Popüler Konu Şu An Aklından Ne Geçiyor ?

Kendimi ne kadar zorlasam da ne aileye, ne dostluklara ne de başka bir şeye tutunamıyorum. Bambaşka bir ülkeye gidip yavaş yavaş izimi kaybettirmek istiyorum, bunun travmatik sebebini kimseye anlatamadığım için bencillikle, vefasızlıkla suçlanacağımı da biliyorum ama artık gerçekten nefes alamıyorum, "toparlandım işte" dedikten birkaç gün, birkaç hafta en fazla birkaç ay sonra tekrar düşüyorum. Geçmişimle, ailemle, hayatımdaki tüm insanlarla bağlarımı koparıp gitmek, daha iyi hissetmek istiyorum.
 
Bu manevi sıkıntılardan ne zaman tam kurtulacağım. Allah'ım gerçekten ne zaman takmayacağım?
Beynim de ruhum da yorgun. Kendimi bildim bileli insanları gereksiz önemsiyor takıyor kırılıyorum.
Naptığıma bakıyorum da sebepsiz şeyler yaşıyorum, iyilikten maraz doğmuş değer verdiklerimden zarar görmüşüm. Küçük bir düşüncesizlik bile önemli çünkü küçük bir şey ne kadar zor olabilir ki.
Niye? Nasıl bir enerjim var ki?
Güvensizim mesafeliyim çünkü kendimi kaptırdım mı iyi niyeti çok abartıyor en ufak şeyde iyice kırılıyorum.
Ama şuna da engel olamıyorum; belli bir değerde iletişimde olduğum bir insan değişti mi bana karşı bunu kaldırmakta zorlanıyor bozuluyorum.
Takmamak da hoş gelmiyor. Bu işin ortasını bulamıyorum.
Öyle çok şey yapabilecek biri var ki içimde birileri için, bana göre normal olması gereken başkası için sadece çok çok değer verdiği birine yapabileceği, en ufak şeyleri, değer göstergesini bile öyle büyütüyor ki insanlar...
Of yorgunum. Değiştim değişmedim değil, çok adım attım ama değişimim ağır ilerliyor ve bende yorgunum. İnsanlar arasında enerjim emiliyor resmen. Artık manevi olarak sıkılmak istemiyorum.
 
Kafamdaki soruların cevabı kötü de olsa öğrenmeden rahat edemiyorum deli olucam.
Kırılacaksam kırılayım ama netleşsin, net konuşulsun.
Hissettiğimden de adım gibi eminim, anlıyorum birinin bana yaklaşımını ama inatla ret ve bu inat bende de öğrenme isteğini arttırıyor. İlla netleşecek ve öyle sileceğim bir şeyleri.
 
Bende ruhumun huzuru bulmasını istiyorum artık. tam da bir önceki yorumdaki gibi yazmaya gelmiştim...

Bir güç lazım bana herşeyi silip yeniden! başlamalık, tek kullanımlık bi güç olsa da olur.
Yeter ki kurtulayım bu huzursuzluktan, belirsizlikten..
Atmak istiyorum sırtımdaki ağırlıkları bi kenara.
Ya ben yok olayım artık, yada bu belirsizlik yerini huzura bıraksın.
Yoruldum ben...
 
Bunu nasil yapabildin? Nerden nereye geldik. Sen hic uzulmuyor musun? Senin icin hic yanmiyor mu? Boyle mi dusunmustuk biz? Boyle mi hayal etmistik? Ah nasil uzgunum bir bilsen. Nasil ofkeliyim. Nasil bizi bu hale getirdin? Nasil sevmeyi biraktin?

Hic hatirlamiyor musun ben senin icin ne anlama gelirdim? Sen beni nasil bu kadar uzebiliyorsun artik? O eski adam nerede?
 
Verilen değeri hor kullanıp, üstüne karşıdakine saygısızlık yapıp, sabır göstermesine rağmen yine kıran üzen insanlara karşı son davranışım o verdiğim değeri tamamen geri çekmektir.
İntikam mı alıyorum hayır? Size göre acımasız olabilirim ama bende böyle, tamamen uzaklaşırım.
Bu ana gelene kadar verdiğim şanslara saymanız lazım ama anca üste çıkmak için suçlama derdine düşüyorsunuz.
Affedici değilmişim, çok gülüyorum. Eminim o ana gelene kadar da tam tersi olduğumu söylüyorsunuzdur. Allah'ım biraz beni anlayan insanlar ver çevreme lütfen. Saçmalıklardan sıkıldım. Büyükler de büyük gibi değil, anca göstermelik, nasihatlık bazıları.
 
Back