kalabalık ortamlarda eğer tanımadığım kişiler ya da samimi olmadığım kişiler ile birlikteysem çok huzursuz oluyorum . nasıl çözülür ben de bilemiyorum maalesef

benimde vardı hele üniversiteye başlamadan önce sanıırm hem ekndne güven hemde insanlara olan güvenin eksilmesi sonucu oluşur. Özgüven birinci şart sanırım kendimi iyi hissetiğim zamanlar daha farklı gülümsüyorum,hayatımda olumlu şeyler oluncada iletişimim daha kuvvetlioluyor. ama yolunda gitmeyen bişeyler ya da karşı taraftakiler kırmışsa hiç evden çıkmak istemem,kimseyle konuşamadığım zamanlar benimde oluyor.

bende son 1,5 yıldır aynı durumdayım nedense çok memnunum en azından kafam rahat onun bunun derdiyle uğraşmıyorum ,kendimle baş başa kalmak artık hoşuma gitmeye başladı desem yeridir ..eşim ve ailem bana yetiyor zaten ..arkadaş dost denen insanların sahte sevgilerinden ,kazık atmalarından kurtuldum ........dışarda kalabalıkta huzursuz olmak zor elbet mutlaka dışarda toplumda bulunuyoruz onuda şöyle çözdüm sürekli dedimki ben onlardan rahatsız olacağıma onlar benden rahatsız olsun yada olmasın umrumda değil dedim şimdi bu konuda daha iyiyim .......

ay_82 .!.:

bende son 1,5 yıldır aynı durumdayım nedense çok memnunum en azından kafam rahat onun bunun derdiyle uğraşmıyorum ,kendimle baş başa kalmak artık hoşuma gitmeye başladı desem yeridir ..eşim ve ailem bana yetiyor zaten ..arkadaş dost denen insanların sahte sevgilerinden ,kazık atmalarından kurtuldum ........dışarda kalabalıkta huzursuz olmak zor elbet mutlaka dışarda toplumda bulunuyoruz onuda şöyle çözdüm sürekli dedimki ben onlardan rahatsız olacağıma onlar benden rahatsız olsun yada olmasın umrumda değil dedim şimdi bu konuda daha iyiyim .......

Genişletmek için tıkla...

Ama bu da çok sağlıklı bir yaklaşım değil :26:
Yani kendinizi tamamen kapatıp, çevredeki insanlardan soyutlamak...

Bende aynı durumdayım. İyileşiyorum ama yavaş yavaş.. psikolojik destek alıyorum.

Aynı şekildeyim psikiyatriye gittim ilaç yazdı we bir psikogla görüşmemi istedi ilaca başladım ama yan etkilerinden dolayı geri bıraktım doğal bir antidepresan kullanacağım, doktor sosyal fobinin,yalnızlık isteğinin we topluma girmeme isteğinin kolaylıkla tedavi edilebileceğini söyledi. Aslında bir tür depresyon :)

ben bu yüzden çalışamıyorum üniversite mezunuyum ama çalışamdım hiç sayılır en fazla iki ay durabiliyorum işyerlerinde.insanlardan utanıyorum iletişim kuramıyorum kendime güvenim yok hiç..iş buluyorum bir türlü başvuramıyorum alınsam bile gitmiyorum vazgeçiyorum hep..yıllarca okul hayatı nasıl başardım bilemiyorum..iş yerinde bana bakıyorlar sanıyorum hep yapamayacağım sanıyorum ...

neferalem .!.:

ben bu yüzden çalışamıyorum üniversite mezunuyum ama çalışamdım hiç sayılır en fazla iki ay durabiliyorum işyerlerinde.insanlardan utanıyorum iletişim kuramıyorum kendime güvenim yok hiç..iş buluyorum bir türlü başvuramıyorum alınsam bile gitmiyorum vazgeçiyorum hep..yıllarca okul hayatı nasıl başardım bilemiyorum..iş yerinde bana bakıyorlar sanıyorum hep yapamayacağım sanıyorum ...

