Sürekli suçlu hissetme ve nedenini bilmeme

Merhaba bu benim ilk yazım ve olduğunca kısa tutmaya çalışacağım. Ben biraz genç bir üyeyim ve ailevi sıkıntılarım var. Hep oldu ilkokuldan beri babamla annemin tartışmalarını hatırlarım, dayak, şiddet vesaire. Ben 17 yaşında iken babam işteki bir olaydan dolayı canı sıkkın geldi eve ve annem buna sinirlendi bundan dolayı tartıştılar. Annem babama neden kötü olduğunu sormak yerine neden suratın asık diye bağırmaya başladı ve baya kötü kavga ettiler. Ben durdurmaya çalıştım ondan dolayı ben de dayak yedim biraz. Sonra da evden kovdu bizi. Kötü bir şehre geldik akrabalar falan var burada ama şehir ve okulu çok kötüydü. Babamı hiç affedemedim bundan dolayı, anneme ve bana yaptıkları yüzünden ve ondan nefret ettim. Sonra annem babamı affetmeye yeltendi bu yüzden ona doğru düzgün yanlış bir şey yaptığını anlatmaya çalıştım ve beni bir kere bile dinlemeden bağırmaya başladı. O günden beri annemi çok sevemiyorum, babamın da zor zamanında yanında oldum. Manevi açıdan yani. O da bunu unutup beni kötü ilan etti sırf o gün evden gittiğim için. Şimdi ailecek iyiyiz sıkıntılar geçti falan ama ben çok suçlu hissediyorum, eskiden babamdan ve annemden böylesine uzaklaştığım için.uzun zamandır iyi bir insan olmaya çalışıyorum ama değilmişim. Tek yaptığım hatalarmış. Böyle anlatınca kendimi acındırıyormuşum gibi geliyor sadece. Bazen nefes alamayacak gibi oluyorum ellerim titriyor, herkese yaptığım tek şeyin hatalar olduğunu düşünmeden edemiyorum. Annem benim yerime babamı seçti, belki de öyle değildir ben öyle düşünüyorumdur bilmiyorum. Affettim şimdi ikisini de kendi içimde, ama önceden onlara kaba davranmış olmamı atlatamıyorum, ne yapmalıyım?

Sophias .!.:

Merhaba bu benim ilk yazım ve olduğunca kısa tutmaya çalışacağım. Ben biraz genç bir üyeyim ve ailevi sıkıntılarım var. Hep oldu ilkokuldan beri babamla annemin tartışmalarını hatırlarım, dayak, şiddet vesaire. Ben 17 yaşında iken babam işteki bir olaydan dolayı canı sıkkın geldi eve ve annem buna sinirlendi bundan dolayı tartıştılar. Annem babama neden kötü olduğunu sormak yerine neden suratın asık diye bağırmaya başladı ve baya kötü kavga ettiler. Ben durdurmaya çalıştım ondan dolayı ben de dayak yedim biraz. Sonra da evden kovdu bizi. Kötü bir şehre geldik akrabalar falan var burada ama şehir ve okulu çok kötüydü. Babamı hiç affedemedim bundan dolayı, anneme ve bana yaptıkları yüzünden ve ondan nefret ettim. Sonra annem babamı affetmeye yeltendi bu yüzden ona doğru düzgün yanlış bir şey yaptığını anlatmaya çalıştım ve beni bir kere bile dinlemeden bağırmaya başladı. O günden beri annemi çok sevemiyorum, babamın da zor zamanında yanında oldum. Manevi açıdan yani. O da bunu unutup beni kötü ilan etti sırf o gün evden gittiğim için. Şimdi ailecek iyiyiz sıkıntılar geçti falan ama ben çok suçlu hissediyorum, eskiden babamdan ve annemden böylesine uzaklaştığım için.uzun zamandır iyi bir insan olmaya çalışıyorum ama değilmişim. Tek yaptığım hatalarmış. Böyle anlatınca kendimi acındırıyormuşum gibi geliyor sadece. Bazen nefes alamayacak gibi oluyorum ellerim titriyor, herkese yaptığım tek şeyin hatalar olduğunu düşünmeden edemiyorum. Annem benim yerime babamı seçti, belki de öyle değildir ben öyle düşünüyorumdur bilmiyorum. Affettim şimdi ikisini de kendi içimde, ama önceden onlara kaba davranmış olmamı atlatamıyorum, ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Yaşınız genç deli dolu zamanlarınız olabilir herkes hata yapabilir.
Annenizin de seçimini sorgulamayın sonuçta hayat tecrübesi var.
Her ailede sıkıntılar olabiliyor bu saatten sonra anne ve babanızla iletişimi arttırın.
Şiddet konusunda çok çok haklısınız inşallah devam etmiyordur.

