Başlık ne kadar doğru oldu bilemiyorum
8 yıllık evliyiz, bir çocuğumuz var, eşimle iyi anlaşıyoruz hiç bir sorunumuz yok.
Kayinvalidemlerle aynı şehirdeyiz. Çok da sık görüşmeyiz aslında. Ama 8 yıldır birikmiş küçük şeyler var içimde. Üzerine her birini koyduklarinda, sıfırdan 8 seneyi yeniden yaşıyorum. Çarpıntım oluyor, boğazımı biri sıkıyor gibi, ağlıyorum vs.
Hayatim her anlamda yolunda, bu kadar küçük şeyleri mesele haline getirmemem lazım. Ama yapamıyorum, içime söz geçiremiyorum.
Ne karşı tarafla konuşabiliyorum, ne görüşmeyi kesmek içime siniyor, ne de beni bu kadar uzen insanları evime davet etmek içimden geliyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Illa ki bir tercih yapıp, bunun eksi ve artı başıma getireceklerini yani sonuçlarını kabul edip, bu sorumluluğu almam lazım. Ama yapamıyorum. Nasıl yapabileceğimi de bilmiyorum.
Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Koronadan dolayi ayni hafta icinde 2 cenazemiz oldu, bir arayip basiniz sagolsun demediler. Sağlık problemim var ve korona sebebiyle ameliyat olamıyorum, bir kere gecmis olsun neyin var demediler. 8 senedir teşekkür ederim veya eline sağlık gibi cümleler hic duymadım. Biz eşimle tatile giderken surat asarlar. Bi pazar pikniğe ne bileyim bi muzeye gitsek, bizi neden götürmediniz diye söylenirler. Onlara gittigimizde asla doymazlar, gece 12de de dönsek biraz daha oturun öf pöf.. Bir kere de duymadim, evladim ayağınıza sağlık yine gelin gibi şeyler. Annem ameliyat olur ziyaret etmezler. Yeğenim doğar bebek gormeye gelmezler. Sorun diye bahsettiğim şeyler bunlar
Kısacası beni ve ailemi saymadiklarini düşünüyorum.
Bu arada kayinvalidem istanbulda doğup büyümüş, cok kültürlü, hanımefendi bir kadın. Aklina gelmiyor, cahil, bilemiyor gibi bir alternatif yok. Çevresine çok özenli bir insandır; ben ve ailem hariç..
Beklentini bitir artık 8 senede öğrenemedin mi huylarını diyorum, kendime söz geçiremiyorum.
Görüşme bırak torun hasreti görsünler de, benimle iyi geçinmeyi öğrensinler diyorum, içime sinmiyor.
Aman bu kadarcık şeylere takılma unut gitsin diyorum, bugun unutsam yarın yumruk gibi boğazıma oturuyor.
Ben nasıl kurtulacağım bu girdaptan?
Biri bu konuyu okusa benim açtığımı düşünebilir. Birkaç detay dışında inanılmaz benziyor.
9 yıllık evliyim. Dünyanın en tuhaf ailesinde gelin olduğumu düşünüyorum hep.
Eşime ve diğer çocuklarına karşı soğuk bir anne baba. Manevi veya maddi hiçbir vericilikleri yok. Onlarlar her görüşeceğimde mideme kramp girer, içim bulanır, kalbim hzılanır, bu hislerden nefret ediyorum, geçmiyor zaman zaman azaldı bazen takmadım bazen ağladım ama tam bitmedi (10 yıla yakın evliyiz)
Hasta oluruz, taşınırız, hamile oluruz (diğer gelinler de dahil),annem babam ameliyat olur, kardeşim evlenir, cenazem olur,yeğenim olur,iyi günüm olur, kötü günüm olur...... İnsanın başına gelen herşey olur ama onlar yoktur. Ne bir telefon ne gelmek gitmek.
Ancak onların canı istediği zaman onlar seni arar, anne ve baba olduklarını onları daha sık aramamız gerektiğini söylerler. Asla yetmez, ne beklerler bilmem ama asla yetmez.
Ama sevgi vermezler.
Çocuklarımızı laf olsun diye severler. Hani bir yerde kafeste kuş görürsün seversin seversin sonra geçer gidersin kafesin yanından, bir daha da o kuş aklına gelmez. Böyle bir sevgi, hediye falan da almazlar.
Ama çok sever çok özlerler(!)
Şimdi pandemi sürecinde görüşmek istemiyorum ben. Ama ara sıra da olsa ısrar ediyorlar, çocuklardan uzak dururuz diyorlar.
Ve ne alakaysa görüntülü aramayı icat ettiler. Zamanlı zamansız haber vermeden görüntülü arıyorlar. O kadar saçma ki... Ne alaka... Bize, bizim dinamiklerimize göre aşırı saçma birşey ama arıyorlar. Ve habersizce dan diye görüntülü aranmaktan hoşlanmam. Evime çat diye gelinmesi gibidir dolayısıyla bazen açmam.
Bize sıkça gelmek istemezler. Bizim hiçbir şeyimize karışmazlar. Kısaca anne babalık yapmazlar ama yüzde yüz evlatlık görevi beklerler bunu da açıkca söylerler.
Etraflarında hiç insan yok, kendi aralarında da huzursuzlar, herkesle küsler, sosyal yaşantıları yok. Çok çok tuhaf...
Bize bir ara küstüler sebepsiz sonra yine kendileri normalleşti. Ne öyle oluyo ne böyle. Bu bizim hayatımızın can sıkıcı bir yönü.
Böyle böyle geçecek yıllar. İyi olmayı beklemeden ama küsmeden de...
Eşim.. Ah ne yazık ben onun çocukluğuna gençliğine üzülüyorum, o da istemezdi böyle olsun, zaten boynu hep bükük bana ve aileme karşı. Biz de onu el üstünde tutuyoruz:) çünkü bunu hak ediyor. Bu da benim şansım. Kardeşleri de öyle, iyilerdir. Hep mutlu olsunlar..
Ailelerimizi seçemiyoruz.
Sizin anne babanız da olabilirdi onlar, böyle düşünün.
Çok uzattım farkındayım ama kendim gibi birini daha gördüm yazmak istedim.
Bunun çözümü yok bence. Eğer evinizde eşle huzurluysanız, onları da nazarlık olarak görün. Onları görüp görüştükten sonra unutun. Yoksayın. Mesafenizi koruyun. Gelmelerini istemiyorsanız belli edin, hele şimdi şu dönemde ne saçma yahu.
Böyle geçer elbet ama... Yapacak birşey yok. Ben böyle idare ediyorum.
Yoklarmış gibi zaten var sayılmazlar.