Genişletmek için tıkla...

yazdıklarının aynısını ben yaşıyorum.okulu nasıl okudum bilmiyorum.ama iş konusuna gelince çok çekimserim aslında çalışıp para kazanmayı istiyorum 5 yıllık bi çalışma hayatımda var iş konusundada tecrubeliyim ama.insan içine girmek yabancılarla tanışmak eziyet geliyor bana hele ilk iş günü gerçekten kabus bende napıcam bilmiyorum off offf asosyal mi oldum ne.önceki çalışma hayatımdada hep zar zor adapte oldum iş yerlerine ve insanlara bilmiyorum şimdi iyice çekimserim allah yardımcımız olsun

kızlar bu bir rahatsızlık veya hastalıkmı bilmiyorum. kimseyle görüşmek istemiyorum kimse benim evime gelmesin bende kimseye gitmiyim kimse beni aramasın sormasın şu aile toplantılarından düğünlerden derneklerden nefrettediyorum çalışıyorum oda mecbur olduğum için para ihtiyacımız olmasa işe hiç gelmiycem insanların bana bakışların çekiniyorum beni farketmelerini istemiyorum elimde olsa bir fıçının içine gizlenip öyle gelcem işe ben muhasebeciyim ama farkedilmememk için iğrenç giyiniyorum atölyede çalışna kızlar bile bana bu halin ne diyor. iş yerine bir müşteri geldiğinde bile acayip sinirleniyorum nerden geldi bu diye.. eşimle cinsel hayatımızda kötü adamla yakınlaşamaıyorum.... ya aynı yatakda yatamak bile bana ızdırap geliyor neden böyle oldum ben. birde bütün gün uyumak istiyorum bana kimse dokunmasın ben uyum hiç bir şey yapmak istemiyorum zate hiç bir şeyden zevk almyorum yaptıklarım bana ızdırap gibi geliyor.... sizce bir rahatsızlığım mı var bir doktora gitmem mi lazım birde kendimi hiç sevmiyorum....

Bende de oluyor bir iyi bir kötü oluyorum.

neden böylryiz acaba

neferalem .!.:

ben bu yüzden çalışamıyorum üniversite mezunuyum ama çalışamdım hiç sayılır en fazla iki ay durabiliyorum işyerlerinde.insanlardan utanıyorum iletişim kuramıyorum kendime güvenim yok hiç..iş buluyorum bir türlü başvuramıyorum alınsam bile gitmiyorum vazgeçiyorum hep..yıllarca okul hayatı nasıl başardım bilemiyorum..iş yerinde bana bakıyorlar sanıyorum hep yapamayacağım sanıyorum ...

Genişletmek için tıkla...

polanegri .!.:

yazdıklarının aynısını ben yaşıyorum.okulu nasıl okudum bilmiyorum.ama iş konusuna gelince çok çekimserim aslında çalışıp para kazanmayı istiyorum 5 yıllık bi çalışma hayatımda var iş konusundada tecrubeliyim ama.insan içine girmek yabancılarla tanışmak eziyet geliyor bana hele ilk iş günü gerçekten kabus bende napıcam bilmiyorum off offf asosyal mi oldum ne.önceki çalışma hayatımdada hep zar zor adapte oldum iş yerlerine ve insanlara bilmiyorum şimdi iyice çekimserim allah yardımcımız olsun

Genişletmek için tıkla...

Sevgili neferalem ve polanegri; ben de sizler gibi çalışma hayatından çekinenlerdenim. Okulu bitireli 2 yıl oldu ve ben aslında çok kolay atanabilecek bir bölümdeyken bilerek çalışmadım ve hep düşük puanlar aldım. Ve işin garibi de ne biliyor musunuz kızlar? Ben psikolojik danışmanlık bölümünü bitirdim. Bu problemlerin nereden kaynaklanabileceğini ve nasıl tedavi edilebileceğini aslında biliyorum. Ama hiçbir çaba sarfedemiyorum, hep günü güne satıyorum. Evet, bu da ayrı bir problem; öğrenilmiş çaresizlikten kaynaklanan atalet hali. Aslında kendimi iyi hissettiğimde(bazen nadir de olsa kendime güvenim gelebiliyor) işte o zaman gayet iyi güzel işler yapıp mutlu olabiliyorum.Ki bu güven nerden geliyor diye düşünürsek kesinlikle bir ortama girerek güzel vakit geçirmiş oluyorum. Ama çok uzun sürmüyor tabi. Çünkü karşılaştığım en ufak bir hoşnutsuzlukta pes edip tekrar kendi kabuğuma çekiliyorum.

