Ablalarım, arkadaşlarım, kardeşlerim...
Az çok konumu biliyorsunuz. Yine de biraz özet geçeceğim.
Ben 20 yaşında liseyi dışardan bitirmiş ve evde küçük kardeşine bakan bi genç kızım. Küçüklüğümden bu yana kuranı kerimi okur, namazımı kılarım, kapalıyım. Yanlış anlaşılmasın. Bunları anlatma sebebimi birazdan anlarsınız.
16 yaşında facem vardı. Ordan biri ile tanışmıştım. Arkadaştık. Sonra zaman geçtikçe sevdik birbirimizi. Sevgili olduk. Ailem bilmiyordu haliyle. Ailesi , akrabaları bilir beni. Bu zamana kadar çok zorluk atlattık. Annem öğrendi. Annemle telefonda konuşmaya çalıştı sevgilim, ama olmadı tabi. Annemin yargısı sevgilime değil ablalarım.
Sevmeye karşı annem. Evlilik programlarına küfreden, severek evlenenlere inanmayan, kınayan biridir . Severek evlenen herkezin evlendikten bir gün sonra anlarsın ne b.k olduğunu der. Dizilerde birbirine sarilan bir çifte bile hakaretler yağdırır .
Belki diyeceksiniz bunları demesinin altında bisey yatıyor olabilir diye.
Annem daha önce hic sevmemiş . Görücü usulü evlenmiş babamla. Ve der ki ben evlendikten 40 gün sonra sevdim .
Vel hasıl bu tanıtımdan sonra ;
Sevgilim askere gitti. Bekledim çok sıkıntı çektim. O askerdeyken görücüler çıktı. Bir ayın içinde 3- tane oluyordu. Sadece bir tanesi eve geldi. Bizim burda çat kapı gelinmez. Kız tarafı isterse gelebilirler . Akrabamız diye geldiler.
Düşünün o kadar zor ki, kalbinizde biri varken başka bir erkeğin sana bakmasına incelemesine izin vermek . Sevdiğim erkek nöbetteyken ben burda bana gelen görücülere çıktım. İçim yana yana... Tabi oda orda yandı. Ailemin gönlü vardı . Ama ben yok dedim tabi. Aylarca aradılar. Psikolojim alt üst oldu. Ailem bi kere biz istemiyoruz demediler. Kız istemiyor dediler. Sonra dayanamadım artık...
Babama arabada oturup anlattım. Bana sakince olmaz dedi. Kim olduğunu bilmiyoruz. İyi olabilir belki ama ben ilk olarak kötü düşünmek zorundayım dedi.
Ağladım vazgeçmem dedim. Ayrılmak zorundasın dedi. Annemin haberi yoktu . Sonra babam benden gizli anneme anlatmış. Annem bir hafta beni ayakta uyutmuş. Bi insan hic mi hissetmez. Hissetmedim .
Anneme anlattıktan 1 hafta sonra babam beni arayıp odana geç dedi sonra da ; son kez aradılar ben yok dedim görücülere . Ama sen buna devam edersen ayrılmazsan anneni boşarım. Sende kaçar gidersin. Başka çare yok bilmem ne ve bir sürü hakaretler ile telefonu kapattım. Anneme sen biliyor muşun dedim. Ondan sonra koptu herşey . Annem bir kere bile dinlemedi beni. Bağırıp çağırdı . Bisey diyemedim. Dua ediyorum anneme bağırıp cagirirsam belki duam kabul olmaz dedim. Sustum . Sakince anlatmaya çalıştım ama olmadı.
Tanımak istemiyorlar. Bide kendi akrabaları ile evlenmemi istedikleri için tabi.
Velhasıl o akşamdan bu yana artik annem neler dediyse babam 3 ay yüzüme bakmadı .
Siz de iyi bilirsiniz ablalarım. Bi kadın isterse kocasına herşeyi yaptırır . Huyuna gider . Birşeyler yapar. Doğanın kanunu bu. İste annem babamı nasıl etkilediyse babam yüzüme bakmadı. Odaya ben girdiysem babam çıktı . Benim olduğum tarafa bile yüzünü çevirmedi. Sonra bunca üzüntüden dolayı ; bir sabah uyanır uyanmaz sirtimda, midemde , kalbimde çok şiddetli ağrı ile uyandım . Nefes alamıyordum . Aklıma sadece şu geldi . : ben kalb krizi geçiriyorum . Hemen kalktım annemgili kaldırdım. O hastaneye varana kadar almaya çalıştığım nefesin zorluğunu ben bilirim.
Ah ne büyük nimetmiş nefes alabilmek . Gittim hastaneye serum takıldı acil . Zerre fayda etmedi. Kan tahlili yapıldı yok. Ve 10 gün gecenin 3 ünde, sabahın köründe acile gidiyordum. ağrı kesici 3-4 saat etki ediyor sonra tekrar nefes alamıyordum. 3 kez tahlil yapıldı . Sonra bi bayan doktor bana baktı ve senin üzüldüğün, kafana taktiğin bİsey var mi dedi annemin, babamın yanında. Yok dedim. Sıradan şeyler . Ve sonuç gastrit. Tamamen psikolojik . Bunu annemgil duydu .
