Merhaba bu benim ilk yazım ve olduğunca kısa tutmaya çalışacağım. Ben biraz genç bir üyeyim ve ailevi sıkıntılarım var. Hep oldu ilkokuldan beri babamla annemin tartışmalarını hatırlarım, dayak, şiddet vesaire. Ben 17 yaşında iken babam işteki bir olaydan dolayı canı sıkkın geldi eve ve annem buna sinirlendi bundan dolayı tartıştılar. Annem babama neden kötü olduğunu sormak yerine neden suratın asık diye bağırmaya başladı ve baya kötü kavga ettiler. Ben durdurmaya çalıştım ondan dolayı ben de dayak yedim biraz. Sonra da evden kovdu bizi. Kötü bir şehre geldik akrabalar falan var burada ama şehir ve okulu çok kötüydü. Babamı hiç affedemedim bundan dolayı, anneme ve bana yaptıkları yüzünden ve ondan nefret ettim. Sonra annem babamı affetmeye yeltendi bu yüzden ona doğru düzgün yanlış bir şey yaptığını anlatmaya çalıştım ve beni bir kere bile dinlemeden bağırmaya başladı. O günden beri annemi çok sevemiyorum, babamın da zor zamanında yanında oldum. Manevi açıdan yani. O da bunu unutup beni kötü ilan etti sırf o gün evden gittiğim için. Şimdi ailecek iyiyiz sıkıntılar geçti falan ama ben çok suçlu hissediyorum, eskiden babamdan ve annemden böylesine uzaklaştığım için.uzun zamandır iyi bir insan olmaya çalışıyorum ama değilmişim. Tek yaptığım hatalarmış. Böyle anlatınca kendimi acındırıyormuşum gibi geliyor sadece. Bazen nefes alamayacak gibi oluyorum ellerim titriyor, herkese yaptığım tek şeyin hatalar olduğunu düşünmeden edemiyorum. Annem benim yerime babamı seçti, belki de öyle değildir ben öyle düşünüyorumdur bilmiyorum. Affettim şimdi ikisini de kendi içimde, ama önceden onlara kaba davranmış olmamı atlatamıyorum, ne yapmalıyım?