Kızlar ben bir deney yaptım kendimce asilama olduğu gün idrar testi yapmıştım haliyle iğnenin etkisi ile hemen pozitif çıkmıştı bugün tekrar yaptım 4.gün yani bugün negatif buna göre atıyorum 10. Gün test yapsam pozitif çıksa gebeliği gösterir ilaç etkisini değil öyle değil mi yanlış mı düşünüyorum :)
Öyle ama dimi mantıklı yani bi de şu dijital testlerden siparis ettim adetim geçerse ondan yapcaminşallahhhhhh
şimdi ksfam karıştı eşim bana dün test yaptırdı silik çıktı ama baya silik hatta ben umursamadım eşimede dedimki ilacın etkisi 12. gün yani yarın bakarız o zamanda varsa belkiii olabilir demiştim. bu durumda olabilir mi. sma bide benim şöyle kötü bir anım var bundan 1,5-2 yıl kadar önce ilk çatlatma iğnemde acemilik işte test yaptım pozitif çıktı sanıyorum ki ilk tedavide hamile kalcam hihoyttt ertesi gün eşim hadi bidaha yap bidaha görelim dedi ana bide yaptıkki negatiffff bir başladım ki araştırmaya en az 15 gün sonra yapılmalıymış, nasıl canım yandı ilk hüsranımdı hiç unutmam.Öyle ama dimi mantıklı yani bi de şu dijital testlerden siparis ettim adetim geçerse ondan yapcam
Ya ben şöyle düşündüm benim kilom 90in üzerinde acaba yağ dokusu fazla olunca daha mı çabuk atılıyor zayıflarda daha mı geç atılıyor bilmiyorum ki umarım hamilesindir ama yine de kanda görmeden inanma çünkü aynı hüsranı 2 ay önce ben de yaşadım ve o yıkımın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum predictor early yaptım resmen 2. Çizgi vardı ertesi gün kan testi 0.1 çıktı o yüzden pzts kan testi yaptir bence cnmşimdi ksfam karıştı eşim bana dün test yaptırdı silik çıktı ama baya silik hatta ben umursamadım eşimede dedimki ilacın etkisi 12. gün yani yarın bakarız o zamanda varsa belkiii olabilir demiştim. bu durumda olabilir mi. sma bide benim şöyle kötü bir anım var bundan 1,5-2 yıl kadar önce ilk çatlatma iğnemde acemilik işte test yaptım pozitif çıktı sanıyorum ki ilk tedavide hamile kalcam hihoyttt ertesi gün eşim hadi bidaha yap bidaha görelim dedi ana bide yaptıkki negatiffff bir başladım ki araştırmaya en az 15 gün sonra yapılmalıymış, nasıl canım yandı ilk hüsranımdı hiç unutmam.
bu nasış bir ikilemmmmmm
benim normaşde zaten çarşamna csnım kısmet artık zaten inanmadım o yüzdende hiç bâhsetmedimYa ben şöyle düşündüm benim kilom 90in üzerinde acaba yağ dokusu fazla olunca daha mı çabuk atılıyor zayıflarda daha mı geç atılıyor bilmiyorum ki umarım hamilesindir ama yine de kanda görmeden inanma çünkü aynı hüsranı 2 ay önce ben de yaşadım ve o yıkımın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum predictor early yaptım resmen 2. Çizgi vardı ertesi gün kan testi 0.1 çıktı o yüzden pzts kan testi yaptir bence cnm
