Inanın tam bir kriz yöneticisiyimdir. En gergin ortamlari bile parmagimda dondururum.ben iyiyimdir hoşumdur ama hem yüzüm soğuktur hemde bir şey konuşacaksam sesimin tonunu ve mimiklerimi duruma göre çok iyi ayarlarım.
öyle sinir krizi falanda geçirmem.
kibar kibar da konuşmam hakaret küfürde etmem.
içimde kalıp beni yiyeceğini konuşurum onlari yesin dedim bir zaman sonra
ve en önemlisi evde kendi laflarından kaynaklı huzur kalmadığinida hissettirdim.
mesela görumcem evli şuan daha kaynanasigilin kapisini bir kez acmadi ama bize guzel guzel toparlanip geliyorlar.
her geldiklerinde bacak bacak ustune atip yediklerini bile toplamazlar bu konuya gıcıktım ben mesela. benden 7 yaş küçuk bu arada
bir gün laf açildi ay hiç gitmek istemiyorum oraya dedi (kaynanasi gilden bahsediyor),
gitmek istemezsin tabi bacak bacak ustune atip,oturup yedigin yemegin tabagini bile kaldirmamazlik edemezsin sonucta orda dedim.
cevap bile veremediler çunku yaptiklarinin terbiyesizlik oldugunun farkinda ola ola yapiyorlardi karsidakide tolerans gosteriyor saniyorlardi.
benim huzur bulmadığım yerde huzurumu bozan insanlar asla huzur bulamazlar.
önce ben demeyi ögreneceksiniz.
ne eşi ne hatırı ?Inanın tam bir kriz yöneticisiyimdir. En gergin ortamlari bile parmagimda dondururum.
Bir insani nezaketimle dövebilirim.
Am bunlara gelince elim dilim tutuluyor. Kendimi hangi kör kuyuya atsam?
Lohusalık insanin cok özel ve hassas bir donemi. Hayatta 1 2 kere yaşanacak kadar özel. Onu bile zehir ettiler, yine unuttum, yine sustum. Yani 1 2 hafta üzülüyorum ağlıyorum, sonra aman eşimin hatrı onun icin herseyi yaparim diyorum.
Herhalde gerizekaliyim
ben evimde kimseyi istemiyorum demek bu kadar zor mu rahat edemem de kocan söyleyemez bikere bununkafana sok o evin hanımı sensin dümeni eline al işte kadınlar hep aman kocam la iyi geciniyim diye susup sonrada tiroit hastası oluyorlar iclerine attıkları icin valla bak kaynanan cok önemli bi ameliyat oldu ben direk kaynatama dedim ben kimseye bakamam sorumlulukta alamam cünkü kaynanamıda biliyorum kızlarıyla gecinemez ki bırak benle gecincek o yuzden böyle konularda sen konus kocalar konusamazBaşlık ne kadar doğru oldu bilemiyorum
8 yıllık evliyiz, bir çocuğumuz var, eşimle iyi anlaşıyoruz hiç bir sorunumuz yok.
Kayinvalidemlerle aynı şehirdeyiz. Çok da sık görüşmeyiz aslında. Ama 8 yıldır birikmiş küçük şeyler var içimde. Üzerine her birini koyduklarinda, sıfırdan 8 seneyi yeniden yaşıyorum. Çarpıntım oluyor, boğazımı biri sıkıyor gibi, ağlıyorum vs.
Hayatim her anlamda yolunda, bu kadar küçük şeyleri mesele haline getirmemem lazım. Ama yapamıyorum, içime söz geçiremiyorum.
Ne karşı tarafla konuşabiliyorum, ne görüşmeyi kesmek içime siniyor, ne de beni bu kadar uzen insanları evime davet etmek içimden geliyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Illa ki bir tercih yapıp, bunun eksi ve artı başıma getireceklerini yani sonuçlarını kabul edip, bu sorumluluğu almam lazım. Ama yapamıyorum. Nasıl yapabileceğimi de bilmiyorum.
Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Koronadan dolayi ayni hafta icinde 2 cenazemiz oldu, bir arayip basiniz sagolsun demediler. Sağlık problemim var ve korona sebebiyle ameliyat olamıyorum, bir kere gecmis olsun neyin var demediler. 8 senedir teşekkür ederim veya eline sağlık gibi cümleler hic duymadım. Biz eşimle tatile giderken surat asarlar. Bi pazar pikniğe ne bileyim bi muzeye gitsek, bizi neden götürmediniz diye söylenirler. Onlara gittigimizde asla doymazlar, gece 12de de dönsek biraz daha oturun öf pöf.. Bir kere de duymadim, evladim ayağınıza sağlık yine gelin gibi şeyler. Annem ameliyat olur ziyaret etmezler. Yeğenim doğar bebek gormeye gelmezler. Sorun diye bahsettiğim şeyler bunlar
Kısacası beni ve ailemi saymadiklarini düşünüyorum.
Bu arada kayinvalidem istanbulda doğup büyümüş, cok kültürlü, hanımefendi bir kadın. Aklina gelmiyor, cahil, bilemiyor gibi bir alternatif yok. Çevresine çok özenli bir insandır; ben ve ailem hariç..
Beklentini bitir artık 8 senede öğrenemedin mi huylarını diyorum, kendime söz geçiremiyorum.
Görüşme bırak torun hasreti görsünler de, benimle iyi geçinmeyi öğrensinler diyorum, içime sinmiyor.
Aman bu kadarcık şeylere takılma unut gitsin diyorum, bugun unutsam yarın yumruk gibi boğazıma oturuyor.
Ben nasıl kurtulacağım bu girdaptan?
Siz böyle anlatınca kendi yasadıklarım film gibi gecti gözümün önünden.... Esiniz sizin tarafınızı tutuyor ve üzülmenize dayanamıyorsa bence bir tık sanslısınız demektir.. Ve maalesef ki buna benzer sorunlar her aile de var diye düşünüyorum..Inanın tam bir kriz yöneticisiyimdir. En gergin ortamlari bile parmagimda dondururum.
Bir insani nezaketimle dövebilirim.
Ama bunlara gelince elim dilim tutuluyor. Kendimi hangi kör kuyuya atsam?
Lohusalık insanin cok özel ve hassas bir donemi. Hayatta 1 2 kere yaşanacak kadar özel. Onu bile zehir ettiler, yine unuttum, yine sustum. Yani 1 2 hafta üzülüyorum ağlıyorum, sonra aman eşimin hatrı onun icin herseyi yaparim diyorum.
Herhalde gerizekaliyim
Evliligimizin ilk 5 yilinda her geldiklerinde istisnasiz kaldilar.Ayni şehirde kalmak nedir ya??? Sopalarım öyle insanlari haftasonu kacamagi oteli mi benim evim. Taviz vermeyin buyur etmeyin. Hastayim ah vah de bahanesiz musait degilim demek istemiosan.
Ay aynısı bendede varHer hafta kalmak istiyorlarsa, mesafemle bunu yilda 5e indirdim mesela.
Yoksa sınırları yok.
Evime misafir gelene surat asmayi kendime yakıştıramıyorum. Hoslanmadigimi zaten biliyorlar gayet zeki insanlar. Ama saygilari yok. Amaan oglumun evi degil mi, gelin karisamaz kafası
Kendi sartlariniz icinde dogru olani yapmis olabilirsiniz.
Zaten istediginiz sonuca da ulaşmışsınız.
Ama ben bunu yapamam. Evime gelene asla.. zaten sonuctan da icim rahat etmez.
Hee sizin yaptığınızı yapmiyorum da iyi mi oluyor, ona da hayir..
Valla bir girdap göremedim açıkçası.Başlık ne kadar doğru oldu bilemiyorum
8 yıllık evliyiz, bir çocuğumuz var, eşimle iyi anlaşıyoruz hiç bir sorunumuz yok.
Kayinvalidemlerle aynı şehirdeyiz. Çok da sık görüşmeyiz aslında. Ama 8 yıldır birikmiş küçük şeyler var içimde. Üzerine her birini koyduklarinda, sıfırdan 8 seneyi yeniden yaşıyorum. Çarpıntım oluyor, boğazımı biri sıkıyor gibi, ağlıyorum vs.
Hayatim her anlamda yolunda, bu kadar küçük şeyleri mesele haline getirmemem lazım. Ama yapamıyorum, içime söz geçiremiyorum.
Ne karşı tarafla konuşabiliyorum, ne görüşmeyi kesmek içime siniyor, ne de beni bu kadar uzen insanları evime davet etmek içimden geliyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Illa ki bir tercih yapıp, bunun eksi ve artı başıma getireceklerini yani sonuçlarını kabul edip, bu sorumluluğu almam lazım. Ama yapamıyorum. Nasıl yapabileceğimi de bilmiyorum.
Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Koronadan dolayi ayni hafta icinde 2 cenazemiz oldu, bir arayip basiniz sagolsun demediler. Sağlık problemim var ve korona sebebiyle ameliyat olamıyorum, bir kere gecmis olsun neyin var demediler. 8 senedir teşekkür ederim veya eline sağlık gibi cümleler hic duymadım. Biz eşimle tatile giderken surat asarlar. Bi pazar pikniğe ne bileyim bi muzeye gitsek, bizi neden götürmediniz diye söylenirler. Onlara gittigimizde asla doymazlar, gece 12de de dönsek biraz daha oturun öf pöf.. Bir kere de duymadim, evladim ayağınıza sağlık yine gelin gibi şeyler. Annem ameliyat olur ziyaret etmezler. Yeğenim doğar bebek gormeye gelmezler. Sorun diye bahsettiğim şeyler bunlar
Kısacası beni ve ailemi saymadiklarini düşünüyorum.
Bu arada kayinvalidem istanbulda doğup büyümüş, cok kültürlü, hanımefendi bir kadın. Aklina gelmiyor, cahil, bilemiyor gibi bir alternatif yok. Çevresine çok özenli bir insandır; ben ve ailem hariç..
Beklentini bitir artık 8 senede öğrenemedin mi huylarını diyorum, kendime söz geçiremiyorum.
Görüşme bırak torun hasreti görsünler de, benimle iyi geçinmeyi öğrensinler diyorum, içime sinmiyor.
Aman bu kadarcık şeylere takılma unut gitsin diyorum, bugun unutsam yarın yumruk gibi boğazıma oturuyor.
Ben nasıl kurtulacağım bu girdaptan?
neee bide ailene mi saydılar bide sen onlara hizmet edicen yemek yapıcan haaa oooo sen bu kag-fayla cok sekersin tatlım sana diyim hzmet etme yorgunum de surat as bilerek odana cekil al kahveni ama görsünler bilerek sorduklarındada dinleniyorum de ben evde kalabalıga alısık degilim de istemedigini belli et yaniBaşlık ne kadar doğru oldu bilemiyorum
8 yıllık evliyiz, bir çocuğumuz var, eşimle iyi anlaşıyoruz hiç bir sorunumuz yok.
Kayinvalidemlerle aynı şehirdeyiz. Çok da sık görüşmeyiz aslında. Ama 8 yıldır birikmiş küçük şeyler var içimde. Üzerine her birini koyduklarinda, sıfırdan 8 seneyi yeniden yaşıyorum. Çarpıntım oluyor, boğazımı biri sıkıyor gibi, ağlıyorum vs.
Hayatim her anlamda yolunda, bu kadar küçük şeyleri mesele haline getirmemem lazım. Ama yapamıyorum, içime söz geçiremiyorum.
Ne karşı tarafla konuşabiliyorum, ne görüşmeyi kesmek içime siniyor, ne de beni bu kadar uzen insanları evime davet etmek içimden geliyor.
Ne yapacagimi bilmiyorum. Illa ki bir tercih yapıp, bunun eksi ve artı başıma getireceklerini yani sonuçlarını kabul edip, bu sorumluluğu almam lazım. Ama yapamıyorum. Nasıl yapabileceğimi de bilmiyorum.
Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Koronadan dolayi ayni hafta icinde 2 cenazemiz oldu, bir arayip basiniz sagolsun demediler. Sağlık problemim var ve korona sebebiyle ameliyat olamıyorum, bir kere gecmis olsun neyin var demediler. 8 senedir teşekkür ederim veya eline sağlık gibi cümleler hic duymadım. Biz eşimle tatile giderken surat asarlar. Bi pazar pikniğe ne bileyim bi muzeye gitsek, bizi neden götürmediniz diye söylenirler. Onlara gittigimizde asla doymazlar, gece 12de de dönsek biraz daha oturun öf pöf.. Bir kere de duymadim, evladim ayağınıza sağlık yine gelin gibi şeyler. Annem ameliyat olur ziyaret etmezler. Yeğenim doğar bebek gormeye gelmezler. Sorun diye bahsettiğim şeyler bunlar
Kısacası beni ve ailemi saymadiklarini düşünüyorum.
