Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...