Senin sucun ne bu hikayede? Seni huzursuz ve siddet olan evde büyütenler onlar. Evinden atilmissin annenle beraber. Tüm bunlari sana yasatanlar utansin. Sen kirilmakta ve kizmakta son derece hakliydin. Bak büyüklük edip tüm hatalarina ragman onlari affetmissin. Ben senin suclu oldugunu düsünmüyorum

Yazdığınız ve güzel diliniz için çok teşekkür ederim. Tabii ki tecrübeli dediğiniz gibi ama bana çok kaba oluyor bazen. Şiddet konusunu bilemiyorum şimdilik bir keresinde birinden hoşlandığımı anlayıp dövmüştü baya, o yüzden sürekli korku halindeyim. Ve bunu atlatmaya çalışıyorum

Pamukannesi83 .!.:

Senin sucun ne bu hikayede? Seni huzursuz ve siddet olan evde büyütenler onlar. Evinden atilmissin annenle beraber. Tüm bunlari sana yasatanlar utansin. Sen kirilmakta ve kizmakta son derece hakliydin. Bak büyüklük edip tüm hatalarina ragman onlari affetmissin. Ben senin suclu oldugunu düsünmüyorum

Genişletmek için tıkla...

Danışdığım insanlar da aynısını söylüyor ama babamın yanına gittim başka şehirdeydi birkaç günlüğüne yalnız kaldık ve maddi manevi açıdan çok yaralandığını söyledi. Çok çaresiz görünüyordu ve hata yaptığımı hissettim, belki bizi evden attığı zaman bu tavrını hak etmişti ama şu an en çok bana güveniyor ve onu hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum, annemi de öyle. Teşekkür ederim yazın için

Sophias .!.:

Danışdığım insanlar da aynısını söylüyor ama babamın yanına gittim başka şehirdeydi birkaç günlüğüne yalnız kaldık ve maddi manevi açıdan çok yaralandığını söyledi. Çok çaresiz görünüyordu ve hata yaptığımı hissettim, belki bizi evden attığı zaman bu tavrını hak etmişti ama şu an en çok bana güveniyor ve onu hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum, annemi de öyle. Teşekkür ederim yazın için

Genişletmek için tıkla...

Bir insan sadece elinde olanlarla hareket edebilir. Siz zamaninda cok genc ve tecrübesizdiniz. Ve huzursuz bir ortamdaydiniz, siddet de var. Sizin yerinize yetiskinler dogru kararlari vermek zorundaydi. Siz size yapilan haksizliklara tepki vermekte son derece hakliydiniz. Bugün dönüp baksaniz annenizi babanizi olduklari gibi bütün zayifliklarini gördügünüz icin onlari affedebiliyorsunuz (umarim siddet ortadan kalkmistir tamamen). Bugün vereceginiz tepkiler ve kararlar daha farkli olur cünkü artik sizde daha olgun ve tecrübelisiniz. 17 yasindaki size haksizlik etmeyin. O zamanki sartlari yaratan siz degildiniz cünkü

Bu hikaye içinde bir mağdur var ise o da sensin. Gönlünü ferah tut. Oku çalış ve gelecekte ayaklarının üzerinde dur.

Anlamadım ikisine karşı suçlu hissettiğiniz ne kaçarak mi evlendiniz. Anlayamadım kb

Bu sucluluk degil.anksiyete buyuk ihtimal..en kucuk hataya dahi uzun sure kafa yorup kendini suclamak.surekli keske demek anksiyete belirtileridir..gecici bi durum da olabilir kalici bi durum da.cunku anlattiginiz konuda suclu olabileceginiz hicbir nokta yok.hikayenin masumu sizsiniz.ailenizin size karsi suclu hissetmesi lazim..

Koca koca insanlar oturup konuşmak yerine hır-gür ve şiddeti tercih etmişler. Sen de o küçücük yüreğinle anneni korumak istemişsin hepsi bu. Senin bir hatan yok, seni ikilemde bırakan ailende kabahat.

Siz anneniz babanız bile olsa kimseden sorumlu olmadığınız gibi ilişkilerini duzeltmek zorunda degilsiniz, bir daha araya girmeyin karışmayın.

Pamukannesi83 .!.:

Bir insan sadece elinde olanlarla hareket edebilir. Siz zamaninda cok genc ve tecrübesizdiniz. Ve huzursuz bir ortamdaydiniz, siddet de var. Sizin yerinize yetiskinler dogru kararlari vermek zorundaydi. Siz size yapilan haksizliklara tepki vermekte son derece hakliydiniz. Bugün dönüp baksaniz annenizi babanizi olduklari gibi bütün zayifliklarini gördügünüz icin onlari affedebiliyorsunuz (umarim siddet ortadan kalkmistir tamamen). Bugün vereceginiz tepkiler ve kararlar daha farkli olur cünkü artik sizde daha olgun ve tecrübelisiniz. 17 yasindaki size haksizlik etmeyin. O zamanki sartlari yaratan siz degildiniz cünkü

Genişletmek için tıkla...