Bu arada kayinvalidem istanbulda doğup büyümüş, cok kültürlü, hanımefendi bir kadın. Aklina gelmiyor, cahil, bilemiyor gibi bir alternatif yok. Çevresine çok özenli bir insandır; ben ve ailem hariç..
Beklentini bitir artık 8 senede öğrenemedin mi huylarını diyorum, kendime söz geçiremiyorum.
Görüşme bırak torun hasreti görsünler de, benimle iyi geçinmeyi öğrensinler diyorum, içime sinmiyor.
Aman bu kadarcık şeylere takılma unut gitsin diyorum, bugun unutsam yarın yumruk gibi boğazıma oturuyor.
Ben nasıl kurtulacağım bu girdaptan?
O durumda benim esim hizmet eder yine gelirler,Hizmette kusur edeceksin, rahat bulamazlarsa daha gelmezler.
Peki benim bir miktar saygi gormeye, eline saglik duymaya hakkim yok mu?Valla bir girdap göremedim açıkçası.
Bana daha çok karşımda kendi kendini üzen bir kadın varmış gibi geldi.
Yani teşekkür etmesinler, afiyet olsun demesinler, annenizi aramasınlar bu tür incelikler yapmasınlar.
Siz bunları neden takıyorsunuz ki?
Evliliğiniz güzel gidiyor önemli olan bu.
Kimse kimseyi sevmek zorunda değil.
"Torun hasreti görsünler " cümlesi de bana çok sağlıksız geldi.
Torunlarını belli bir ölçüde görme hakları var.
Çünkü eşinizin ailesi.
Saydilar demedim. Saymiyorlar dedim. Saygi gostermiyorlar anlamındaneee bide ailene mi saydılar bide sen onlara hizmet edicen yemek yapıcan haaa oooo sen bu kag-fayla cok sekersin tatlım sana diyim hzmet etme yorgunum de surat as bilerek odana cekil al kahveni ama görsünler bilerek sorduklarındada dinleniyorum de ben evde kalabalıga alısık degilim de istemedigini belli et yani
eeee sonuc sen icinden sövup hizmetini edip hayıflanmaktan baska ne yapıyosun bak burda kac kisi akıl verdi ne yapmayı düsünüyosun onların kendiliginden ay ben gelinime gitmiyim rahatszı etmiyim diyip gelmiceklerini falan mı sanıyosunSaydilar demedim. Saymiyorlar dedim. Saygi gostermiyorlar anlamında
Bu konuda kararlılığınızı sürdürün yoksa gerisi gelir. Herkesin evi var barkı var. Aynı şehirlerde birbirinde kalmak, komün hayatı bana saçma geliyor kendi akrabam dahi olsa.Karantinada devamli sokaga cikma yasaklarinda size gelip kalalım diyorlar. Kabul etmiyoruz. Obur hafta tekrar.. Bekar gorumcem var benimle yasit, kv ve kp de yaşlı degiller ve masallah saglik problemleri yok. Arabalari var ve ayni sehirdeyiz, evde 3 yatak yorgan açmak sinirimi bozuyor
Hanımefendi siz zaten saygıdeğer, becerikli bir kadınsınız.Peki benim bir miktar saygi gormeye, eline saglik duymaya hakkim yok mu?
Parasını verip hizmet aldigimiz bir kuaforde, restorantta, markette bile teşekkür ederiz di mi?
Etsin napalım. Daha iyi. O da sıkılır böyle böyle. Hizmet eden eş olursa tez kurtulursun.O durumda benim esim hizmet eder yine gelirler,
yaaa arkadasım mendebursa kaynana hic bisey demez işte aynısı basımdaydı ilk evlendgimizde ben bide gösterisede düskünüm burda beni bilen bilir anca iyi bi resttorantta yiyecegi yemekleri cesit cesit yapıyodum azcık ucunden yiyodu 1 yaptm yemedi 2 yaptm yemedi eee dedim artık ne zaman gelse esime eee askım lahmacn ısmarla bakalım derim cayıda kocama koydururum eee öyle davransa bu terbiyesiz insana kendi gibi cevap vericeksinPeki benim bir miktar saygi gormeye, eline saglik duymaya hakkim yok mu?
Parasını verip hizmet aldigimiz bir kuaforde, restorantta, markette bile teşekkür ederiz di mi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?