- 13 Haziran 2015
- 957
- 602
- 33
sanki böyle gözlerimi sıkıca kapatıp sadece olmak istediğim yeri düşününce dünyadaki her şey silikleşmeye başlıyor,her şey puslanıyor ve ben hiçbir şey göremiyorum.sonra birden gözlerim açılıyor hayalimde ve ben istediğim yerde buluyorum kendimi,her şey tam da istediğim gibi ve çok mutluyum orada.izliyorum kendimi sanki başka biriymişim gibi.imreniyorum hatta kıskanıyorum deli gibi oradaki beni.halbuki o benim,ama anlamıyorum nedense başta içime dolan huzur yerini iğrenç bir nefret duygusuna bırakıyor.işte o an açmak zorunda kalıyorum gözlerimi.nefret ruhumu karartmasın beni olmak istemediğim birine dönüştürmesin diye.gözlerimi açınca olduğum yerden rahatsızlık hissi anında çöküyor üzerime.ve yine nereye savurduğunu bilmediğim bir fırtınanın içinde yönümü bulabilmek için gözlerimi kapatacağım anı bekliyorum.