Öyle iyi anlıyorum ki seni boğazımda bişeler dugumleniyor herseferinde herkesin bu kadar kafana taktiğin için olmuyor demeleri deli ediyor beni yahu siz hiç istemeden mi oldu heycanla test yapma dinız mi istemeyenlerin mi oluyor hep kilolusun ya esin de kilolu ondan kilolu olup hamile olan yok mu ben mi yani her problem bizde mi birleşmiş hiç bi belirti yok asilama da tutmicak açık ve net ortada neyi çok istwdiysem olmadı olmuyor ... seni çok iyi anlıyorum üzülme diyemem nasıl diim ki aynı durumdayim seninle ve kahroluyorumve yine olmadı bu sabah yine tek çizgili bir test ile kalakaldım elimde.her tedaviye besmeleyle dualarla ve olcağını tüm kalbimle inanarak başlıyorum ama her tedavinin tamda 12. gününde çıkmayan çizgiyi boğazımdaki kalp atışlarımla bekliyorum ve o yine çıkmıyor sinirleniyorum önce bir kerede şaşırt beni diyorum atıyorum kenara, ama bitiyormu umut asla belki diyorum belki geç çıkar deyip tekrar slıyorum elime bu sefer olmayan çizgiye kızamıyorum Rabbim sen bilirsin diyorum ve sessizce başlıyorum ağlamaya. bilmem kaçıncı testim ve her birinde olayların sırası hatta sonucun sırası bile aynı. önce uzun uzun ağlıyorum sonra yıkıyorum elimi yüzümü ve sabahın erken saati ya uyandırıyorum eşimi öpücüklerle. tabi içimden umursamaz gibi görüneceğime söz vermiş oluyorum çoktan. ve gösteriyorum onada sonucu önce bakıyor ifadesiz belki içinde fırtınalar kopuyorda adama hiç benden sıra gelmiyor ki üzülmek için ve başlıyor daha çok erken 15. gün gelsin kanda bakarız demeye. giyinip gidiyoruz işe tek kelime etmeden giriyorum okula.kaderin işi işte anaokulu öğretmeniyim birde, sabahları okula gelip mahmur gözlerle sınıfa giren çocukları karşılıyordum önceden, içim yana yana sarılıyordum onlara. kimisinin gözü gibi kimisinin burnu gibi olsun benimkide diyordum kimisininde haline tavrına bayılıyordum. eve gitme saatine kadar bağrımda oturan taşla ve saklı saklı ağlamaktan şişmiş gözlerle bitiyordu işim. tabi bu arada hastamısın neyin var, bembeyazsın sorularına geçiştirici cevaplarla oyalıyordum herkesi yada ben öyle zannediyordum ki aradan birisi yoksa olmadımı, üzülme vakti vardır, acele ediyorsun, aman yaşın daha çok geç diyiveriyordu. işte o an buhar olup uçasım geliyordu, değildi işte öyle değildi anne olma duygusu hiçbir teselli cümlesiyle geçmiyordu, ertelenmiyordu. elime geçen ilk fırsatta müdür yardımcılığı pozisyonuna geçtim, çocuklardan uzak olucak ama yine sevicektim ve daha yoğun nefes almadan çalışarsk unutacaktım, daha az aklıma gelicekti. yine olmadı bu seferde hem anne olamama hemde öğrencilerimden uzak iki özlem oldu yüreğimde, hayatımdaki herşey değişti benim ruh halime göre, evi değiştirdik bir vesile ile, izlediğim filmler, gittiğim yerler değişti. heyecanla uğradığım bebek reyonlarına küsmüştüm artık. değişmeyen tek şey sonuç oldu. işte yine aynı sonuç ve aynı 12. gün ve aynı sıralama. yine aynı teselliler. kan testine kalan umutlar. hadi be ordan 3 gün daha umut edemeyeceksin yarın yada 2 gün sonra gelecek adetin, ve sen boğazına tıkadığın hıçkırığı yastığına gömülerek serbest bırakacaksın. ve yeniden başlayacak umudum yeni bir tedaviyle. tabi bu arada ne yemek, ne iş, ne başka birşey görecek gözüm her fırsatta ağlayacağım Allah'ım sen bilirsin diyerek.gece eşim duymasın görmesin diye vakitli vakitsiz kalkıp ağlayacağım mutfak penceresinde bir süre sonra sessizce gidip yatacağım tekrar, ve eşime sarılarak sımsıkı. 