- 10 Aralık 2023
- 57
- 85
- 8
- 33
herkese merhaba uzuuun işsizlik ve bunalım sonucu ikinci ünv okuyarak atanmış bir memurum, ailemle yaşıyorum.
20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.
şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.
bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)
ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)
ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.
arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?
bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim
psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.
uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum
20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.
şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.
bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)
ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)
ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.
arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?
bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim
psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.
uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum