Bir erkeğin yogun bir iş hayatı da olsa tüm ev yükünü kadın yüklenmemeli sonuc hep husran, tüm evle ilgili işleri kadın yapınca erkeğe ordan oraya savrılmak kalıyor.Kadın da sorun ne diye kendini paralıyor.Bakınız ben.İlk zamanlar sana harika davranan adam alttan ne isterse yapmaya devam ediyor.biraz iyi olup sonra yine gex geleceğim çok iş var lafları hoofff dejavü oldum su an.Merhaba arkadaşlar. 4 buçuk yıldır evliyim. Uzun ve ayrıl barış olaylı flört dönemimiz oldu. 2,5 yaşında ve 7 aylık iki kızım var. Eşim bir Cafe açtı ve çok yoğun çalışıyor. Annem de çocuklar için bizimle kalıyor. Eşim geç geliyor filan. Ev sorumluluklarını üzerime aldım bu sebepten son 2 yıldır. Ama eşim işine çok yoğunlaştı. Sürekli birşeyler deniyor başarılı olmaya çalışıyor.
Bu Arada gergin biri oldu. En ufak şeye sinirlenen biri. Son zamanlarda ben bir şeylerden şikayet eden mesajları üst üste attıkça boşan o zaman demeye başlamıştı. 20 günlük lohusa iken evi terk ettim. Yalvardı yakardı 25 gün sonra evime döndüm.
Neyse 5 kasımda yine ben sinirlenmişim regliyim. Yazdıkça yazıyorum. Cevap yok. Yazdıkça yazıyorum. En son bir sakin ol dedi. Olamıyorum dedim. Yine boşanalım dedi. Dedim bu sefer evden giden ben olmayacağım. Dava açana kadar burdayım. Davayı ertelemeye başladı filan. Ama ben sürekli sıkıştırıyorum.
4-5 gün sonra açmadın mı hala dava diye sorduğumda işim var dedi. Neymiş ne bekliyorsun hala dedim. Psikoloğa gideceğim dedi. Sonra mesaj attı. Evlilik terapisine yönlendirdi. Çağırırsa gelir misin hemen cevap verme. Neyse konuşmaya gittim. Kendim için dedi. Sadece sana değil müşteriye bile tahammülüm yok dedi. İyi dedim. Gelirim. Neyse önce ben tek gittim. Filan. Doktor düzelmeyecek şeyler değil dedi. Sonra dün birlikte gittik. Biraz tartışma biraz uzlaşma. Bana melek gibi. Allahım sürekli evde. İlgiler sevgiler. Sarılmalar öpmeler. O kadar uzun zaman olmuştu komik geliyordu.
Sonra telefonunu evde unuttuğu bir an (normalde yapmaz) hemen geldi telefonunu almaya. Bende kuşkulandım. Gece aradım taradım bulamadım. En son fotoğraflarda bir kadın resmi. Bir de kendi selfie çekmiş. Whatsapp fotoğraflarında. Ama whatsapta büyün yazışmalara baktım. Yok öyle bir resim olan yazıştığı kişi yok. Demek ki silmiş fotoğraflarda kalmış. Neyse. Daha önce internetten bazı aramaları olmuştu. Dedim yine internet herhalde. Kazakistanlı bir Kıza benziyordu.ve 5 kasımda tartışıyoruz. Bu resim 7 kasımda. (O akşam ben sürekli mesaj atıyorum. Aç davayı boşanalım bitti artık diye. O da bana kızıyor filan. Bu arada iş yeri evimizin altında. Bir baktım 9 gibi bindi arabaya gitti. Ben mesaj atıyorum. Bir cevap verdi. Ben de uzun uzun yazarım. Dedim bak isteyince iş yerini bırakıyorsun kimbilir ne karıştırıyorsun. 2 saat sonra mesaj attı. Otele geldim uyumak için. Dün gece uyuyamamıştım. Al işte geldim. Bu ithamlarından bıktım. Sonradan anladım ki o akşam olmuş olan. Ben hala boşanma davasını aç yeter artık bitsin düzenimi kurayım)
Sordum. Musa dedi. Bilmem ne dedi. Kıvırmaya başladı. Boşanıyoruz dedim. Hakaretler ettim. . Terapisti aradım. Müsait değilmiş. Eh dedim. Öğlen bindim arabaya. Adliyeye yaklaştım. Terapistimiz aradı. Gel dedi. Gittim. Acele etme dedi. Yapma dedi. Olabilir belki kafasında bitirmişti dedi. Sabret boşanacaksan da bekle bir şans ver düzelmek istiyor seni seviyor dedi.