Aslında yapmamız gereken şey sabırlı olmak ve yılmamak... Düşüncelerimizi kontrol etmeyi öğrenebilmek... Hissettiğimiz duyguların altında aslında hangi düşüncelerin olduğunu keşfedebilmek... Korkularımız neler mesela, evet topluma girmekten korkuyoruz ama neden topluma girmekten korkuyoruz? Bu problemin de genelde en temelinde öz güven eksikliği yatar. Kendimizi çok fazla küçümser,yargılar ve biz,bize hiçbir şans vermeyiz. İşte biz böyle hissedince bu hisler beden dilimize, davranışlarımıza da yansır. İnsanlar da bizi, bizim kendimizi gördüğümüz şekilde görmeye başlar. Onlar bizi öyle gördükçe, biz daha da aşağılık olduğumuzu düşünüp kendimizi daha çok hırpalarız. Bu durum böööyle kısır bir döngü halini alır ve çığ gibi büyüdükçe büyür. Bu döngüyü bozmak için neler yapmalıyız mesela. Bunları tartışmaya ne dersiniz? Böyle olduğumuz yerde dertlenip hiçbirşey yapmadan, kendimizi daha da kabuğumuza çekerek hiçbir gelişme katedemiyoruz işte, bu ortada. Yıllar geçti ama ne birşey değişti ne de bizi bu çaresizliğin içinden çıkaran bir kahraman imdadımıza yetişti. Bi<im tek kahramanımız biziz, kendimiziz...

Hadi bu sayfa bizim günlüğümüz olsun, ne dersiniz? Birbirimize sözler verelim yapacaklarımız ile ilgili, ortak kararlar alalım ve uygulayalım. Sonra gelip burda başımızdan geçen olayları anlatıp tartışalım. Birbirimizi motive edelim, ne dersiniz dostlar?

tolina .!.:

kızlar bu bir rahatsızlık veya hastalıkmı bilmiyorum. kimseyle görüşmek istemiyorum kimse benim evime gelmesin bende kimseye gitmiyim kimse beni aramasın sormasın şu aile toplantılarından düğünlerden derneklerden nefrettediyorum çalışıyorum oda mecbur olduğum için para ihtiyacımız olmasa işe hiç gelmiycem insanların bana bakışların çekiniyorum beni farketmelerini istemiyorum elimde olsa bir fıçının içine gizlenip öyle gelcem işe ben muhasebeciyim ama farkedilmememk için iğrenç giyiniyorum atölyede çalışna kızlar bile bana bu halin ne diyor. iş yerine bir müşteri geldiğinde bile acayip sinirleniyorum nerden geldi bu diye.. eşimle cinsel hayatımızda kötü adamla yakınlaşamaıyorum.... ya aynı yatakda yatamak bile bana ızdırap geliyor neden böyle oldum ben. birde bütün gün uyumak istiyorum bana kimse dokunmasın ben uyum hiç bir şey yapmak istemiyorum zate hiç bir şeyden zevk almyorum yaptıklarım bana ızdırap gibi geliyor.... sizce bir rahatsızlığım mı var bir doktora gitmem mi lazım birde kendimi hiç sevmiyorum....

Genişletmek için tıkla...

