Kimseye acıyasım gelmiyor artık. Sanki yılların hıncı var içimde... Artık daha öngörülü gibiyim, daha bir kendi değerini gören... Aynı zamanda da yılların kırgınlığı, yorgunluğu var. Eskisi gibi uğraşasım yok birilerine kendimi anlatmak için, herkese "sen bilirsin" deyip geçesim geliyor... Sadece değeceğini düşünüyorsam, daha çok değer veriyorsam ya da biraz çabalamazsam kötü hissedeceksem belki.
Ama şu ara bocalama sürecindeyim, ayarlar oturmadı henüz.
Bir de çok kalabalığa girmek bazen enerjimi, frekansımı dengesizleştiriyor, mesafe bu yüzden daha iyi tahlil yapmamı sağlıyor hep. O da oturur zamanla sanırım.