Ne mi değişti? Hiç birşey...
Üzülüp de gastrit krizim tutunca annem ;
Beyinsiz sen daha coookk ağrı çekersin derdi . Bi kez de suçu kendilerinde aramadilar. Vel hasıl
Askerlik bitti, geleli aylar oldu. İş var ama memurluk istediğimiz için ona girecek sevgilim . Az çok birikim de var .
Ama inanın benim dayanacak halim kalmadı .
Sevgilim sürekli ne zaman annem senin anneni arayacak? Ne zaman evleneceğiz deyip duruyor. Artık bıkmış durumda. Hayattan, herşeyden soğumuş gibi davranıyor. Bende öyle tabi . Gülebiliyor muyum hayır .
Annem en ufak tartışma da onu açıyor. Hakaretlerin ardı kesilmiyor . O söylüyor ben odamda ağlıyorum. İnanın ara da kalmaktan o kadar yoruldum ki.
Aranizda belki evliliğe gösterdigin çabayı okumaya gosterseydin, çalışmaya gosterseydin diyenler çıkabilir ablalarım.
İmkanı yok öyle bişeyin . Aileme kalsa su anda belki de hamileydim. Evlenmeyi geçin. Ailem okumami hic desteklemedi .
Su yaşıma geldim daha binada merdivenlerden inerken önden indigim için annemden hakaret işiten insanım . Tek dışarı ya çıkamam. Bakkala ekmek almaya gitmeyeli seneler oldu . Kardeşim yardım etti öyle buluştum hep dışarda da.
Ailem böyle iste. Ve ben çok arada kaldım . Sevgilime de bisey diyemiyorum. Evlenince ikimizde açıktan üni okuyacağız . Böyle de hedefimiz var.
Asil sıkıntım o çok istiyor artık birşeyler olsun nişan falan. Ama ben korkuyorum. Ailem yok diyor çünkü .
Ne yapsam ailemi ikna edebilirim . Veya annesi annemi arasinda mi konuşsun?
Napalim. Lütfen onerileriniz çok önemli . Bi nişan olsa rahatlayacağız simdilik .
Nasıl ailem yumuşar ikna edebiliriz . Fikirleriniz altın değerin de.
Şimdiden tesekkurlerimi iletiyorum .
Az çok konumu biliyorsunuz. Yine de biraz özet geçeceğim.
Ben 20 yaşında liseyi dışardan bitirmiş ve evde küçük kardeşine bakan bi genç kızım. Küçüklüğümden bu yana kuranı kerimi okur, namazımı kılarım, kapalıyım. Yanlış anlaşılmasın. Bunları anlatma sebebimi birazdan anlarsınız.
16 yaşında facem vardı. Ordan biri ile tanışmıştım. Arkadaştık. Sonra zaman geçtikçe sevdik birbirimizi. Sevgili olduk. Ailem bilmiyordu haliyle. Ailesi , akrabaları bilir beni. Bu zamana kadar çok zorluk atlattık. Annem öğrendi. Annemle telefonda konuşmaya çalıştı sevgilim, ama olmadı tabi. Annemin yargısı sevgilime değil ablalarım.
Sevmeye karşı annem. Evlilik programlarına küfreden, severek evlenenlere inanmayan, kınayan biridir . Severek evlenen herkezin evlendikten bir gün sonra anlarsın ne b.k olduğunu der. Dizilerde birbirine sarilan bir çifte bile hakaretler yağdırır .
Belki diyeceksiniz bunları demesinin altında bisey yatıyor olabilir diye.
Annem daha önce hic sevmemiş . Görücü usulü evlenmiş babamla. Ve der ki ben evlendikten 40 gün sonra sevdim .
Vel hasıl bu tanıtımdan sonra ;
Sevgilim askere gitti. Bekledim çok sıkıntı çektim. O askerdeyken görücüler çıktı. Bir ayın içinde 3- tane oluyordu. Sadece bir tanesi eve geldi. Bizim burda çat kapı gelinmez. Kız tarafı isterse gelebilirler . Akrabamız diye geldiler.
Düşünün o kadar zor ki, kalbinizde biri varken başka bir erkeğin sana bakmasına incelemesine izin vermek . Sevdiğim erkek nöbetteyken ben burda bana gelen görücülere çıktım. İçim yana yana... Tabi oda orda yandı. Ailemin gönlü vardı . Ama ben yok dedim tabi. Aylarca aradılar. Psikolojim alt üst oldu. Ailem bi kere biz istemiyoruz demediler. Kız istemiyor dediler. Sonra dayanamadım artık...
Babama arabada oturup anlattım. Bana sakince olmaz dedi. Kim olduğunu bilmiyoruz. İyi olabilir belki ama ben ilk olarak kötü düşünmek zorundayım dedi.