Tatlım benim, seni anlıyorum. Ben de evliyim, eşimle ilgili büyük sorunlar yaşamıyorum ama arkadaşlarıyla ve ailesiyle görüşürken çok zorlanıyorum. Bir de inadına onunkiler çok rahat insanlar. Ama ben hep diken üstündeyim, bi taraftan sevilmeyeceğimi, sevilecek biri olmadığımı düşünerek kendimi yerden yere vuruyorum, diğer taraftan bu hisler içinde onlara ayak uydurmaya çalışırken iyice kendimi yıpratıyorum. Kendini sevmeme duygusu ve hayattan keyif almadığım için sürekli uyuma isteği bende de var. Çünkü bu duyguları hissetmemek ve düşünerek acı çekmemek için uykuyu bir kaçış yolu olarak görüyorum. Benzer noktalarımız çok yani anlayacağın...

Ancak senin durumun daha zor gibi görünüyor, eşimle yakınlaşamıyorum diyorsun. Nedenini hiç düşündün mü? Ne hissediyorsun, neden böyle hissediyorsun? Bu acı altında ayrıyeten eziliyor olmalısın. Eşinden de çekindiğin için mi böyle oluyor? Eşinle konuşabiliyor musun? Hiç panik yapma, bu sorunların hepsinin üstesinden birlikte gelebiliriz. Ama aynı zamanda bir psikiyatrise gidersen iyi olabilir. Cevabını bekliyorum...

Ben bu akşam eşimle kardeşine oturmaya gideceğim, tahminedersiniz ki tedirginliğim şimdiden başladı. Ama düşüncelerimi kontrol etmeye çalışarak iyi bir akşam geçirmeye çalışacağım. Bakalım neler olacak, döndüğümde yazarım...

e6ru .!.:

Ben bu akşam eşimle kardeşine oturmaya gideceğim, tahminedersiniz ki tedirginliğim şimdiden başladı. Ama düşüncelerimi kontrol etmeye çalışarak iyi bir akşam geçirmeye çalışacağım. Bakalım neler olacak, döndüğümde yazarım...

Genişletmek için tıkla...

Sakın alınma ebrucum şimdi onların yapıcağı her hareket sana batıcak biliyorum ama görmezden gel. Benim eşimde sürekli bir yere gitmek ister ben istemem kendi anneme babama veya kendi abime bile gitmek istemem . bİZDE BU YÜZDEN ÇOK TARTIŞIYORUZ...

e6ru .!.:

Sevgili neferalem ve polanegri; ben de sizler gibi çalışma hayatından çekinenlerdenim. Okulu bitireli 2 yıl oldu ve ben aslında çok kolay atanabilecek bir bölümdeyken bilerek çalışmadım ve hep düşük puanlar aldım. Ve işin garibi de ne biliyor musunuz kızlar? Ben psikolojik danışmanlık bölümünü bitirdim. Bu problemlerin nereden kaynaklanabileceğini ve nasıl tedavi edilebileceğini aslında biliyorum. Ama hiçbir çaba sarfedemiyorum, hep günü güne satıyorum. Evet, bu da ayrı bir problem; öğrenilmiş çaresizlikten kaynaklanan atalet hali. Aslında kendimi iyi hissettiğimde(bazen nadir de olsa kendime güvenim gelebiliyor) işte o zaman gayet iyi güzel işler yapıp mutlu olabiliyorum.Ki bu güven nerden geliyor diye düşünürsek kesinlikle bir ortama girerek güzel vakit geçirmiş oluyorum. Ama çok uzun sürmüyor tabi. Çünkü karşılaştığım en ufak bir hoşnutsuzlukta pes edip tekrar kendi kabuğuma çekiliyorum.

