İnsanların özüne ulaşmak zor oldu. Kendim gibi sanıp insanlara çok şans verdiğim oldu. Sandım ki sorgular ve anlar. Hayır hemen kabulleniyor bazıları hayatın kötülüğünü, çıkarcılığını.
Bir gün biri o güveni kırdı, birilerini üzdü, onlar da artık güvensiz biri oldu diğerlerini de öyle gördü ve oradan tüm insanlığa yayıldı sanki. Herkes diken üstü.
Bazen kötüleri de anlıyorum. Ama çok sürmüyor.
Özüne değsen bile birinin o anda kırılma, yenilme korkusuyla kaçıyor sanırım bazı insanlar da.
Ama çok yorucu gerçekten, her şey zorunluluk benim için bu dünyada. Ceza gibi.
Kimseye benzememek isteyip kaçsam da hayat çekiyor bir noktada kendine.