4. aşılamamda olmadı zaten bedenen de bunun farkındaydım. eşim istedi oldu aşılama, doktor istedi oldu aşılama artık sıra bende ve ben kimseye söz hakkı bırakmayacağım artık. ya tüp olacak yada hiç olmayacak. her seferinde ümitle başlanan tedavim sonrası bedenimin çığlıklarına tıkadım kulaklarımı, aralıksız, sorgusuz sualsiz aldım hormonu ve yüzümü basan sivilceleri, ağrıyan eklemlerimi, sbepsiz bulantılarımı, her seferinde biraz daha canımı acıyan vajınal muayeneleri görmemezlikten geldim. dayanamıyorum artık, gücüm kuvvetim tek çizgiyle çekildi gitti. bazen öyle oluyorki tüm dünyayı karşıma alacak güçte oluyorum bazende nefes alıp verecek halim olmuyor. umutla baktım hep, en kısa sürede topladım kendimi herkese ümitle bakmasını söyledim her fırsatta, defalarca aynalara bakarak konuştum kendimle, Rabbim sınıyor seni, isyan etme olacak birgün dedim. hala diyorum yine toparlanacağım en hızlı halimle ama doluyorum yavaş yavaş, doldukça tükeniyorum, güya teselli etmek için söylenen bilmem kimin kaç sene ( tabi en az 10 yıllık örnekler ) çocuğu olmadı sonra kendinden oldu örneklerinden olmak istemiyorum Allah'ım. o kadına üzülüyorum birde o kadar sene diyorum nasıl dayanır insan, bazen uyumayan yemeyen çocuklarından şikayet edenlere nefes slmaya vakti olmadığını söyleyenlere bağıra bağıra senin şikayet ettiklerine sahip olabilmek için neler çekiyorum ben demek istiyorum, bazıları için lütuf bunlar demek istiyorum.sonra sessizce onaylıyorum onu ya, tabi haklısın zordur diyorum bide. bugün ankaraya geldik testten sonra kardeşimin sınavı var, salonda şimdi bende önünde oturuyorum okulun. eşimde arkadaşıyla buluşmaya gitti belkide kaçtı. çünkü aynıydı o talihsiz sıralama.tek farkla bu sefer testi görünce sarılmadı bana, teselli etmedi beni sessizce kalktı gitti banyoya ve tek kelime etmeden geldik ankaraya ve boğazımda hıçkırığımla oturuyorum kaldırımda sınavdan çıkacak kardeşimi bekliyorum, karşımda annesi sınava girmiş çocuğun babasıyla oynaşmasını izliyorum, üzerinde beyaz taytı, kafasında beyaz bandanası, ve yeni yeni attığı adımlarıyla dengede durmaya çalışır en tatlı haliyle. yine ağlayamıyorum etrafımdaki kalabalıktan utanıyorum. akşama kadar hiçbir şey olmamış gibi gezip dolaşacağız, ve ben yine benim yastığıma gömüleceğim. o kadar çok isterdim ki yatağımda olmayı, bağrımdaki taştan her hıçkırıkta kurtulmayı.özürdilerim kızlar bu kadar umutsuz olduğum için. ama siz vazgeçmeyin sakın. bir gün olacak ama dökmeliydim içimi.....
bana da derler çocukla işgili yanlış bir durum varsa aileye doğrunedir anlatmaya çalışırken anne olunca anlarsın hoca konuşmakşa olmuyor o iş derler, bazende çocuğunuz yokki anlamazsınız hocam diyorlar diyesim geliyor çocuk bilmem ama çocuk hasteti bilirim. kilo falan değil canım ben 50 kiloyum eşim 85 gayet iyi ama yok işteHüngür hüngür ağlamaya başladım yazdiklarin o kadar beni anlatıyor ki ben de çocuk doktoruyum hergün 100 cocuk görüyorum doğurur hiç ilgilenmeyenler değer vermeyenler öyle kızıyorum ki onlara bi de her hasta yakını doktor hanim sizin çocuğunuz var mı diye soruyor giderim doluyor hayır derken hep ... zor çok zor...