Aslında yapmamız gereken şey sabırlı olmak ve yılmamak... Düşüncelerimizi kontrol etmeyi öğrenebilmek... Hissettiğimiz duyguların altında aslında hangi düşüncelerin olduğunu keşfedebilmek... Korkularımız neler mesela, evet topluma girmekten korkuyoruz ama neden topluma girmekten korkuyoruz? Bu problemin de genelde en temelinde öz güven eksikliği yatar. Kendimizi çok fazla küçümser,yargılar ve biz,bize hiçbir şans vermeyiz. İşte biz böyle hissedince bu hisler beden dilimize, davranışlarımıza da yansır. İnsanlar da bizi, bizim kendimizi gördüğümüz şekilde görmeye başlar. Onlar bizi öyle gördükçe, biz daha da aşağılık olduğumuzu düşünüp kendimizi daha çok hırpalarız. Bu durum böööyle kısır bir döngü halini alır ve çığ gibi büyüdükçe büyür. Bu döngüyü bozmak için neler yapmalıyız mesela. Bunları tartışmaya ne dersiniz? Böyle olduğumuz yerde dertlenip hiçbirşey yapmadan, kendimizi daha da kabuğumuza çekerek hiçbir gelişme katedemiyoruz işte, bu ortada. Yıllar geçti ama ne birşey değişti ne de bizi bu çaresizliğin içinden çıkaran bir kahraman imdadımıza yetişti. Bi<im tek kahramanımız biziz, kendimiziz...

Hadi bu sayfa bizim günlüğümüz olsun, ne dersiniz? Birbirimize sözler verelim yapacaklarımız ile ilgili, ortak kararlar alalım ve uygulayalım. Sonra gelip burda başımızdan geçen olayları anlatıp tartışalım. Birbirimizi motive edelim, ne dersiniz dostlar?

Genişletmek için tıkla...

Canım yazdıkların çok güzel ve haklısın gerçekten, bende zaman zaman aynı şeyleri yaşıyorum, en ufak birşey ters gitse hayatla bütün bağlarımı koparıyorum, hiç kimseyle konuşmak görüşmek istemiyorum yataktan çıkmak bile istemiyorum tabi etrafındakiler bunu anlamıyor yüzü gülmez sorunlu psikopat olup çıkıyorsun. Birde hep konuşurken saçmalamaktan ve insanların alay konusu olmaktan korkuyorum aynı zamanda öğretmenim düşün artık olayı:26: niye öyle dedim keşke demeseydim keşke yapmasaydım hep kendimi eleştiriyorum ve dediğin gibi tam bir kısır döngüye giriyor of off napcam bilemedim

Calisma hayatindan cekilip evde yatagin altindan cikmamak
ne demek bu da yeni bir trend mi :18:

Tamam bayanlarin calismak istememesini anliyabiliz
evde oturmak isterler daha rahat

ama insan icine cikmak istemeyip asosyal olarak yatakta

vakit gecirmek neyin nesi anlasilir degil...

Teknoloji hayatimizi yönlendiriyor internet televizyondaki programlar derken
insanlar asosyal hale geldi cok dikkat etmek gerekir diye düsünüyorum
kendi gölgemizden bile korkar olduk herkese süpheli gözüyle bakiyoruz ...

e6ru .!.:

Sevgili neferalem ve polanegri; ben de sizler gibi çalışma hayatından çekinenlerdenim. Okulu bitireli 2 yıl oldu ve ben aslında çok kolay atanabilecek bir bölümdeyken bilerek çalışmadım ve hep düşük puanlar aldım. Ve işin garibi de ne biliyor musunuz kızlar? Ben psikolojik danışmanlık bölümünü bitirdim. Bu problemlerin nereden kaynaklanabileceğini ve nasıl tedavi edilebileceğini aslında biliyorum. Ama hiçbir çaba sarfedemiyorum, hep günü güne satıyorum. Evet, bu da ayrı bir problem; öğrenilmiş çaresizlikten kaynaklanan atalet hali. Aslında kendimi iyi hissettiğimde(bazen nadir de olsa kendime güvenim gelebiliyor) işte o zaman gayet iyi güzel işler yapıp mutlu olabiliyorum.Ki bu güven nerden geliyor diye düşünürsek kesinlikle bir ortama girerek güzel vakit geçirmiş oluyorum. Ama çok uzun sürmüyor tabi. Çünkü karşılaştığım en ufak bir hoşnutsuzlukta pes edip tekrar kendi kabuğuma çekiliyorum.