Öyle olmaya çalışırım, çok teşekkür ederim yardımcı oldu

Sophias .!.:

Merhaba bu benim ilk yazım ve olduğunca kısa tutmaya çalışacağım. Ben biraz genç bir üyeyim ve ailevi sıkıntılarım var. Hep oldu ilkokuldan beri babamla annemin tartışmalarını hatırlarım, dayak, şiddet vesaire. Ben 17 yaşında iken babam işteki bir olaydan dolayı canı sıkkın geldi eve ve annem buna sinirlendi bundan dolayı tartıştılar. Annem babama neden kötü olduğunu sormak yerine neden suratın asık diye bağırmaya başladı ve baya kötü kavga ettiler. Ben durdurmaya çalıştım ondan dolayı ben de dayak yedim biraz. Sonra da evden kovdu bizi. Kötü bir şehre geldik akrabalar falan var burada ama şehir ve okulu çok kötüydü. Babamı hiç affedemedim bundan dolayı, anneme ve bana yaptıkları yüzünden ve ondan nefret ettim. Sonra annem babamı affetmeye yeltendi bu yüzden ona doğru düzgün yanlış bir şey yaptığını anlatmaya çalıştım ve beni bir kere bile dinlemeden bağırmaya başladı. O günden beri annemi çok sevemiyorum, babamın da zor zamanında yanında oldum. Manevi açıdan yani. O da bunu unutup beni kötü ilan etti sırf o gün evden gittiğim için. Şimdi ailecek iyiyiz sıkıntılar geçti falan ama ben çok suçlu hissediyorum, eskiden babamdan ve annemden böylesine uzaklaştığım için.uzun zamandır iyi bir insan olmaya çalışıyorum ama değilmişim. Tek yaptığım hatalarmış. Böyle anlatınca kendimi acındırıyormuşum gibi geliyor sadece. Bazen nefes alamayacak gibi oluyorum ellerim titriyor, herkese yaptığım tek şeyin hatalar olduğunu düşünmeden edemiyorum. Annem benim yerime babamı seçti, belki de öyle değildir ben öyle düşünüyorumdur bilmiyorum. Affettim şimdi ikisini de kendi içimde, ama önceden onlara kaba davranmış olmamı atlatamıyorum, ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Tam ergenlik çağındasınız daha duygusal hissetmeniz çok normal. Aynılarını yaşadım yaşıyor sayılırım :) Bende üvey babamdan çok çektim ayrıldılar sözde ama annem affetme derdinde ben de affedeceksen gidicem diyorum hiç tartışma gereği bile duymuyorum zira sürekli kavga, gürültünün olduğu ortamda büyümenin acısını, stresini çekiyorum yeterince. Antalya'ya okumaya gittiğimde gördüğüm en iyi terapiydi o ortam benim için. Ne akrabalar ne baba derdi hiçbiri yoktu o kadar iyi hissediyordum ki tek derdim vizelerdi onlarda tatlı dertler. O yüzden şunu anladım sonsuza kadar anne babanın yanında duramazsın evlenmiyor olsan bile belli bir yaştan sonra gitmek gerek ben annemle annemle arkadaş gibi büyüdüğüm halde sıkıntılar yaşıyorum hatta arkadaşlarım inanmıyor bazen o kadar iyi görüyorlar bizi. Farklı bir şehirde iş hayatına atılmadığın sürece maalesef aile dertlerinden uzaklaşamıyorsun. Bu arada yaşınız 17 imiş lise son oluyor değil mi ben o yaşta üniversiteye başladım diye hatırlıyorumda ya da 18 de gittim tam bilemedim şimdi. Muhtemelen üniversite için tercih yapacaksınız size tavsiyem imkanınız varsa tabi şehir dışında okumanız o zaman iş bulmakta kolay oluyor. Ben Antalya'ya gittiğimde hayatımda ilk defa tek başıma zorluklarla başa çıktığımı fark ettim her şeyi tek başına yapıyor olmanın iletişim kurabiliyor olmanın gururu bir başka :) Fatura bile yatırmazdım hiç ailemin yanındayken bir rahatlık oluşuyor nedense onlarla olunca. Ağladığım günlerde oldu o bile senin güçlü kalman için bir adım atmanı gösteriyor. Çevre ediniyorsun hemde istemeden. Özgüvenim tavan oldu resmen Ben dönünce akrabalar benimle konuşurken iki kez düşünüyorlardı artık kendimi ezdirmiyordum kimselere. Size söyleyebileceklerim bu kadar onun dışında aile derdinin çaresi maalesef kolay olmuyor.