ve yine olmadı bu sabah yine tek çizgili bir test ile kalakaldım elimde.her tedaviye besmeleyle dualarla ve olcağını tüm kalbimle inanarak başlıyorum ama her tedavinin tamda 12. gününde çıkmayan çizgiyi boğazımdaki kalp atışlarımla bekliyorum ve o yine çıkmıyor sinirleniyorum önce bir kerede şaşırt beni diyorum atıyorum kenara, ama bitiyormu umut asla belki diyorum belki geç çıkar deyip tekrar slıyorum elime bu sefer olmayan çizgiye kızamıyorum Rabbim sen bilirsin diyorum ve sessizce başlıyorum ağlamaya. bilmem kaçıncı testim ve her birinde olayların sırası hatta sonucun sırası bile aynı. önce uzun uzun ağlıyorum sonra yıkıyorum elimi yüzümü ve sabahın erken saati ya uyandırıyorum eşimi öpücüklerle. tabi içimden umursamaz gibi görüneceğime söz vermiş oluyorum çoktan. ve gösteriyorum onada sonucu önce bakıyor ifadesiz belki içinde fırtınalar kopuyorda adama hiç benden sıra gelmiyor ki üzülmek için ve başlıyor daha çok erken 15. gün gelsin kanda bakarız demeye. giyinip gidiyoruz işe tek kelime etmeden giriyorum okula.kaderin işi işte anaokulu öğretmeniyim birde, sabahları okula gelip mahmur gözlerle sınıfa giren çocukları karşılıyordum önceden, içim yana yana sarılıyordum onlara. kimisinin gözü gibi kimisinin burnu gibi olsun benimkide diyordum kimisininde haline tavrına bayılıyordum. eve gitme saatine kadar bağrımda oturan taşla ve saklı saklı ağlamaktan şişmiş gözlerle bitiyordu işim. tabi bu arada hastamısın neyin var, bembeyazsın sorularına geçiştirici cevaplarla oyalıyordum herkesi yada ben öyle zannediyordum ki aradan birisi yoksa olmadımı, üzülme vakti vardır, acele ediyorsun, aman yaşın daha çok geç diyiveriyordu. işte o an buhar olup uçasım geliyordu, değildi işte öyle değildi anne olma duygusu hiçbir teselli cümlesiyle geçmiyordu, ertelenmiyordu. elime geçen ilk fırsatta müdür yardımcılığı pozisyonuna geçtim, çocuklardan uzak olucak ama yine sevicektim ve daha yoğun nefes almadan çalışarsk unutacaktım, daha az aklıma gelicekti. yine olmadı bu seferde hem anne olamama hemde öğrencilerimden uzak iki özlem oldu yüreğimde, hayatımdaki herşey değişti benim ruh halime göre, evi değiştirdik bir vesile ile, izlediğim filmler, gittiğim yerler değişti. heyecanla uğradığım bebek reyonlarına küsmüştüm artık. değişmeyen tek şey sonuç oldu. işte yine aynı sonuç ve aynı 12. gün ve aynı sıralama. yine aynı teselliler. kan testine kalan umutlar. hadi be ordan 3 gün daha umut edemeyeceksin yarın yada 2 gün sonra gelecek adetin, ve sen boğazına tıkadığın hıçkırığı yastığına gömülerek serbest bırakacaksın. ve yeniden başlayacak umudum yeni bir tedaviyle. tabi bu arada ne yemek, ne iş, ne başka birşey görecek gözüm her fırsatta ağlayacağım Allah'ım sen bilirsin diyerek.gece eşim duymasın görmesin diye vakitli vakitsiz kalkıp ağlayacağım mutfak penceresinde bir süre sonra sessizce gidip yatacağım tekrar, ve eşime sarılarak sımsıkı. 