Aslında yapmamız gereken şey sabırlı olmak ve yılmamak... Düşüncelerimizi kontrol etmeyi öğrenebilmek... Hissettiğimiz duyguların altında aslında hangi düşüncelerin olduğunu keşfedebilmek... Korkularımız neler mesela, evet topluma girmekten korkuyoruz ama neden topluma girmekten korkuyoruz? Bu problemin de genelde en temelinde öz güven eksikliği yatar. Kendimizi çok fazla küçümser,yargılar ve biz,bize hiçbir şans vermeyiz. İşte biz böyle hissedince bu hisler beden dilimize, davranışlarımıza da yansır. İnsanlar da bizi, bizim kendimizi gördüğümüz şekilde görmeye başlar. Onlar bizi öyle gördükçe, biz daha da aşağılık olduğumuzu düşünüp kendimizi daha çok hırpalarız. Bu durum böööyle kısır bir döngü halini alır ve çığ gibi büyüdükçe büyür. Bu döngüyü bozmak için neler yapmalıyız mesela. Bunları tartışmaya ne dersiniz? Böyle olduğumuz yerde dertlenip hiçbirşey yapmadan, kendimizi daha da kabuğumuza çekerek hiçbir gelişme katedemiyoruz işte, bu ortada. Yıllar geçti ama ne birşey değişti ne de bizi bu çaresizliğin içinden çıkaran bir kahraman imdadımıza yetişti. Bi<im tek kahramanımız biziz, kendimiziz...

Hadi bu sayfa bizim günlüğümüz olsun, ne dersiniz? Birbirimize sözler verelim yapacaklarımız ile ilgili, ortak kararlar alalım ve uygulayalım. Sonra gelip burda başımızdan geçen olayları anlatıp tartışalım. Birbirimizi motive edelim, ne dersiniz dostlar?

Genişletmek için tıkla...

yazdıkların çok doğru bence..aslında nedenlerimizi biliyoruz ama aşamıyoruz bir türlü..olmuyor..benim babamla annem ben 3 yaşındayken ayrılmışlardı babamı toplasan 5 10 kere görmüşümdür.dolayısıla annem çok baskı yapardı bende tek çocuğum birde..hep bana sen yapamzsın edemssin başaramzzsın orda ne işin var azcık geç kalsam bir yerden telefon üstüne telefon..ben de zamanla evet yapamam edemem der oldum..okulu bitirdim hiç çalışamdım sayılır ama annem her defasında çalışmıyorsun derdi kızardı ama içimden gelmiyordu artık..hep evde yanlız kalmak istiyordum..tembel değildim kesinlikle kendimi eve adadım sanki..yanlız kalınca daha iyi olyorm sanki..iletişim kurmamaktan çalışmadım bu yüzden geç te evlendim..hayata geç kaldım hep..evlilik korkusuda vardı fena biçimde...ayrılma korkusu boşanma falan..bir bunalım anımda evlendim çok geç 30 yaşında..çocuğumda yok henüz..oda olmuyor..olmasını daistemiyorum gibi..hiç bir şey zevk vermiyor..bekarken en azından giyinip süsleniyordum ..şimdi oda yok..kendimden geçtim..iki ay önce burun estetiği oldum burnumu çok takardım hep..oldum en sonunda ama gene mutlu değilim..

polanegri .!.:

yazdıklarının aynısını ben yaşıyorum.okulu nasıl okudum bilmiyorum.ama iş konusuna gelince çok çekimserim aslında çalışıp para kazanmayı istiyorum 5 yıllık bi çalışma hayatımda var iş konusundada tecrubeliyim ama.insan içine girmek yabancılarla tanışmak eziyet geliyor bana hele ilk iş günü gerçekten kabus bende napıcam bilmiyorum off offf asosyal mi oldum ne.önceki çalışma hayatımdada hep zar zor adapte oldum iş yerlerine ve insanlara bilmiyorum şimdi iyice çekimserim allah yardımcımız olsun

Genişletmek için tıkla...

insanlarla tanışmak eziyet geliyor güler yüzlü olmaya zorlanmak offffff çok asosyalim