merhaba hanımlar,
buraları okuyorum üzülüyorum. öyle dertleşmeye geldim. bebek beklentim falan da yok. iki kızım var. ikincisi 6 aylık. hayatım boyunca ailemde cinsiyet ayırımı görmedim. garip bir şekilde kız çocuklarına daha düşkünlerdir desem yeridir. ayırım varsa ancak bu şekilde bir ayırım gördüm ama kız olsun erkek olsun duymadım kimseden.
ilk kızıma hamile kaldığımda cinsiyetini öğrenince çok mutlu olduk. erkek dese de mutlu olurdum. sonuçta ilk çocuktu. sonra ikinciyi istedim. gerçekten kardeşi olmasını istedim kızımın. ne yalan söyleyeyim kız kardeşi olsun hayatında destek olacağı, arkadaş gibi gezeceği yaş aralığı yakın bir kardeşi olsun istedim... ablam var ve benim dünyam o.
eşim ilki kız olacağı zaman biraz bozulmuştu. ama ikinci için ben dersimi aldım diyordu hep. ne olursa olsun diyordu. sonra 13. haftada ben sormadan doktor ısrarla erkek dedi. erken değil mi dedim, kordon olmasın o dedim. hatta tersledi beni erkek erkek... söylemez olaydım ki eşime söyledim. o da çok sevindi. bir kız bir erkek ikisini de verdi rabbim şükür olsun dedi. herkese söylemiş. sonradan öğrendik ki o da kızmış.
eşim erkekten kıza dönemedi. ben de üzüldüm.. alışmıştık çünkü. baştan kız deseler hiç sorun yoktu. adam üç gün kendine gelemedi. kızmıyorum çünkü ben nasıl cinsiyet ayırımı görmeden büyüdüysem o da tam tersi erkekleri seven bir anane tarafından büyütülmüş. ve ölmeden oğlu olduğunu görsün istiyor. garip bir istek ama anlamlandırmaya çalışmıyorum. hepimizin anlamlandıramadığı isteklerimiz oluyor.
şimdi üçüncüyü istemiyorum. bu dünyaya gerçekten 3 çocuk getirmek, onların maddi manevi sorumluluğunu üstlenmek istemiyorum. yetersiz olmaktan korkuyorum.
oğlum hiç olmayacak. bu duyguyla baş edemiyorum.. ikinci kızımın cinsiyetini öğrenene kadar hiç böyle bir duygum yoktu. hatta hayatım boyunca 3-4-5 kız kardeş olanlara imrenmişimdir. çok eğlenceli olduğunu düşünmüşümdür hep. eşimin ailesinden pek bir şey duymadım erkek çocukla ilgili. bir tek anane seviyor erkekleri. sorun ne bilmiyorum. içimdeki bu yaranın sebebini bilmiyorum. belki eşim o gün öyle tepki vermese bu hisler içinde olmazdım.
deseler ki ikinci kız değil erkek olacak onu da istemiyorum. çünkü kızıma her zaman bir kız kardeş istedim. üçüncüyü de sırf erkek olsun diye doğurmayı ben istemiyorum. ne istediğimi bilmeden garip garip bir hüzün yaşıyorum. dışarıda insanlara bakıyorum kaç çocuğu var kız mı erkek mi diye. nasıl geçecek bu duygu acaba.
çok uzun oldu. ama sadece paylaşmak istedim. hiçbir şekilde eşime kızgın değilim şu an. yargılamıyorum. herkes kendinden sorumlu. ben kendi duygumla baş etmeye çalışıyorum.
yani eşine söyle cinsiyeti erkek belirliyor, ne biçim adamlar var falan yazmanızın bana hiç faydası olmayacak. işin eş boyutundan ziyade kendi duygularımla baş etme derdindeyim.