4. aşılamamda olmadı zaten bedenen de bunun farkındaydım. eşim istedi oldu aşılama, doktor istedi oldu aşılama artık sıra bende ve ben kimseye söz hakkı bırakmayacağım artık. ya tüp olacak yada hiç olmayacak. her seferinde ümitle başlanan tedavim sonrası bedenimin çığlıklarına tıkadım kulaklarımı, aralıksız, sorgusuz sualsiz aldım hormonu ve yüzümü basan sivilceleri, ağrıyan eklemlerimi, sbepsiz bulantılarımı, her seferinde biraz daha canımı acıyan vajınal muayeneleri görmemezlikten geldim. dayanamıyorum artık, gücüm kuvvetim tek çizgiyle çekildi gitti. bazen öyle oluyorki tüm dünyayı karşıma alacak güçte oluyorum bazende nefes alıp verecek halim olmuyor. umutla baktım hep, en kısa sürede topladım kendimi herkese ümitle bakmasını söyledim her fırsatta, defalarca aynalara bakarak konuştum kendimle, Rabbim sınıyor seni, isyan etme olacak birgün dedim. hala diyorum yine toparlanacağım en hızlı halimle ama doluyorum yavaş yavaş, doldukça tükeniyorum, güya teselli etmek için söylenen bilmem kimin kaç sene ( tabi en az 10 yıllık örnekler ) çocuğu olmadı sonra kendinden oldu örneklerinden olmak istemiyorum Allah'ım. o kadına üzülüyorum birde o kadar sene diyorum nasıl dayanır insan, bazen uyumayan yemeyen çocuklarından şikayet edenlere nefes slmaya vakti olmadığını söyleyenlere bağıra bağıra senin şikayet ettiklerine sahip olabilmek için neler çekiyorum ben demek istiyorum, bazıları için lütuf bunlar demek istiyorum.sonra sessizce onaylıyorum onu ya, tabi haklısın zordur diyorum bide. bugün ankaraya geldik testten sonra kardeşimin sınavı var, salonda şimdi bende önünde oturuyorum okulun. eşimde arkadaşıyla buluşmaya gitti belkide kaçtı. çünkü aynıydı o talihsiz sıralama.tek farkla bu sefer testi görünce sarılmadı bana, teselli etmedi beni sessizce kalktı gitti banyoya ve tek kelime etmeden geldik ankaraya ve boğazımda hıçkırığımla oturuyorum kaldırımda sınavdan çıkacak kardeşimi bekliyorum, karşımda annesi sınava girmiş çocuğun babasıyla oynaşmasını izliyorum, üzerinde beyaz taytı, kafasında beyaz bandanası, ve yeni yeni attığı adımlarıyla dengede durmaya çalışır en tatlı haliyle. yine ağlayamıyorum etrafımdaki kalabalıktan utanıyorum. akşama kadar hiçbir şey olmamış gibi gezip dolaşacağız, ve ben yine benim yastığıma gömüleceğim. o kadar çok isterdim ki yatağımda olmayı, bağrımdaki taştan her hıçkırıkta kurtulmayı.özürdilerim kızlar bu kadar umutsuz olduğum için. ama siz vazgeçmeyin sakın. bir gün olacak ama dökmeliydim içimi.....
ah o kilolar ben ilk bebeğime 85 kg ç.iğnesi hamile kaldım kan pıhtılaşmam varmışÖyle iyi anlıyorum ki seni boğazımda bişeler dugumleniyor herseferinde herkesin bu kadar kafana taktiğin için olmuyor demeleri deli ediyor beni yahu siz hiç istemeden mi oldu heycanla test yapma dinız mi istemeyenlerin mi oluyor hep kilolusun ya esin de kilolu ondan kilolu olup hamile olan yok mu ben mi yani her problem bizde mi birleşmiş hiç bi belirti yok asilama da tutmicak açık ve net ortada neyi çok istwdiysem olmadı olmuyor ... seni çok iyi anlıyorum üzülme diyemem nasıl diim ki aynı durumdayim seninle ve kahroluyorum