Ağladım vazgeçmem dedim. Ayrılmak zorundasın dedi. Annemin haberi yoktu . Sonra babam benden gizli anneme anlatmış. Annem bir hafta beni ayakta uyutmuş. Bi insan hic mi hissetmez. Hissetmedim .
Anneme anlattıktan 1 hafta sonra babam beni arayıp odana geç dedi sonra da ; son kez aradılar ben yok dedim görücülere . Ama sen buna devam edersen ayrılmazsan anneni boşarım. Sende kaçar gidersin. Başka çare yok bilmem ne ve bir sürü hakaretler ile telefonu kapattım. Anneme sen biliyor muşun dedim. Ondan sonra koptu herşey . Annem bir kere bile dinlemedi beni. Bağırıp çağırdı . Bisey diyemedim. Dua ediyorum anneme bağırıp cagirirsam belki duam kabul olmaz dedim. Sustum . Sakince anlatmaya çalıştım ama olmadı.
Tanımak istemiyorlar. Bide kendi akrabaları ile evlenmemi istedikleri için tabi.
Velhasıl o akşamdan bu yana artik annem neler dediyse babam 3 ay yüzüme bakmadı .
Siz de iyi bilirsiniz ablalarım. Bi kadın isterse kocasına herşeyi yaptırır . Huyuna gider . Birşeyler yapar. Doğanın kanunu bu. İste annem babamı nasıl etkilediyse babam yüzüme bakmadı. Odaya ben girdiysem babam çıktı . Benim olduğum tarafa bile yüzünü çevirmedi. Sonra bunca üzüntüden dolayı ; bir sabah uyanır uyanmaz sirtimda, midemde , kalbimde çok şiddetli ağrı ile uyandım . Nefes alamıyordum . Aklıma sadece şu geldi . : ben kalb krizi geçiriyorum . Hemen kalktım annemgili kaldırdım. O hastaneye varana kadar almaya çalıştığım nefesin zorluğunu ben bilirim.
Ah ne büyük nimetmiş nefes alabilmek . Gittim hastaneye serum takıldı acil . Zerre fayda etmedi. Kan tahlili yapıldı yok. Ve 10 gün gecenin 3 ünde, sabahın köründe acile gidiyordum. ağrı kesici 3-4 saat etki ediyor sonra tekrar nefes alamıyordum. 3 kez tahlil yapıldı . Sonra bi bayan doktor bana baktı ve senin üzüldüğün, kafana taktiğin bİsey var mi dedi annemin, babamın yanında. Yok dedim. Sıradan şeyler . Ve sonuç gastrit. Tamamen psikolojik . Bunu annemgil duydu .
Ne mi değişti? Hiç birşey...
Üzülüp de gastrit krizim tutunca annem ;
Beyinsiz sen daha coookk ağrı çekersin derdi . Bi kez de suçu kendilerinde aramadilar. Vel hasıl
Askerlik bitti, geleli aylar oldu. İş var ama memurluk istediğimiz için ona girecek sevgilim . Az çok birikim de var .
Ama inanın benim dayanacak halim kalmadı .
Sevgilim sürekli ne zaman annem senin anneni arayacak? Ne zaman evleneceğiz deyip duruyor. Artık bıkmış durumda. Hayattan, herşeyden soğumuş gibi davranıyor. Bende öyle tabi . Gülebiliyor muyum hayır .
Annem en ufak tartışma da onu açıyor. Hakaretlerin ardı kesilmiyor . O söylüyor ben odamda ağlıyorum. İnanın ara da kalmaktan o kadar yoruldum ki.
Aranizda belki evliliğe gösterdigin çabayı okumaya gosterseydin, çalışmaya gosterseydin diyenler çıkabilir ablalarım.
İmkanı yok öyle bişeyin . Aileme kalsa su anda belki de hamileydim. Evlenmeyi geçin. Ailem okumami hic desteklemedi .
Su yaşıma geldim daha binada merdivenlerden inerken önden indigim için annemden hakaret işiten insanım . Tek dışarı ya çıkamam. Bakkala ekmek almaya gitmeyeli seneler oldu . Kardeşim yardım etti öyle buluştum hep dışarda da.
Ailem böyle iste. Ve ben çok arada kaldım . Sevgilime de bisey diyemiyorum. Evlenince ikimizde açıktan üni okuyacağız . Böyle de hedefimiz var.
Asil sıkıntım o çok istiyor artık birşeyler olsun nişan falan. Ama ben korkuyorum. Ailem yok diyor çünkü .
Ne yapsam ailemi ikna edebilirim . Veya annesi annemi arasinda mi konuşsun?
Napalim. Lütfen onerileriniz çok önemli . Bi nişan olsa rahatlayacağız simdilik .
Nasıl ailem yumuşar ikna edebiliriz . Fikirleriniz altın değerin de.
Şimdiden tesekkurlerimi iletiyorum .
evlatlarına zulum etmekten ne zevk alıyorlar ben bı anne degılım ama evladımı oyle acı cekerken grsem benım yuzumden oldugunu bılsem duser bayılırım evladım ıyılesene kadar bır lokma gecmez bgazımdan ne gaddarlarmış
