- 2 Ekim 2023
- 2.547
- 10.071
-
- Konu Sahibi lesfleursfanent
- #21
psikiyatr mısınız?
Konu sahibi zaten psikiyatriye gitmiş ve ilaç verip başından savmış. Terapiye ihtiyacı olduğu açık ve net
Psikiyatr değilim ama aynı sorunla mücadele ettim. Sakinleştirici içmekle yeme bozukluğu düzelmez. Terapist şart.psikiyatr mısınız?
Psikiyatr değilim ama aynı sorunla mücadele ettim. Sakinleştirici içmekle yeme bozukluğu düzelmez. Terapist şart.
İlacın işe yaramadığını söylediği için bende de işe yaramadığını deneyimlemiş biri olarak yine de psikiyatra git diyemem. Terapisti deneyimlemiş biri olarak terapisti öneririm niye başka bir öneri vereyim?size geçmiş olsun fakat lütfen teşhis ve tedavi yöntemi konusundaki önerileri hekimlere bırakın o halde. her hasta, hikayesi ve süreciyle biriciktir.
İlacın işe yaramadığını söylediği için bende de işe yaramadığını deneyimlemiş biri olarak yine de psikiyatra git diyemem. Terapisti deneyimlemiş biri olarak terapisti öneririm niye başka bir öneri vereyim?
Yahu kendisi demiş işte işe yaramadı diye. Haklı olma derdim yok deneyimlerimin ve onun deneyimin verdiği yetkiye dayanarak terapist önerdim bu kadar basit. Devlet hastanesine gidip neyin var diye doktor soracak çok yiyorum doktor diyeceksin doktor sana al şu sakinleştiriciyi diyecek ve bir bakmışsın ki artık az yiyorsun. Böyle bir soruna dair böyle bir tedavi olabilir mi?şu anda mental sağlığı açısından kuşku duyulan birisinin beyanına bakarak ve hiçbir doktor vasfımız da olmadan ilacın işe yarayıp yaramadığını mı konuşuyoruz acaba?
peki, en haklı siz olun.
Sizi cok cok iyi anliyorum sizinle ayni durumdaydim sonra dedimki kendime midende yer olmassa yiymessin umudu kesersin umudu kesmek adina endoscopiek mide kucultme oldum artik yiyemiyorum onun icinde baksa seylere yonlendirdim kendimi hala tazeyim 2 haftalik bakalim zaman neyi gosterecekMerhaba, bu konuyu biraz iç dökmek, tavsiye almak ve benim gibi olan varsa yalniz olmadığımı hissetmek için, birbirimizi motive edelim diye açıyorum. İlk açtığım konu o yüzden bir hata yaparsam kusura bakmayın.
Hala gencim, yirmi yaşındayım. Hayatım boyunca kilom, vücudum ve görüntümle ilgili sorunlarım oldu. Çok tuhaftır ki küçücük yedi yaşında bir çocukken bile aldığım kiloları kafama takar, kendimi aç birakir zayıf olunca daha çok sevildiğimi düşünürdüm. Tabi o zamanlar yeme bozukluğu nedir bir fikrim yoktu ve çok sonralara kadar da olmadı, ama benim çocukluk ve ergenligim tamamen bununla geçti. Sorunum az yemek değildi, toplu oldugum için dalga geçilirdi ve bu yüzden dönem dönem kilo vermeye zorlardim kendimi. Mesela beşinci sınıfta bir günümü hatırlıyorum, o zayıf 1.45 halimle koca iki ekmek ve 1 paket sarelleyi bitirmistim. Aç değildim, sadece kendimi rahatlatmak icin yemiştim ve bunu her okul dönüşü yapiyordum. Kilo alip zorbaliga ugrayinca diyete girdim, sonra bir yerde patladim ve yine rahatlamak için yemeğe döndüm. Bu hayatımda en az 10 defa tekrarlandı. Arkadaşlar vücut dayanır mı? Tabii ki ben sürekli 10-12 kilo, 3-5 kilo al ver döngüsü ile defalarca bunu yapınca sağlık sorunlarım çıktı. Her seferinde psikolojim daha da kötüye gitti, kilo vermem daha da zorlasti.
Yıllar geçti bir şekilde, bazı dönemler çok kötü bazi hafif halde duraksiz ben bu hastalığı yaşadım.
