biz 3 kardeşiz,
ben şahsen bazen kardeşlerim olmasa ne yapardım diye dusunuyorum,
çoğu zaman annemden babamdan daha da fazla onların varlığı güven veriyor bana, anne baba bir yaşa kadar var yanımızda kardeşler de olmayınca biz oldukten sonra çocuklarımız ne kadar akrabaları olsa da bi başlarına kalacaklar, kardeş oyle değil ama,
bence tek çocuk olmak kotudur demiyorum ama bir kardeşiniz oldu mu daha guzeldir, ben anne babanın çocuklarına sevgiyi eşit dağıtamayacağına inanmıyorum, belki oyle dusunulebilir ama yaradılış olarak birini diğerinden ayırmamıza uygun değil yapı, ha yeterince zaman ayıramam ilgilenemem endişesi var ise o zaman tekrar dusunmek lazım elbet, ama yeterince sevemem diye bir endişenin gerçekte var olabileceğine inanmıyorum, cocuk ilgiyle buyuyor sonucta
ben ortancayım, en zoru derler ortanca olmak, küçük kardeşimize ilgi daha fazladır çünkü o küçüktür, biz bile en çok ona ilgi gösteririrz, bunu anlayabiliyoruz, ablam ilk göz ağrıdır bunu da anlıyorum, anneliği babalığı ilk onda tatmışlardır, onun yeri elbette ayrıdır, çocuklar bunu er ya da geç anlar, elbette bariz şekilde çocuk kayıran aileler de vardır, yoktur demiyorum, ama bir de çocuklarınız açısından bakın,
siz gittiğinizde bir kardeşleri olmasın mı ailem diyebilecekleri?