uzun olabilir ama okumanızı rica ediyorum. çünkü boşlukta gibiyim kendime gelemiyorum.23 yaşındayım o da 27. bundan 3 sene öncesi başladı ilişkimiz. uzak şehirlerdeydik aynı memlekette olduğumuz için yazları görüşürdük kışın da bazı zamanlar tabi. bu uzaklığa rağmen çok güzel giden ve birbirimizi çok sevdiğimiz bir ilişkimiz vardı. beni gerçekten çok seviyordu. ikimizde ilkiydik birbirimizin. ilk ve uzun ilişkiydi yani. fakat son 1 sene onun ilgisizliği benim ailemin problemlerinden dolayı sürekli dert yanışım ona bunların ağır gelmesi sonra kavgalar derken çok yorulduk. sevgisinin azaldığını hissediyordum. zaten o da aşık değilim ama seviyorum diyordu. ben bunlara kırıldıkça da kızıyor alıngan olduğumu düşünüyordu. o hep sakin biriydi bense hareketli. ben kavgacıydım o sessiz.. yani farklıydık. ama yapabileceğimizi sevgiyle her şeyi sevgiyle aşacağımızı düşünüyordum. bundan 2 ay önce daha sık kavgalar olmaya başladı. yaz bitip göreve gittiğinde artık daha da ilgisizdi. işlerim var diyordu hep. boş anı oldu mu da arkadaşlarıyla vakit geçirmek istiyordu. ben bana ne zaman sıra gelcek dedikçe de bunalttığımı söylüyordu. işte iki ay önce tam bir hafta bunun kavgasını ettik sabah 4 lere kadar en sonunda ise yapamadığını sevginin yetmediğini bu ilişkide mutsuz olduğunu ayrılmak istediğini söyledi. tabi ben kabullenemedim yanıma gel dedim. bunu komik bulsa da ayrıldığıma inan diye geleceğim dedi ve ayrılık kararını söylediğinden bir ay sonra geldi. bu süreçte hep konuştuk yani ben dha çok bitmesin o da bitti diye konuştu.
geldi. geldiğinde bir kafeye götürdü beni. bakışları biraz mahcup ama sanki sevgi doluydu. hem vicdan yapıyordu onu seven birini terk ettiği için hem de seven gözlerle bakıyordu. bazı vakitler doluyordu da. konuşmamız ilginçti. düzgünce ayrılabiliriz ben seninle el sıkışıp vedalaşacaım dedi. son bir kez fotoğraf çekinmek itedi saçma bir şekilde. ben ne el sıkıştım ne de fotoğraf çekindim. son kez sordum bitti dedi. beni sevmiyor musun dedim bunun önemi yok dedi defalarca. sevgi yetmiyor dedi. anlaşamıyoruz uyuşamıyoruz dedi. ben ısrarla sevmiyır musun beni dedim. o da bilmiyorum dedi ve o an git burdan dedim. dışarı çıkmıştık yağmurluydu. beni öyle bırakmak istemedi sen de kalk olmaz ıslanıyorsun şu bu diye diye gönderdim onu. gitti..
ben bir hafta susabildim fakat ayrılığı kabullenemediğimden mesajlar atıp durdum. sevgisini sorguladım hep sanki önemi varmış gibi..derdim var dedim yanımda ol dedim olamam dedi. gitme dedim yeniden yaparız dedim. yalvarırım bırak beni dedi..pişman olursun dedim. evet biliyorum olucam ama asla bilmiceksin dedi.ablamla konuşmuşlar. ablama inan gönlüm doydu hevesim geçti değil biz gerçekten uyuşamıyoruz. ben de acı çekiyorum yalnız kendi üzgün sanıyor ama onun için kendimi düşünmeden böyle karar aldım. farkında değil ilerde mutlu olan o olacak demiş. son olarak ise ben yazmaya devam ettikçe artık seninle bir hayat yaşamak istemiyorum ben yeni bir yol çizdin ve sen o yold yoksun beni artık mesajlarınla meşgul etme dedi..önlem almak zorunda bırakma dedi. o kadar kırıldım ki.. 3 yılım geçti onunla her şeyi yaşadık paylaştık ilkiydik birbirimizin. biter mi böylle? bir kez bitti dediğinde biter mi? dönmez mi bana arkadaşlar?nasıl döner?..asla dönmem pişman olsam da diyor ama.. yok mu yolu bunun?
geldi. geldiğinde bir kafeye götürdü beni. bakışları biraz mahcup ama sanki sevgi doluydu. hem vicdan yapıyordu onu seven birini terk ettiği için hem de seven gözlerle bakıyordu. bazı vakitler doluyordu da. konuşmamız ilginçti. düzgünce ayrılabiliriz ben seninle el sıkışıp vedalaşacaım dedi. son bir kez fotoğraf çekinmek itedi saçma bir şekilde. ben ne el sıkıştım ne de fotoğraf çekindim. son kez sordum bitti dedi. beni sevmiyor musun dedim bunun önemi yok dedi defalarca. sevgi yetmiyor dedi. anlaşamıyoruz uyuşamıyoruz dedi. ben ısrarla sevmiyır musun beni dedim. o da bilmiyorum dedi ve o an git burdan dedim. dışarı çıkmıştık yağmurluydu. beni öyle bırakmak istemedi sen de kalk olmaz ıslanıyorsun şu bu diye diye gönderdim onu. gitti..
ben bir hafta susabildim fakat ayrılığı kabullenemediğimden mesajlar atıp durdum. sevgisini sorguladım hep sanki önemi varmış gibi..derdim var dedim yanımda ol dedim olamam dedi. gitme dedim yeniden yaparız dedim. yalvarırım bırak beni dedi..pişman olursun dedim. evet biliyorum olucam ama asla bilmiceksin dedi.ablamla konuşmuşlar. ablama inan gönlüm doydu hevesim geçti değil biz gerçekten uyuşamıyoruz. ben de acı çekiyorum yalnız kendi üzgün sanıyor ama onun için kendimi düşünmeden böyle karar aldım. farkında değil ilerde mutlu olan o olacak demiş. son olarak ise ben yazmaya devam ettikçe artık seninle bir hayat yaşamak istemiyorum ben yeni bir yol çizdin ve sen o yold yoksun beni artık mesajlarınla meşgul etme dedi..önlem almak zorunda bırakma dedi. o kadar kırıldım ki.. 3 yılım geçti onunla her şeyi yaşadık paylaştık ilkiydik birbirimizin. biter mi böylle? bir kez bitti dediğinde biter mi? dönmez mi bana arkadaşlar?nasıl döner?..asla dönmem pişman olsam da diyor ama.. yok mu yolu bunun?
bi onceki konunuzda yeni evlendim hamilemiyim diye konu acmissiniz
