Eşimle ilk dışarıda yemeğe gittiğimiz zaman sandalyeye oturmadım, fark etmemiş o oturdu. Beni ayakta gördüğünde kalkıp özür dileyerek sandalyemi çekti. O günden sonra ne zaman bir yere gitsek, sandalyemi hep o çekti. Hediye aldığında, beğenmesem bile hep teşekkür ettim, çok incesin dedim, hiçbir zaman "ne gerek vardı" demedim. Kıyafetimi, makyajımı, saçlarımı övdüğünde "aman abartma canım, yapıverdim işte bir şeyler" demek yerine, ya gülümsedim, ya teşekkür ettim ya da kıyafet konusunda sorun çıkaracağını düşündüğüm bir tercihte, "senin için hazırlandım" dediğimde konu tamamen lehime döndü.
Erkekler yönlendirilmeyi seviyorlar. Erkek işte, erk'ten türemiş. Eril güç. Gücünü gösterebilmek istiyorlar. Taleple olmuyor, davranışlarla oluyor galiba. Bir tek masaya peçete koymayı öğretemedim eşime, onda hiçbir yönlendirme işe yaramadı:))) hep unutuyor.