Suçluluk hissi genellikle bize ailelerimizden aktarılan bir his. Büyüdüğünüz evde ya anneniz babanızı ya da babanız annenizi hiç durmadan suçlamış olabilir. Siz bu davranışı içselleştirip benimsemiş olabilirsiniz. Bence burada en önemli bilgi, bu suçluluğun size ait olmadığı. Kurban da olmak, kurtarıcı da olmak hiç sağlıklı değil. Dengede bir hayat arayışında olmamız gerekli her zaman.
Annelerimiz ve babalarımız tabi ki bizi yarattıkları için bizim için kıymetliler fakat onların da insan olduklarını bilmek ve hatırlamak gerekiyor. Çok iyi bir kadın bazen, bazı durumlarda, çok iyi bir anne olmayabiliyor. Çok kötü bir baba, hayattaki diğer etkileşimlerinde aslında çok iyi bir adam olabiliyor. Siz ”anneme babama kabalık yaptım” düşüncesini bir kenara bırakabilir ve kendinize onların o anki hareketlerine, o anda size uygun gelen tepkiyi verdiğinizi hatırlatırsanız daha iyi hissedersiniz.

Sizin de hatalarınız olur, onların da hataları olur. Beşer şaşar. Aileler içerisinde dengeler hiç durmadan değişebilir. Bunlar için kendinizi hırpalamayın. Hayat şahane bir deneyim, tadını çıkartmayı deneyin!

Sophias .!.:

Merhaba bu benim ilk yazım ve olduğunca kısa tutmaya çalışacağım. Ben biraz genç bir üyeyim ve ailevi sıkıntılarım var. Hep oldu ilkokuldan beri babamla annemin tartışmalarını hatırlarım, dayak, şiddet vesaire. Ben 17 yaşında iken babam işteki bir olaydan dolayı canı sıkkın geldi eve ve annem buna sinirlendi bundan dolayı tartıştılar. Annem babama neden kötü olduğunu sormak yerine neden suratın asık diye bağırmaya başladı ve baya kötü kavga ettiler. Ben durdurmaya çalıştım ondan dolayı ben de dayak yedim biraz. Sonra da evden kovdu bizi. Kötü bir şehre geldik akrabalar falan var burada ama şehir ve okulu çok kötüydü. Babamı hiç affedemedim bundan dolayı, anneme ve bana yaptıkları yüzünden ve ondan nefret ettim. Sonra annem babamı affetmeye yeltendi bu yüzden ona doğru düzgün yanlış bir şey yaptığını anlatmaya çalıştım ve beni bir kere bile dinlemeden bağırmaya başladı. O günden beri annemi çok sevemiyorum, babamın da zor zamanında yanında oldum. Manevi açıdan yani. O da bunu unutup beni kötü ilan etti sırf o gün evden gittiğim için. Şimdi ailecek iyiyiz sıkıntılar geçti falan ama ben çok suçlu hissediyorum, eskiden babamdan ve annemden böylesine uzaklaştığım için.uzun zamandır iyi bir insan olmaya çalışıyorum ama değilmişim. Tek yaptığım hatalarmış. Böyle anlatınca kendimi acındırıyormuşum gibi geliyor sadece. Bazen nefes alamayacak gibi oluyorum ellerim titriyor, herkese yaptığım tek şeyin hatalar olduğunu düşünmeden edemiyorum. Annem benim yerime babamı seçti, belki de öyle değildir ben öyle düşünüyorumdur bilmiyorum. Affettim şimdi ikisini de kendi içimde, ama önceden onlara kaba davranmış olmamı atlatamıyorum, ne yapmalıyım?

Genişletmek için tıkla...

Canım benim ne kadar olgun akıllı ve iyi bir çocuksun. Senin suçlu hissetmen gereken hiçbir şey yok. Asıl suçlu annen ve baban çocuğunu kendi aralarındaki meselelere karıştıran yetmedi sokağa atan ona küçücük yaşında böyle sorumluluklar yükleyen olgunlaşmamış olan ve anne babalık görevlerini yerine getirmeyen onlar. Senin bir suçun yok. Zor biliyorum ama kendine, kendi hayatına ve geleceğine odaklan. Çocuk doğurup bakmasını bilmeyen ana babaların evliliğinin sorumlusu çocuklar değildir. Sen kendi eğitimini hayatını kendi gündemin yap.

hiç birşey için kendini suçlama. çünkü suçlanacak bieyin yok. her davranışını haketmişler ne yaptın bilmiyorum ama

dayak yiyen sen, düzeni bozulan sen, gözünün önünde hırgür eden onlar... bırakta onlar senle ilgilensin çocuk olan sensin ne düşünüyosun bu kadar. ailen seni düşünsün