Gel gelelim günümüze, son iki senedir öyle bir haldeyim ki çöktüm. Eskiden bir şekilde çözerdim, daha sağlıklı yerdim az yerdim kısmen kontrol ederdim ancak şuan tam olarak bir yeme bozukluğu yaşıyorum. Tüm hayatımı bu yönetiyor. Tüm param, aklım enerjim burada. Hasta olana kadar yiyorum, asiri miktarlarda ve sağlıksız. Sonrasinda inanılmaz bir suçluluk ama anlatamayacagim bir şekilde. Nefes alamiyorum,panikliyorum, kendime olan saygım düşüyor yaşama isteğimi kaybediyorum. Bir daha yapmayacağıma dair söz veriyorum, üç gün sonra aynı yerdeyim. Artık sorun kilomu aştı, ataklar yüzünden sağlığım çok bozuldu insülin direnci,pkos ve anlatmayacağım korkunç şeyler daha. Sadece kendime ne olduğunu anlayamıyorum. Her şeyi gerçekten denedim,hala da devam ediyorum denemeye. Bir süre kendimi kısıtlamadan yemeyi, sezgisel yemeyi, düzenli öğünler ile beslenmeyi, sağlıklı beslenmeyi,orucu, her şeyi. Bir sürü kitap okudum video izledim. Psikiyatriye gittim ve ilaç tedavisi gördüm. Nafile. En ufak sorunda yemeğe sarılıyorum. Zaten sağlığım bozuldu,zaten kilo aldim,zaten çok cirkinim diyorum,yememek için o an bir sebep bulamıyorum.
Uzun olduysa özür dilerim. Lütfen böyle şeyler yaşayanlar varsa yazsın çünkü konuşmaya çok ihtiyacım var. Biliyorum çözüm psikolog diyeceksiniz, maalesef maddi olarak mümkün değil olsa da kesin çözüm olacağını düşünmüyorum psikiyatristi zaten denedim. İyileşecegime ve yavaş yavaş hayata olan inancimi da kaybediyorum. Bu şekilde yaşamak cok zor.
Sorun artik kilom değil, normal bir kiloda olup normal şekilde yemek yemek istiyorum sadece. Sürekli atak yaşamadan, yemek yemememek için kendimle savaş vermeden. Hayatım yeme bozukluğu dışında yeterince kötü ve boyle psikolojik bir hastalik beni bitirdi diyebilirim. Çok zorlanıyorum.
psikolog iyi olur tabi ki ama ilaç içmekle olmaz diyorsunuz, bulimia ve tıkanırcasına yeme sendromuna iyi gelen bazı antidepresanlar var. İlaç içsin demiyorum zira ben de ilaca karşıyım ama bir düzeltme yapma gereği duydum affınıza sığınarak. Kendisi zaten psikiyatriste gitmiş, psikolog demeyin param yok diyorPsikiyatrist demeyin demişsiniz ama ben size psikoloğu öneriyorum. İlaç içmekle bu sorun çözülmez zaten. Belli ki bazı travmalarınız var ve bununla ilgili terapiler almalısınız
+1, bu olanakları araştırın. Ayrıca size önereceğim şey şu: bir diyetisyene gidin. Özel olması şart değil, devlet de olur. Verdiği diyete, orada size önerdiği gida türleri, ve yeme saatleri (ara öğünler vs) eğer harfi ile uyarsanız şekeriniz düzene girer, kriz şeklinde yeme ihtiyacı ortadan kalkar. Sorununuzun psikolojik olduğunun farkındayım ama şeker dengeleri bozuk olunca yani glisemik indeksi yüksek gıdalar tükettiğinizde ve belli aralıklarla yemediğinizde, şeker dengesi bozulduğu için bu yeme ataklarını kontrol etmek de adeta imkansız hale gelir.Devlet hastaneleri dışında;
Toplum sağlığı merkezlerinden,
Belediyelerin aile ve sosyal hizmetler birimlerinden,
Ogrenciyseniz. Üniversitelerin Klinik psikoloji merkezlerinden,
Egitim araştırma hastanelerinin obezite polikliniğinden
ücretsiz psikolojik yardim alınabiliyor.
Şehrinizdeki bu birimleri araştırın.