Yapma nolursun..ve yine olmadı bu sabah yine tek çizgili bir test ile kalakaldım elimde.her tedaviye besmeleyle dualarla ve olcağını tüm kalbimle inanarak başlıyorum ama her tedavinin tamda 12. gününde çıkmayan çizgiyi boğazımdaki kalp atışlarımla bekliyorum ve o yine çıkmıyor sinirleniyorum önce bir kerede şaşırt beni diyorum atıyorum kenara, ama bitiyormu umut asla belki diyorum belki geç çıkar deyip tekrar slıyorum elime bu sefer olmayan çizgiye kızamıyorum Rabbim sen bilirsin diyorum ve sessizce başlıyorum ağlamaya. bilmem kaçıncı testim ve her birinde olayların sırası hatta sonucun sırası bile aynı. önce uzun uzun ağlıyorum sonra yıkıyorum elimi yüzümü ve sabahın erken saati ya uyandırıyorum eşimi öpücüklerle. tabi içimden umursamaz gibi görüneceğime söz vermiş oluyorum çoktan. ve gösteriyorum onada sonucu önce bakıyor ifadesiz belki içinde fırtınalar kopuyorda adama hiç benden sıra gelmiyor ki üzülmek için ve başlıyor daha çok erken 15. gün gelsin kanda bakarız demeye. giyinip gidiyoruz işe tek kelime etmeden giriyorum okula.kaderin işi işte anaokulu öğretmeniyim birde, sabahları okula gelip mahmur gözlerle sınıfa giren çocukları karşılıyordum önceden, içim yana yana sarılıyordum onlara. kimisinin gözü gibi kimisinin burnu gibi olsun benimkide diyordum kimisininde haline tavrına bayılıyordum. eve gitme saatine kadar bağrımda oturan taşla ve saklı saklı ağlamaktan şişmiş gözlerle bitiyordu işim. tabi bu arada hastamısın neyin var, bembeyazsın sorularına geçiştirici cevaplarla oyalıyordum herkesi yada ben öyle zannediyordum ki aradan birisi yoksa olmadımı, üzülme vakti vardır, acele ediyorsun, aman yaşın daha çok geç diyiveriyordu. işte o an buhar olup uçasım geliyordu, değildi işte öyle değildi anne olma duygusu hiçbir teselli cümlesiyle geçmiyordu, ertelenmiyordu. elime geçen ilk fırsatta müdür yardımcılığı pozisyonuna geçtim, çocuklardan uzak olucak ama yine sevicektim ve daha yoğun nefes almadan çalışarsk unutacaktım, daha az aklıma gelicekti. yine olmadı bu seferde hem anne olamama hemde öğrencilerimden uzak iki özlem oldu yüreğimde, hayatımdaki herşey değişti benim ruh halime göre, evi değiştirdik bir vesile ile, izlediğim filmler, gittiğim yerler değişti. heyecanla uğradığım bebek reyonlarına küsmüştüm artık. değişmeyen tek şey sonuç oldu. işte yine aynı sonuç ve aynı 12. gün ve aynı sıralama. yine aynı teselliler. kan testine kalan umutlar. hadi be ordan 3 gün daha umut edemeyeceksin yarın yada 2 gün sonra gelecek adetin, ve sen boğazına tıkadığın hıçkırığı yastığına gömülerek serbest bırakacaksın. ve yeniden başlayacak umudum yeni bir tedaviyle. tabi bu arada ne yemek, ne iş, ne başka birşey görecek gözüm her fırsatta ağlayacağım Allah'ım sen bilirsin diyerek.gece eşim duymasın görmesin diye vakitli vakitsiz kalkıp ağlayacağım mutfak penceresinde bir süre sonra sessizce gidip yatacağım tekrar, ve eşime sarılarak sımsıkı. 4. aşılamamda olmadı zaten bedenen de bunun farkındaydım. eşim istedi oldu aşılama, doktor istedi oldu aşılama artık sıra bende ve ben kimseye söz hakkı bırakmayacağım artık. ya tüp olacak yada hiç olmayacak. her seferinde ümitle başlanan tedavim sonrası bedenimin çığlıklarına tıkadım kulaklarımı, aralıksız, sorgusuz sualsiz aldım hormonu ve yüzümü basan sivilceleri, ağrıyan eklemlerimi, sbepsiz bulantılarımı, her seferinde biraz daha canımı acıyan vajınal muayeneleri görmemezlikten geldim. dayanamıyorum artık, gücüm kuvvetim tek çizgiyle çekildi gitti. bazen öyle oluyorki tüm dünyayı karşıma alacak güçte oluyorum bazende nefes alıp verecek halim olmuyor. umutla