Aynen öyle.
Kimsenin yüzüne yüzüne şöyle yap,böyle konuş demedim hiç anne değilken ki hala fikrimi sormazsa kimseye öneride bulunmam 2 çocuk annesi olarak. Sadece aklımdan geçirip içime içime ben bunu yapmam asla,çok şımartmışlar demişimdir kimse duymamıştır ama yaşandı yani neyi içten içe de olsa kınadıysam.
Ben avmde kendini yere atan çocuk görünce diyordum bu ne ya,bu kadarda şımartılmaz diye. Bir kızım oldu,canı sagolsun ama aklına esince nerede olursak olalım ağlama potansiyeline sahipti. Bir keresinde marketin ortasında baya cıyak cıyak sebepsiz ağlayıp sakinleşince sormuştum kızım neden ağladın diye de,canım istedi demişti
o ağlarken ınsanların gelip gidip niye agliyor annesi ne istiyorsa alsaydın,aglatma demesi,(yada bakıp kendi kendilerine söylenmeleri,suçlar bakışları)bu söylendikçe sanki kızıma işkence etmişim gibi ağlaması unutulmaz benim için.
Bir keresinde de bir toplulukta acıktım dedi,bende kahvaltinı bitirseydin acıkmazdın dedim diye bağıra bağıra ama bir lokma birşey veriyorsun anne demesi ki evde baya ısrarla yedirmeye ćalışmıştım her zaman olduğu gibi ve yememişti tabi ki
ama rezil etti beni ,sanki aç bırakıyormuşum gibi,o gün hiç unutamam bunu da.
Kısacası olmaz,benim çocuğum yapmaz,ben bunu yapmam demeyin,aklıniza bile getirmeyin derim.
insan sarrafı abılamız eleştiriye de açık değilmiş 
o çikolatalı elleriyle duvara resim cizdiginde ya da ağzı yüzü salça olduğunda yemek yedi diye mutlu olduğun için o titizlikten eser kalmayacak. Ama kibirli tavrınız hiç de insan sarrafi olmanizla bağdaşmıyor. Kimseyi beğenmiyorum falan kaf dağında mısınız ? Tek doğru siz degilsiniz. her çocuk ayrı bir dünya her aile farklı bir âlemdir. Genel geçer toplumsal kurallar dışında kimsenin çocuğuna karışma haddiniz yok. İnsanlar size de akıl verecekler o zaman kendinizi dışardan görmüş olursunuz.
çok güldüm. 
