Kendimi bildim bileli tanısam da tanımasam da bir insanla içten bir şekilde iletişime geçtiysem karşılık alma nezaketini bekledim daima ve alamadığımda çok sinirlendim. Sırf "kavgacı" bir tip gibi görünmeyeyim diye sıkıyorum kendimi ama çok sinirleniyorum çoğunlukla gerçekten ve haklı olduğuma eminim. Ve hiç bir zaman anlayamadım bunun niye bu kadar zor bir şey olarak gördüklerini. Kale almamak kim olursa olsun yanlış gelmiştir bana, eskiden istisnasız sabrımı zorlayarak öyleydim, o an olmasa da sonra dönmeye unutmamaya çalışırdım olabildiğince ama zamanla gerçekten çok can sıkan biri falansa, benzer bir tavır gösteriyorsa vs. yapmaya başladım anca, nadiren o da. Zaten bu yüzden eskisi kadar içten yaklaşmamaya, biraz tanıyorsam da ne gördüysem öyle karşılık vermeye çalışıyorum olabildiğince ama yapım gereği yine yaşıyorum bunu. İnsanlarla iletişimi azaltma sebeplerimden de biri budur, basit bir şey olarak göremedim bunu hiç bir zaman. Çok taktığıma da inanmıyorum, olması gereken ne oluyor ki zaten bu hayatta...