baktım hep, en kısa sürede topladım kendimi herkese ümitle bakmasını söyledim her fırsatta, defalarca aynalara bakarak konuştum kendimle, Rabbim sınıyor seni, isyan etme olacak birgün dedim. hala diyorum yine toparlanacağım en hızlı halimle ama doluyorum yavaş yavaş, doldukça tükeniyorum, güya teselli etmek için söylenen bilmem kimin kaç sene ( tabi en az 10 yıllık örnekler ) çocuğu olmadı sonra kendinden oldu örneklerinden olmak istemiyorum Allah'ım. o kadına üzülüyorum birde o kadar sene diyorum nasıl dayanır insan, bazen uyumayan yemeyen çocuklarından şikayet edenlere nefes slmaya vakti olmadığını söyleyenlere bağıra bağıra senin şikayet ettiklerine sahip olabilmek için neler çekiyorum ben demek istiyorum, bazıları için lütuf bunlar demek istiyorum.sonra sessizce onaylıyorum onu ya, tabi haklısın zordur diyorum bide. bugün ankaraya geldik testten sonra kardeşimin sınavı var, salonda şimdi bende önünde oturuyorum okulun. eşimde arkadaşıyla buluşmaya gitti belkide kaçtı. çünkü aynıydı o talihsiz sıralama.tek farkla bu sefer testi görünce sarılmadı bana, teselli etmedi beni sessizce kalktı gitti banyoya ve tek kelime etmeden geldik ankaraya ve boğazımda hıçkırığımla oturuyorum kaldırımda sınavdan çıkacak kardeşimi bekliyorum, karşımda annesi sınava girmiş çocuğun babasıyla oynaşmasını izliyorum, üzerinde beyaz taytı, kafasında beyaz bandanası, ve yeni yeni attığı adımlarıyla dengede durmaya çalışır en tatlı haliyle. yine ağlayamıyorum etrafımdaki kalabalıktan utanıyorum. akşama kadar hiçbir şey olmamış gibi gezip dolaşacağız, ve ben yine benim yastığıma gömüleceğim. o kadar çok isterdim ki yatağımda olmayı, bağrımdaki taştan her hıçkırıkta kurtulmayı.özürdilerim kızlar bu kadar umutsuz olduğum için. ama siz vazgeçmeyin sakın. bir gün olacak ama dökmeliydim içimi.....
Insallah hersey gonlunce olsun tatlim sorununuz ne pekiMerhaba bende bu ay aşılama yaptırıyorum umarım ilk seferde güzel haberi alırız insanın çok istediği bir şey olmayınca gerçekten me yapacağını bilemiyor.. Allah yardımcımız olsun .
Merhaba yazdiklarini okudumda sakn morfolojiye baglama bu sayfada bi arkadas yazdi hatta %2 morfolojiyle asilamayla hamile kalmis Biraz gecmis sayfalari karistirirsan goruceksin Bizde morfoloji Krugere gore %15 gayet iyi ama benimde 2 tane asilamam tutmadi Kisacasi hersey nasipOkudukça sinirlerim iyice geriliyor umutsuzluğa artıyor yok mo4rolojisi düşük olanda tutmazmis asilama bizim birinde yüzde 6 birinde yüzde 4 idi. İşte kelebek uçması gibi kanat crp ması gibi bişe oluyormuş tutunurken yok yok iste hiç bişe hissetmiyorum hiç bir belirti yok göğüs hassasiyeti bulantı sancı kramp çimdikleme yok hiç bişe yok tutmadı işte boşa umutlar boşa bekleyisler offffff
Bugun bende ayni senin modundayım ama üzülmeninde dozunu kaçirmmk lazim güzelimOkudukça sinirlerim iyice geriliyor umutsuzluğa artıyor yok mo4rolojisi düşük olanda tutmazmis asilama bizim birinde yüzde 6 birinde yüzde 4 idi. İşte kelebek uçması gibi kanat crp ması gibi bişe oluyormuş tutunurken yok yok iste hiç bişe hissetmiyorum hiç bir belirti yok göğüs hassasiyeti bulantı sancı kramp çimdikleme yok hiç bişe yok tutmadı işte boşa umutlar boşa bekleyisler offffff