bunun saygiyla alakasi oldugunu düşünmüyorum. üzülürsün, ziyaret edersin, varsa bir ihtiyaclari yemek falan götürürsün, ararsin. ama hayatini dogal akışında yaşarsin.
milli yas mi ilan edildi?
teyze 1 ay yogun bakimda diye 1 ay boyunca kimse gülüp eglenmesin, kocasiyla sevismesin, kahkaha atmasin mi?
bu nasil bir ego?
gezmesi, tiyatroya gitmesi sorun degil ama paylasmasi sorun diyorsaniz bu da yine bizim ortadogu zihniyetimize benziyor. her seyi yap ama gizli yap diyor. bu ikiyuzluluk degil mi?
bu mahalle baskisi gereksiz sacma.
ayrica insanin paylasim yapmasi nispet mi gözüne sokmak mi? nasil bir kafa vallahi anlamaya calisiyorum asla mantigim almiyor.
siz gezdiginiz yerleri atinca amaciniz "bakiiin ben nasil geziyorum" diye milletin gözüne sokmak mi? ya da internette birinin seyahat fotolarını görünce "aman iyi ki bi gittin. sok gözümüze, görgüsüz" mü diyorsunuz?
o zaman sizin zihniyetiniz zaten ilginc, hic kullanmayin sosyal medya.
bir de kisi hastanede yogun bakimda. iyi de bazi hastaliklar yillarca süründürüyor. kadin hakkin rahmetine kavusana kadar aylarca herkes bombos mu yaşasın? ölünce de belli bir bekleme süresi var "saygı" için.
ne saçma ya asla anlayamiyorum.
ölüm allahin emri. Ates de düştüğü yeri yakar. Benim babamın babasi öldü, bizim okul var diye götürmek istemediler. gömdü ertesi gün geldi onu özleyen cocuklariyla neşeyle konuştu, espriler yapti, güldü etti. Çünkü hayat boyle bir sey. diger dedem vefat etti, gittik gömdük, mezarlik halamin oldugu yerde. gitmisken oraya ugradim bahceye örtü serdi kuzenim, ben yol yorgunuydum biraz uzandim, o da papatyalardan tac yapti bana, fotograf cekindik, sohbet ettik... sonra babam aldi beni ablamin esinin ilk gelisi diye meshur bir yeri var bizim memleketin oraya götürdü. bir gittik ki bütün cenaze ahalisi gelmis, baska sehirden gelenler dönmeden bir cay içmeye gelmis, birbirini yillardir gormeyen eski arkadaslar yanyana haril haril konuşuyor, gülüyor.
boyledir yani. Eger o kisinin ennn yakini degilsen öleni gömer, hayatina devam edersin - aklina geldiginde anar, fatihani okur hayatina devam edersin. ennnn yakinlarininsa icinde bir ates yanar, her mutlu gunlerinde - her destege ihtiyac duydugunda "ah burada olsaydin" der, yillar sonra bile üzülürler.
siz nasil ki kimsenin acısını tam yurekten hissedeip kendinizi heder etmiyorsaniz (ki eger ediyorsaniz aşırı empati insan icin sıkıntılı bir seydir, konuyla ilgili destek alabilirsiniz) kimseden sizin acinizi tam yürekten hissedip kendini heder eklemesini bekleyemezsiniz.