Cok cok benzer bir durum yaşadım. Büyürken hep biri ile karsilastirildim, sürekli vucudum hakkında bir şey söylenirdi. Küçükken beni tüm akrabalarin ortasına cagirip a bak ne kadar kilo vermissin, hasta gibi olmussun derlerdi ben de kendimi bir şey basarmis gibi hissederdim. Anoreksik olduğum dönemler de oldu ergenligimde ama hep övgüler duydum. Bir tek ailem kızardı zayifligima keşke akıl edip beni bir doktora götürselermiş. Hep kendi içimde savaştım. Senelerdir yerleşen zayıf olmazsam kimse beni sevmez düşüncesi nasil gider bilmiyorum. İnsanlar çok acimasiz ve düşüncesiz olabiliyor sadece dış görünüşünüze göre yargiliyorlar.Bende de vardi yeme sorunu. Cocukken 8-10 yasindayken ablamin kilosu icin zayif, bana da normal demisti bir komsu teyze. Ben de nedense normal'i kotu algilamistim ve bilincli olarak az yedim yillarca. Afrikadaki aclara donmussun dediler mutlu oluyordum bunlari duydukca. 16 yasima kadar bir deri bir kemik biriydim. Sonra yavas yavas kilo aldim ama yine de zayiftim anoreksikten zayifa gecmek icin de bayagi kilo gerekiyor. Simdi de mutlu olmak icin yiyorum yine yeme bozuklugum var ve fazla kilom var ama saglikli araliktayim. Kilomdan asla memnun degilim sizin gibi. Siz de cocukken boyle sacma bir komsunun lafina gucenip yeme bozuklugu gelistirmis olabilirsiniz. Maalesef annem de beni hic korumazdi boyle dingil dingil laf edenlere karsi. Kiz kardesime gore burnum daha buyukmus, daha esmermisim, babama cekmisim, daha kiloluymusum. Simdi bu laflari belki de bir densiz bir kere soyledi ama oyle aklimda yer etmis ki kilo ile ilgili soyledigi sey muhtemelen degistirebilecegim tek sey oldugu icin ona yonelmisim ve soyledigini tamamen olumsuz algilamisim. Kadinin ses tonundan bir fesatlik sezmisim belli ki. Kimbilir belki de hakikaten laf sokmak icin demisti.
Böyle psikolojik sorunlarda herhalde görmezden geldikçe daha da kötüye gidiyor. Siz farkedip bir şeyler yapmışsınız daha iyi olmanıza çok sevindim+1, bu olanakları araştırın. Ayrıca size önereceğim şey şu: bir diyetisyene gidin. Özel olması şart değil, devlet de olur. Verdiği diyete, orada size önerdiği gida türleri, ve yeme saatleri (ara öğünler vs) eğer harfi ile uyarsanız şekeriniz düzene girer, kriz şeklinde yeme ihtiyacı ortadan kalkar. Sorununuzun psikolojik olduğunun farkındayım ama şeker dengeleri bozuk olunca yani glisemik indeksi yüksek gıdalar tükettiğinizde ve belli aralıklarla yemediğinizde, şeker dengesi bozulduğu için bu yeme ataklarını kontrol etmek de adeta imkansız hale gelir.
Ben de yaşadım, bir şeye moralim bozulunca hemen yemeğe sarılıyorum. Ekmek ve sarella olayı bana hiç yabancı değil, örnek: bir keresinde bizim kiracımız elektrik borcu takmış gitmiş bunu öğrenince bir somun ekmek ile bir kutu nutellayı bir kaç dakikada mideme indirmişliğim var. Farkındalık çok önemli, ben terapi ve diyetisyen desteği ile çözdüm.
Ben de yıllar önce psikiyatrın daha etkili olacağını düşünerek gitmiştim kendisi ilaç yazıp aynı kurumdaki psikoloğa yönlendirmişti terapi için. Bilemiyorum belki benim durumumu çok ciddi görmedi, terapi kısmını kendisi yapmadı. Yeme bozukluğu, öfke patlamaları, depresyon sebepli gidiyordum. Ben de psikolog terapisi önerirdim.İlacın işe yaramadığını söylediği için bende de işe yaramadığını deneyimlemiş biri olarak yine de psikiyatra git diyemem. Terapisti deneyimlemiş biri olarak terapisti öneririm niye başka bir öneri vereyim?
Tavsiyeleriniz için teşekkürler. Kısır döngüye sokan zaten takıntı haline getirmek, orasını bir cozebilsem... Sizin çözüm bulmaniza cok sevindimMerhabalar, bir dönem ben de yaşayıp zor günler geçirmiştim. Fakat kendi kendime yendim çok şükür. Yemeğe karşı takıntılıydım zamanla normale döndü. Zayıflama ya da kilo alma korkusunun altında mutlaka biri/birileri oluyor. Benim annemden kaynaklıydı annem kiloya takıntılıydı ve onun baskısını üzerimde hissediyordum. Ayrı bir şehirde iş bulduktan sonra annemden uzaklaşınca yemek konusunda kendimi kısıtlamayı bıraktım. Kendimi kısıtlamayı bıraktıktan sonra tıkınırcasına yeme bozukluğum, aniden gelen yeme ataklarım kendiliğinden geçti. Şuan diyet yapsam bile kendimi kısıtlamıyorum gece 1de canım birşey istese bile yiyorum fakat porsiyon kontrolü ile. Zamanla zaten mide küçülüyor, küçük porsiyonlara alışıyor bünye. Porsiyon kontrülü ile istediğiniz her şeyden yiyin, sporu yürüyüşü alışkanlık haline getirin, kafanızı dağıtacak farklı aktivitelerniz ve hedefleriniz olsun. Sağlıcakla.