Başlık ne kadar doğru oldu bilemiyorum
8 yıllık evliyiz, bir çocuğumuz var, eşimle iyi anlaşıyoruz hiç bir sorunumuz yok.
Kayinvalidemlerle aynı şehirdeyiz. Çok da sık görüşmeyiz aslında. Ama 8 yıldır birikmiş küçük şeyler var içimde. Üzerine her birini koyduklarinda, sıfırdan 8 seneyi yeniden yaşıyorum. Çarpıntım oluyor, boğazımı biri sıkıyor gibi, ağlıyorum vs.
Hayatim her anlamda yolunda, bu kadar küçük şeyleri mesele haline getirmemem lazım. Ama yapamıyorum, içime söz geçiremiyorum.
Ne karşı tarafla konuşabiliyorum, ne görüşmeyi kesmek içime siniyor, ne de beni bu kadar uzen insanları evime davet etmek içimden geliyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Illa ki bir tercih yapıp, bunun eksi ve artı başıma getireceklerini yani sonuçlarını kabul edip, bu sorumluluğu almam lazım. Ama yapamıyorum. Nasıl yapabileceğimi de bilmiyorum.
Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Koronadan dolayi ayni hafta icinde 2 cenazemiz oldu, bir arayip basiniz sagolsun demediler. Sağlık problemim var ve korona sebebiyle ameliyat olamıyorum, bir kere gecmis olsun neyin var demediler. 8 senedir teşekkür ederim veya eline sağlık gibi cümleler hic duymadım. Biz eşimle tatile giderken surat asarlar. Bi pazar pikniğe ne bileyim bi muzeye gitsek, bizi neden götürmediniz diye söylenirler. Onlara gittigimizde asla doymazlar, gece 12de de dönsek biraz daha oturun öf pöf.. Bir kere de duymadim, evladim ayağınıza sağlık yine gelin gibi şeyler. Annem ameliyat olur ziyaret etmezler. Yeğenim doğar bebek gormeye gelmezler. Sorun diye bahsettiğim şeyler bunlar
Kısacası beni ve ailemi saymadiklarini düşünüyorum.
Bu arada kayinvalidem istanbulda doğup büyümüş, cok kültürlü, hanımefendi bir kadın. Aklina gelmiyor, cahil, bilemiyor gibi bir alternatif yok. Çevresine çok özenli bir insandır; ben ve ailem hariç..
Beklentini bitir artık 8 senede öğrenemedin mi huylarını diyorum, kendime söz geçiremiyorum.
Görüşme bırak torun hasreti görsünler de, benimle iyi geçinmeyi öğrensinler diyorum, içime sinmiyor.
Aman bu kadarcık şeylere takılma unut gitsin diyorum, bugun unutsam yarın yumruk gibi boğazıma oturuyor.
Ben nasıl kurtulacağım bu girdaptan?
(o da normal hayatta özür dilemeyi bilen bir insan çocuklarına özür dilerim derkn çok şahit olmuşluğum vardır)
