takıntılı düşünceler, obsesif miyim,kaygılı mıyım??

isis33 .!.:

herkese merhaba uzuuun işsizlik ve bunalım sonucu ikinci ünv okuyarak atanmış bir memurum, ailemle yaşıyorum.

20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.

şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.

bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)

ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)

ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.

arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?

bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim

psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.

uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

isis33 .!.:

herkese merhaba uzuuun işsizlik ve bunalım sonucu ikinci ünv okuyarak atanmış bir memurum, ailemle yaşıyorum.

20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.

şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.

bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)

ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)

ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.

arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?

bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim

psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.

uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Herkese yazıyorum size de yazacağım.gördüğünüz üzere severek yaşamıyorsunuz ömrünüz depresyonlarla, psikolojik rahatsızlıklarla geçmiş ve geçmeye de devam ediyor.hayatı seve seve yaşamayan kişilerin bu dünyaya başka canlılar getirmek istemesi kadar saçma birşey bilmiyorum.kadın anlatıyor şöyle depresyona girdim, böyle panik atak geçirdim, şöyle intihar girişiminde bulundum.hâlâ çocuk da çocuk.... Bu ülkedeki kadınların aklından şüphe ediyorum bazen valla.bir durup düşünün ya.sanki bebek olunca mı mutlu olacaksin? Sana söyleyeyim sizin gibiler daha da kötü çöküyor.Ülkedeki kadınlar olarak şu evlilik çoluk çocuk işlere karşı bir obsesyonumuz var nedense.

Genişletmek için tıkla...

isis33 .!.:

ben çocuk istiyorum illaki demedim ki ama her kadın gibi arada bir aklıma geldiğini söyledim, amacım sadece bebek sahibi olmak olsaydı mutlaka karşıma çıkan biriyle evlenirdim,lütfen yazdıklarımı bir bütün halinde okuyup anlayacaksanız cevap veriniz

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

Herkese yazıyorum size de yazacağım.gördüğünüz üzere severek yaşamıyorsunuz ömrünüz depresyonlarla, psikolojik rahatsızlıklarla geçmiş ve geçmeye de devam ediyor.hayatı seve seve yaşamayan kişilerin bu dünyaya başka canlılar getirmek istemesi kadar saçma birşey bilmiyorum.kadın anlatıyor şöyle depresyona girdim, böyle panik atak geçirdim, şöyle intihar girişiminde bulundum.hâlâ çocuk da çocuk.... Bu ülkedeki kadınların aklından şüphe ediyorum bazen valla.bir durup düşünün ya.sanki bebek olunca mı mutlu olacaksin? Sana söyleyeyim sizin gibiler daha da kötü çöküyor.Ülkedeki kadınlar olarak şu evlilik çoluk çocuk işlere karşı bir obsesyonumuz var nedense.

Genişletmek için tıkla...

isis33 .!.:

herkese merhaba uzuuun işsizlik ve bunalım sonucu ikinci ünv okuyarak atanmış bir memurum, ailemle yaşıyorum.

20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.

şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.

bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)

ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)

ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.

arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?

bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim

psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.

uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum

Genişletmek için tıkla...

Lady Mary .!.:

Bence terapiden devam edin ama psikiyatrist ile de görüşün.
Konuya gelecek olursam, yazmışsınız ya sürekli maskem olmalı gibi hissediyorum bunu ben de hissediyorum yani günlük hayatta bile asla Akışta olamıyorum ne davransam ne söylesem üstüne çok düşünüyorum ve hep yanlış yapmışım gibi geliyor
Yani kendim olursam da problem yaşayacak gibi hissettiğim için herkesle mesafeli duruyorum
Bazen çok sert çıktığımı fark ediyorum bazen de gereksiz sahte nezaket gösterdiğimi. saçma sapan duygular işte ama iş hayatında kimsenin gerçekten çok mutlu olduğunu sanmıyorum

Orası sizin patlama noktanız olmuş çünkü aşk hayatınız ve arkadaş ,sosyal hayatınızda çok yok ve aileyle yaşıyorsunuz
Aile ile belli bir yaştan sonra yaşamak çok zor.
Yalnızlık ihtiyacı oluyor ve insan kendi düzenini istiyor
Yıllardır nasıl flörtünüz yok kimse mi yaklaşmadı siz mi istemediniz?
Fiziksel olarak kendinizi beğenir misiniz?
Dışarıda insanlar sizi nasıl bulur ne düşünür okul hayatınız nasıldı?
İş bulamadığınız dönemde ne yaptınız evde baskı var mıydı aileniz nasıl insanlar?
Bunları cevaplandırırsanız ona göre bir yorum yapabilirim

Genişletmek için tıkla...

isis33 .!.:

herkese merhaba uzuuun işsizlik ve bunalım sonucu ikinci ünv okuyarak atanmış bir memurum, ailemle yaşıyorum.

20li yaşlarım gizli depresyon,özgüvensizlikle geçti.30a girdiğimde ise uzun terapiler aldım bir yere kadar iyi ilerledim ama son zamanlarda yine çöküşteyim.

şuan ćalıştığüm kurumda 2 sene boyunca herkesle iyi anlaştım,hep ćalışkan ve eğlenceli biri oldum,kimseyle sorunum yoktu,taa ki bu seneye kadar.

bazı haksızlıklara karşı gelip bir kişiyle de ufak bir sözlü tartışma yaşadım. zaten gruplaşma olduğundan bazı insanlar bana cephe aldı yani günaydına cevap vermeyen de var, muhatap olmayan da.(bu arada hakaret ya da çirkin bir tartışma vs hiç olmadı)

ama ben kendimi bitmiş gibi hissediyorum,sürekli aklımda bu kişiler var. bazı geceler rüyama giriyorlar. ilk atandigimda herkese güleryüzle yaklastim beni hep sevsinler istedim,hatta terapistim bu çabanın çocukluktan gelen bir eksiklikten kaynaklandigini söylemişti.(çok kalabalık bir ailenin çocuguyum,erkek kardeş kıskancligiyla yasadim)

ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,önce iyi yaptim hakkimi savundum falan diyordum ama bitmiş gibiyim, çok üzülüyorum,strese giriyorum,aklım zihnim ruhum bu işyerindeki insanlarla kaplandı sanki. bir sis içinde gibi zihnim.

arkadaşlar bu obsesiflik mi? kaygı bozukluğumu yoksa özgüvensizlik mi?

bekar,sağlıklı,işi gücü ekonomik özgürlüğü olan bir kadınım,yaş33, yıllardır bir flörtüm bile yok,dost sayım çok az,gezmek istemiyorum,birsey yapmak istemiyorum,bazı regl günlerimde "benim de bir rahmim var acaba bebegim olcak mı" dige düsünüp sonra bu düsünceleri hemen bastırıp video dizi falan izliyorum, saatlerce eski dizilere bakiyorum, sanki sürekli bir maske takmak zorunda gibi hissediyorum.her gün işe giderken acaba bugün nasıl bir maskem olmalı gibi düsünüyor sanki kendim olamiyorum,ben kimim onu bile halâ bulamamış gibiyim

psikolojiyi anlayan biri mutlaka bana yardımcı olacaktır, terapiden mi devam etmeliyim yoksa ilaç mı kullanmam gerekiyor.

uzun oldu okuyanlara tesekkürler, hepimize ruh sağlığımı ve mutluluk diliyorum,cevaplarınızı merakla bekliyorum

Genişletmek için tıkla...