Gidiyordum bir sene önce.Ara verdim pandemide..E yaş otuz olmuş bir ayağınız çukurda tabi.
Bi psikoloğa, psikiyatriste falan mı gitseniz acaba?
Devam edin siz gitmeye, ara verecek durumda değilsiniz.Gidiyordum bir sene önce.Ara verdim pandemide..
Genç yaşta yakınlarımı kaybettim,ailemle yaşıyorum bir yıldır .Onlardi da sürekli yaşlanmaktan ,ölümden bahsediyor sürekli.Beş yıl yaşasak ,on yolu görür müyüz muhabbeti filan yapılıyor.Evlere kapandık..Bunaldım ..Kusura bakmayın ama bir psikoloğa görünüm bence zira 30 yaş büyük bir yaş değil. Hele ölümle çağrıştırılacak bir yaş asla değil
Bu kafadan ben de memnun değilim malesef..Yirmili yaşlarınız berbattı, ergenliginiz berbattı, bu kafayla giderseniz her yaşınız berbat olacak, demek ki mesele yaşta değil.
Neden daha kötü zamanlar gösteriyor hayat işte?Her şey kötüye hazırlanmak için mi?Olum dedigimiz sey 20 sinde de bulabiliyor. 20 yasimda bir arkadasimi kaybetmistim. Her seyin yolunda oldugu zamanlarda bile bunu dusunmeniz hic normal degil. Kendi basiniza asamiyorsaniz destek alin derim. Hayat cok daha kotu zamanlar gosteriyor insana o zamanlarda nasil basedeceksiniz?
Neden daha kötü zamanlar gösteriyor hayat işte?Her şey kötüye hazırlanmak için mi?
Bu psikolojiyi taniyorum bende yakinlarimi kaybettim cekirdek ailem hayatta degilGenç yaşta yakınlarımı kaybettim,ailemle yaşıyorum bir yıldır .Onlardi da sürekli yaşlanmaktan ,ölümden bahsediyor sürekli.Beş yıl yaşasak ,on yolu görür müyüz muhabbeti filan yapılıyor.Evlere kapandık..Bunaldım ..
Psikologlar çok pahalı.250 den aşağı yok..maddi gücüm de yok..Düzenli olarak gidiyordum ama şehir değiştirdim..
Aynen online filan gidin böyle düşünmeniz hiç normal değil insanlar 30 yaşında yeni evleniyor hayta kafasına göre iş yeni buluyorDevam edin siz gitmeye, ara verecek durumda değilsiniz.
Daha cok gencsınız.evlenmek bir başarı degil ki.Hayallerimin tıkandığı noktadayım.Kurduğum hayallerde bile otuzumda olmadım.Bir türlü kabullenemedim.Keşke bu aklımla 20 li yaşlarda olsaydım diyorum.Yaşımdan başka hiç bir şeyi takmıyorum.
Ölüme yaklaşıyormuşum gibi geliyor.Kimin ne zaman öleceği belli olmaz ama ölmekten korkuyorum,belki yeterince yaşayamamaktan.Sanki yaşamaya doyamayacakmışım gibi..Annem babam artık yaşlanıyor.Ben de o yolda ilerliyorum.Sanki yaşlanınca insan mutsuzluğa daha çok yaklaşıyormuş gibi..Ölüm son değil,ama bu dünyanın sonu...Sonrasını bilmiyorum ve bu bilinmezlik beni korkutuyor.Evlenmedim,evlenmeyi istiyorum ,sonra sorumluluklar aklıma geliyor kaçıyorum.Bunalımdayım.Ölümden korkuyorum.Ölümsüzlük de çözüm değil..Ölüm de gerekli..Onu da kabul edemiyorum..Yaşlanmasak da yaşlanacağız..
Her şeyin yolunda olduğunu düşündüğümde bu düşünce aklımı kemiriyor.Yaşıtlarımın ikinci çocukları var ve ben hala yalnızım..
Otuz yaa..Kapı gibi 30...yirmili yaşlarım berbattı,ergenliğim berbattı..Belki büyümek istemiyorum..Bilmiyorum..Bu düşünce beni terkedecek mi?Hayatım hep böyle kaygılarla mı devam edecek...