- 19 Kasım 2013
- 18.672
- 33.656
- 798
Aynen öyle.Hahaha sadece bunu yapmam mi dedik, şöyle bir ucundan düşünmek bile yetiyor bana başıma gelmesi için
Genelde içimde tutuyorum yargılarımı. Sürekli görüşmek durumunda kaldığım insanlara da söylemeden edemiyorum. Evet zor olur gibi duruyor. Kendimi bu konuda törpülemeliyimPsikolojik terapi almalısınız bence. Anlattığınıza göre çok zor birisiniz. Böyle herkesi yargılayarak ancak çevrenizdekileri kendinizden uzaklaştırırsınız başta eşiniz ve çocuğunuz olmak üzere. Hayat geçmez böyle.
Eleştirilere nasıl cvp verdiğimi diğer yorumlara verdiğim cevaplardan görebilirsiniz ilginiz için teşekkürlerŞu söylediğinizden çıkarmış olabilirler mi acaba?
Şöyle büyütmemelisiniz tarzı sözleriniz aile düzeni hakkında konuşmak oluyor. İnsanlar kafalarından uydurmuyor.
Susmayı sizin öğrenmeniz lazım. Maşallah herkesi sürekli eleştiriyosunuz ama kendiniz eleştirilince hemen atarlanmışsınız. Bu site sizin çevrenizdeki insanlara benzemez. bu atarlarınızı ve kibrinizi burda kimse çekmez. linç yerir arkanıza bakmadan kaçarsınız.
bende bundan sonrasına odaklanamadım24 yaşında insan sarrafıymış peh peh
24 yasından insan sarrafı olabilmem için felegin çemberinden geçmiş olmam lazım deyip konuyu da bunu belirterek açmamanız lazımTanınız için psikiyatrist olmanız ve benim de size tedavi olmaya gelmem gerekir diye düşünürsek susmanız lazım
5 aylık hamileymiş,yakında diski sarrafligi demeye başlar
Rengini öğrenir,kokusunu öğrenir.
Çocuk yapabilir bahsettiğiniz şeyleri ama ailesi ilgilenmiyorsa sorun ederim mesela ben. Ama annesi kendini paralıyor ama çocuk durmuyorsa annesine üzülürüm. Hatta çocukla ilgilenmeyi falan teklif eder sıcak bir çay ne içmesini sağlarım.Çok haklı bir yorum. Belki de bulunduğum dönemden ötürü tahammül seviyem iyice düştü. Ama oldum olası rahat ebeveyni hep yargılardım içten içe. Elbette çocuktur put gibi durmasını beklemiyorum fakat. Belli bir yerden sonra ailesini suçlu buluyorum. Şahsen gittiğim yeri berbat edip çocuğuma bir dur demiceksem ev sahibin de pişman edeceksem gitmem misafirliğe. Bu yüzden uzak kalıyorum böyle insanlardan.
Merhaba.
24 yaşımda 2 senelik evli 5 aylık hamile bir bayanım. Lisans sosyal hizmet mezunu insan sarrafı biriyim.
Evliliğimin ilk yılı her gün misafir ağırlamakla misafirliğe gitmekle geçti. Bekarken de sürekli misafir ağırlardık fakat kimseye gitmezdim. Kimseye razı olmaz kimseyi beğenmez mükemmeliyetçi biriyim. Başkasının hizmetine, konuşmasına, düşünce tarzına, çocuklarına bakıyorum ve kınamadan edemiyorum. Şimdiyse hamileyim ve korkuyorum çocuğumun onlar gibi olmasından. Hele şımarık yaramaz çocuklara asla tahammül edemiyorum. Böyle büyütmemelisiniz şöyle konuşmalı şöyle tepki vermelisiniz diye ailelerini darlıyorum. S"eni görecez" diyorlar. Hele misafire hiç tahammül edemiyorum evim kirlenecek kapılara elleyecekler çocuklu hiç istemiyorum. Kafa yapım uyuşmuyor kimseyle bu yüzden de uzak duruyorum herkesten. Nasıl yenebilirim nasıl geçer bilmiyorum. Aslında insanlarla iç içe olmak istiyorum ama asla olmuyo iki sohbetten sonra başıma ağrılar giriyor. Ne yapmalıyım??
Çocuğunuz sağlıklı bi anneyle büyümesini istiyorsanız psikoloğa gitmelisiniz normal değil yaptıklarınızMerhaba.
