Evet ölüm korkusu..Ölümü anlayamamak..
Evet ölüm korkusu..Ölümü anlayamamak..Ölüm korkusundan bence yaş konusundan değil. Banada ara ara vuruyor. Ama günlük hayat temposunda olursam aklıma gelmiyor. Ama kaç yaşına kadar yaşayacağımızı bilmiyoruz. Azıcık olan zamanlarımızı kötü düşüncelerle kirletmenin anlamı yok.
Aynen ben de ..Geçmişteki mutsuz yaşantımı aşmaya çalışarak bu yaşlara geldim..Benim 20 yaslarim hic de güzel gecmedi. Hastalik, depresyon, panik atak, yeme icme bozuklugu vardi da vardi yani. Bugün ki kafam olsaydi bende bir sürü seyi farkli yapardim. Ama bugünki kafama tüm onlari yasayarak, kendimi gelistirerek geldim. Asıl hayatim 30 yasindan sonra basladi. Simdi bugün ki hayatimi mesut yasiyabiliyorsam bu 30 basinda umutsuzluga kapilmadigim icindir. Evlenip evlat sahibi de oldum. Bu ama hayatimin diger yani. Orasi da cok güzel ama kendimi yeniden insaa ettim ve bu hersey icin baslangicti. Ümidinizi yikmayin kendi ellerinizle. Istekleriniz hedefleriniz mi var? Iyi..kollari sivayin. Ölmeye yeterli kadar zamanimiz olacak vakti gelince
Erken evlenenlerin hepsi mi aynı şeyi söyler ?Otuz yaşında evlenen arkadaşım bekle diyor bana.Erken evlenen kızlarda çocuk olduktan sonra boşanıyor bence doğru olan 27 sonra evlenmek etrafında o kadar çok boşanmış kadınlar var soruşturduğumda ya 20 yada 18 evlenmiş bunlar kendilerini tanımadan erkeğin peşine düşüp evlenmiş çok acele edip bu kızları hiç anlamış değilim evlilik zor olgun olmak şart , sorumluluğu taşımayıp karşı tarafın standartlarını tartmadan evliliğe koşmuşlar şimdi hiç bir erkeğe güvenipte asla birdaha evlenmem diyorlar bunlar hemen evlenip erkeğin her sözüne kanmışlar
Ne kadar güzel..Babam 75 yasinda. Insan kac yasinda olursa olsun ruh yasi hep ayni kaliyor. Beden yasi degisse de. Sadece daha tecrubeli daha olgun oluyorsun. Ve yas aldikca kendi degerini daha cok anliyorsun. Gereksiz seyler artik eskisi gibi uzmuyor seni.
Konu sahibi o kadar genc ki 30 lu yaslarda olmaya uzuluyor. 50li yaslarda olsaydi ne kadar gereksiz seylere uzulup vakit harcamisim derdi.
30 yaş ne demek yaa! 33 yaşındayım ve hala gencim istediğim şeyleri yapmak için gayet güzel yaşlardayım. siz kendinize 30 yaş bakısı yapmayın günümüzde 30 yaş eskilerin 20 si gibiHayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Galiba ben de fazlasıyla var ölüm korkusu..ÖÖlüm korkusuna birsey diyemem az çok herkes de vardır ama 30 yaş gencecik bir yaş
hele eş çocuk yoksa çıtır bir yaş yahu bildiğin herşeye gayet yeniden heveslene heveslene başlanır
Eskidendi o 35 yolun yarısı fasa fisoları
Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Boyle dusunursenız gerı kalan zamanınızı saglıklı yasayamazsınız .Psıkıyatrıst onerıyorum en acılınden.Hıcbırımızın hayatı kolay degıl .31 yasındayım .Boşandım .Artık işimde yok .Sevgılımde yok .Ben ne yapayım ?Daha sayabılırım istersen .Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Valla keşke ben senin yerinde olsaydım canım bu kadar diyorum. (30 yaşında evliyim...)Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...