35 likler olsun o zaman...ayrıca bazı şeyler insanın içinde olacak yaşla hiç ilgisi yok...mesela yaşama sevinci insanın içinden gelmeli...Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Evet,öyleyim..Bu aralar bu konuyu düşünmeye başladım..Nick’in bile Mutlu, demekki normalde mutlu ve neşeli birisin ki böyle bir nick gelmiş aklına..bu geçici bir süreç...ü
Teşekkürler canım..Öyle yapacağım.Havalar da psikolojimle doğru orantılı gidiyor bu ara..Aslında çok severim..Kendini annenle nasıl kıyaslayabilirsin canım , biz X kuşağıyız, 90’lar çocuğuyuz, bizim dönemin dinamikleri çok farklı...Sağlığın yerinde olduğu için bile mutlu olmalısın, hayat çok güzel her şeye rağmen...covid döneminde olduğumuzdan bu hale bürünmüş de olabilirsin, hep eve kapandık, sosyalliğimiz sıfır oldu, endişe ve korku içindeyiz ama unutma bu günler de geçecek...kendine güzel neşeli dizi ya da filmler bul ya da kitap oku, saatlerin nasıl geçtiğini anlamadığın, sürükleyici...kimselerin olmadığı, güvenli bölgelerde yürüyüşe çık, çimlere uzan, yüzüne vuran güneşin sıcaklığını hisset, baharın kokusunu içine çek, kuşların cıvıltısına tanık ol...
3o a girdiğimde bende de vardı.Aslında ölüm korkusundan ziyade sona yaklaşıyorum daha yapmak istediğim çok şey var geç mi kaldım yetiştirebilecek miyim ömrüme tüm hayallerimi sığdırabilecek miyim .Şu hayat denilen şey ne kadar kısaymış duygusuydu tam olarak.Hayata karşı bir geç kalmışlık duygusu .Yardım almadım aklıma geldikçe içim sıkılıyordu sadece.Gittikçe azaldı ve 33'ümde nedense pek rahattım.Herşeyi oluruna bıraktım hayatı tekrar slow motıon a aldım .Bir boşvermişlik bir akışa bırakma sormayın :)Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
3o a girdiğimde bende de vardı.Aslında ölüm korkusundan ziyade sona yaklaşıyorum daha yapmak istediğim çok şey var geç mi kaldım yetiştirebilecek miyim ömrüme tüm hayallerimi sığdırabilecek miyim .Şu hayat denilen şey ne kadar kısaymış duygusuydu tam olarak.Hayata karşı bir geç kalmışlık duygusu .Yardım almadım aklıma geldikçe içim sıkılıyordu sadece.Gittikçe azaldı ve 33'ümde nedense pek rahattım.Herşeyi oluruna bıraktım hayatı tekrar slow motıon a aldım .Bir boşvermişlik bir akışa bırakma sormayın :)
Arka arkaya kayıplarım oldu.25 ve 27 yaşında kuzenlerim ani kazalarla öldü.Arkasından amcam ve halam.Üç ay içinde.Anne annem sonra..Neredeyse bir dönem cenazelerde geçti.Yeni şehre taşınmıştım.Geceleri kendimi güvende hissetmek için tuvalete kapatıyordum.Pencereleri açamıyordum..Destekle atlattım süreci.Tayinim çıktı şimdi.Oandemi girdi araya..Maddi sıkıntılar da yaşayınca tekrar destek alamadım..Ölüm korkusu psikolojiktir bir yardım alsanız size çok iyi gelir bence
Hatta şimdi sıra kimde diye ödüm kopuyordu..Arka arkaya kayıplarım oldu.25 ve 27 yaşında kuzenlerim ani kazalarla öldü.Arkasından amcam ve halam.Üç ay içinde.Anne annem sonra..Neredeyse bir dönem cenazelerde geçti.Yeni şehre taşınmıştım.Geceleri kendimi güvende hissetmek için tuvalete kapatıyordum.Pencereleri açamıyordum..Destekle atlattım süreci.Tayinim çıktı şimdi.Oandemi girdi araya..Maddi sıkıntılar da yaşayınca tekrar destek alamadım..
Allah yardımcınız olsun tez vakitte feraha kavuşun insallahArka arkaya kayıplarım oldu.25 ve 27 yaşında kuzenlerim ani kazalarla öldü.Arkasından amcam ve halam.Üç ay içinde.Anne annem sonra..Neredeyse bir dönem cenazelerde geçti.Yeni şehre taşınmıştım.Geceleri kendimi güvende hissetmek için tuvalete kapatıyordum.Pencereleri açamıyordum..Destekle atlattım süreci.Tayinim çıktı şimdi.Oandemi girdi araya..Maddi sıkıntılar da yaşayınca tekrar destek alamadım..
Çok sağolun..Allah yardımcınız olsun tez vakitte feraha kavuşun insallah
bence psikolojiniz fena halde bozulmuş, 30 yaş çok mu yaşlı ya da kime göre bu ölçüt?Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...
Ne yazdim ne anladi diyen isyan cümlesi sanirim sizinki. Ay çok güldüm ya..Tovbe est. Hic yazmamisim farzet bacim.