24 yaşımda 2 senelik evli 5 aylık hamile bir bayanım. Lisans sosyal hizmet mezunu insan sarrafı biriyim.
Evliliğimin ilk yılı her gün misafir ağırlamakla misafirliğe gitmekle geçti. Bekarken de sürekli misafir ağırlardık fakat kimseye gitmezdim. Kimseye razı olmaz kimseyi beğenmez mükemmeliyetçi biriyim. Başkasının hizmetine, konuşmasına, düşünce tarzına, çocuklarına bakıyorum ve kınamadan edemiyorum. Şimdiyse hamileyim ve korkuyorum çocuğumun onlar gibi olmasından. Hele şımarık yaramaz çocuklara asla tahammül edemiyorum. Böyle büyütmemelisiniz şöyle konuşmalı şöyle tepki vermelisiniz diye ailelerini darlıyorum. S"eni görecez" diyorlar. Hele misafire hiç tahammül edemiyorum evim kirlenecek kapılara elleyecekler çocuklu hiç istemiyorum. Kafa yapım uyuşmuyor kimseyle bu yüzden de uzak duruyorum herkesten. Nasıl yenebilirim nasıl geçer bilmiyorum. Aslında insanlarla iç içe olmak istiyorum ama asla olmuyo iki sohbetten sonra başıma ağrılar giriyor. Ne yapmalıyım??
Merhaba.
24 yaşımda 2 senelik evli 5 aylık hamile bir bayanım. Lisans sosyal hizmet mezunu insan sarrafı biriyim.
Evliliğimin ilk yılı her gün misafir ağırlamakla misafirliğe gitmekle geçti. Bekarken de sürekli misafir ağırlardık fakat kimseye gitmezdim. Kimseye razı olmaz kimseyi beğenmez mükemmeliyetçi biriyim. Başkasının hizmetine, konuşmasına, düşünce tarzına, çocuklarına bakıyorum ve kınamadan edemiyorum. Şimdiyse hamileyim ve korkuyorum çocuğumun onlar gibi olmasından. Hele şımarık yaramaz çocuklara asla tahammül edemiyorum. Böyle büyütmemelisiniz şöyle konuşmalı şöyle tepki vermelisiniz diye ailelerini darlıyorum. S"eni görecez" diyorlar. Hele misafire hiç tahammül edemiyorum evim kirlenecek kapılara elleyecekler çocuklu hiç istemiyorum. Kafa yapım uyuşmuyor kimseyle bu yüzden de uzak duruyorum herkesten. Nasıl yenebilirim nasıl geçer bilmiyorum. Aslında insanlarla iç içe olmak istiyorum ama asla olmuyo iki sohbetten sonra başıma ağrılar giriyor. Ne yapmalıyım??
Vicdansız kadınAynen öyle.
Kimsenin yüzüne yüzüne şöyle yap,böyle konuş demedim hiç anne değilken ki hala fikrimi sormazsa kimseye öneride bulunmam 2 çocuk annesi olarak. Sadece aklımdan geçirip içime içime ben bunu yapmam asla,çok şımartmışlar demişimdir kimse duymamıştır ama yaşandı yani neyi içten içe de olsa kınadıysam.
Ben avmde kendini yere atan çocuk görünce diyordum bu ne ya,bu kadarda şımartılmaz diye. Bir kızım oldu,canı sagolsun ama aklına esince nerede olursak olalım ağlama potansiyeline sahipti. Bir keresinde marketin ortasında baya cıyak cıyak sebepsiz ağlayıp sakinleşince sormuştum kızım neden ağladın diye de,canım istedi demiştio ağlarken ınsanların gelip gidip niye agliyor annesi ne istiyorsa alsaydın,aglatma demesi,(yada bakıp kendi kendilerine söylenmeleri,suçlar bakışları)bu söylendikçe sanki kızıma işkence etmişim gibi ağlaması unutulmaz benim için.
Bir keresinde de bir toplulukta acıktım dedi,bende kahvaltinı bitirseydin acıkmazdın dedim diye bağıra bağıra ama bir lokma birşey veriyorsun anne demesi ki evde baya ısrarla yedirmeye ćalışmıştım her zaman olduğu gibi ve yememişti tabi kiama rezil etti beni ,sanki aç bırakıyormuşum gibi,o gün hiç unutamam bunu da.
Kısacası olmaz,benim çocuğum yapmaz,ben bunu yapmam demeyin,aklıniza bile getirmeyin derim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?