Çocuğa karşı bakış açımıza göre değişiyor galiba. maddi varlığın ve tüm sosyalliklerin içinde yetişmiş bir çocuğun, her zaman akıllı edepli ve terbiyeli bireyler olmadığına şahit oluyorum.. aksine imkanları her şeye müsait diye olur olmaz belalara kalkışan ve kendinden başkasını aşağı sınıf gören bir gençlikle sonuçlanıyor. ben kendi kanaatimle şunu çıkarıyorum , maddi ve sosyal imkanlarla iyi bir çocuk yetiştirmek ( en iyi eğitimi vermeye çalışsak bile) her zaman mümkün değil.
Tabi imkansızlıklar içinde büyütülür de demek istemiyorum. ikinci bir bebeği maddi kaygılarla ertelemeyi kendi şahsım adına uygun bulmuyorum. Çocuklarımızı biz korumuyoruz arkadaşlar. Eğer kendimiz bunu başarabilseydik, çocuklarımızın bebekken hiç düşmemeleri veya büyüdükçe hiç bi sıkıntılara uğramamaları gerekirdi. Rabbbimizin korumasına güvenmek kendimi daha donanımlı hissettiriyor. ve dualarımız bela ve musibetlere karşı çocuklarımızın etrafında zırhtır. biz kendi çocuğumuza bile hükmedecek durumda değiliz. bi hasta oluyorlar, dünyamız altüst oluyor..
velhasıl çocuğum üzerindeki yetkim, mevlanın verdiği kadardır. ıkinci bebek içinde aynı.. Rabbim kimseye çekemeyeceği yükü vermez. beni bu emanete layık olan annelerden eylesin. amin.