Neyse akşam oldu sordum. İnternetten mi buldun?. Dedi ki. Bir müşterisi varmış. Paralı ilişkiye giren bir kızmış. İşte o müşteri birbirlerine resimlerini göndermiş. Bizim ki de beğenmemiş. He dedim bende yedim. Yapmasan bile arayışa girmişsin dedim. Moralim çok bozuktu. Kurtulmak istiyordum dedi. Boşanalım boşanalım çok bunaldım dedi. Aldım telefonu whatsapp kaldırdım. Tekrar kurup eski konuşmaları yükleyecektim. Telefonu aldığı gibi fırladı evden. Peşinden çıktım apartmanda yakaladım. Telefonu ver rezillik çıkacak ben gerçeği öğreneceğim dedim. Yattım dedi gözlerimin içine bakarak. Meğerse o akşam imiş. Sonradan birleştirdim olayları.
Boşanacağımı ve yarın evi terk edeceğimi mesaj attım. Biraz hakaret biraz küfür. O da sinirlendi. Yazıştık filan. Birbirimizi engelledik. Şimdi sabahı zor ettim. İki küçük çocuk. Valizleri hazırlamaya çalışacağım. Direnmek güçlü olmak zorundayım.
Kabullenmem imkansız geliyor. Ama sizce boşanma fikri araya girdiğinde bu ne oluyor. Kalbim affetmiyor. 12 yaş küçüğüm ondan. 33 yaşındayım. Zayıfım. Güzelim. İki çocuğuma annelik yapmaya çalışıyorum. Mesleğim var ama çalışmayı beklemeye aldım.
Bahanesi yok bu işin. Ben neden düşünmüyorum. Ben neden yapmadım. Hemen başkasına mı koşulur. Böyle mi avunulur. Evlenme öncesi de bu kadar alenen olmasa da yakaladığım şeyler olmuştu. Bu sebepten kendimi suçluyorum. İki kızıma da mahcubum. En çok da kendime ve gençliğime mahçubum. Terapist bile özgüvenin yok. Ne kadar kendini değersiz görüyorsun demişti.
İlgili bir eş ve baba değildi. Ama terpiste dün gittik. Ve iki gündür hayal bile edemeyeceğim bir değişime girdi. Aslında ilgisini ve sevgisini göstermek istediğini ama yapamadığını anlattı. Terapist de zayıflık olarak mı görüyorsun dedi. O da evet dedi. Bunu aşmak istiyorum dedi. Terapistimiz çok iyi ve gerçekten etkili olmuştu. Umudum vardı. Ama bir yanım hazmedemiyordu. Ve en son işte irdeleye irdeleye çıkardım. Bu iki küçük yavru şimdi kucağımda. Sabahı zor ettim.
Oy çokluğuna göre karar verecek değilim. Bugün bu evi terk edeceğim. Pazartesi de davayı açacağım. Kararlıyım. Ama fikir almadan da yapamıyorum. Davayı hemen açacağım için mahkeme gününe kadar pişmanlık yalvarma süründürme vs yapsam mı. Of sonrası mide nasıl alır. Bana nasıl dokunur. Allım almıyor. Şu bebelere bakıyorum. İçim acıyor. Ama öyle de güçlü hissediyorum onlara bakınca. Herşeyin üstesinden gelirim diyorum. Aklım karışık. Dışardan bakınca nasıl görünüyor? Siz olsaydınız ne yapardınız?