insan kime benzemek istemezse ona benzermis. ara ara fark ediyorum bende anneme benzemeye başladım, biraz da babama. istemiyorum. annem kadar her şeye boyun eğen babam kadar sinirli birisi olmak istemiyorum. aile her şeyin baslangiciymis sahiden. sevildiğini hissetmiyorsan çocukluğunda bile bı içine kapanık omuzları mahcupluktan, utangacliktan kalkmış bı çocuk oluyorsun. nolurdu babalar gününde bende babama sarilabilseydim? ölmüş olsa bu kadar uzak hissetmezdim kendime. baba denince aklıma direkt sinirli, her şeye kızıp bağıran birisi belirmeseydi gözümde. çocuklarınız varsa sevin onları, hissettirin sevdiğinizi, her fırsatta bağırmayin onlara, sizi korkulacak birisi olsak görmesinler. nasıl doğru ebeveyn olunur bilmiyorum ama en azından nasıl olunmaz öğrendim baba, teşekkür ederim.