Sosyal fobisi olanlar var mı? Bana yardımcı olun lütfen...

Merhaba hanımlar ben küçükken de çok utangaç bir insandım imsanların yanında rahat edemezdim ama büyüyünce artık sorunlarım artmaya başladı herşeye çok heyecan yapıyorum insanlarla rahat bir iletişimim yok ergenlikte de fark ettim herkes birbirinle rahat rahat konuşurdu ben kaygılanmaktan insanların ne dediğini anlamazdım 24 saat kalbim de çarpıntı var üzerine gidiyorum atlatamıyorum ne yapsam kurtulamadım salak gibi oluyorum insan içinde ailemin yanında da rahat konuşan biri değilim annemin yanında telefonum çalsa zor açarım hep böyle mi kalacagım işe başladım kimseyle konuşamıyorum o kadar stres yapıyorum ki dikkatim dağılıyor insanların anlattıklarını anlayamıyorum 4 ay ilaç kullandım ara verdim daha da arttı aklıma konuşacak hiç bir şey gelmiyor iyi hissetmiyorum 24 yaşındayım bu sorunlarım yüzünden liseyi de yarım bırakmıştım insanların yüzüne de rahat bakamıyorum hep bir korku var içimde çalısmam lazım para biriktirmek lazım annemle babam ayrı senelerden beri. Babam çok sorumsuzdu ne ilgi gösterdi ne sevgi annemle yaşıyorum annemi de üzmek istemiyorum ama ben napıcam sürekli sıkıntı basıyor 9 seneden beri

Merhaba, öncelikle uzmandan yardım almanızı söyleyebilirim. Çünkü durum bence biraz uzmanlık gerektiyor. Altında yatan sebepler önemli yani utangaçlığınızın. Neden, kimden utanıyorsunuz, rezil olurum korkusu mu bu ? İş hayatınızda da sıkıntı çıkabilir. İyi bir uzmana ihtiyacınız var bence. Ben de çocukluğumda öyleydim yani sizin kadar olmasa da, yanlış bir şey söylersem herkes güler, salak olduğumu düşünür diyordum. Sonra üstüne gittim biraz, kime rezil olacağım ki dedim. Salak olduğumu düşünen varsa konuşmasın dedim. İşim gereği sürekli konuşmak durumda olunca geçti gitti hepsi. İletişim en önemli araç. Burda bakın ne güzel anlatmışsınız yazarak, doktorun bu durumu çözeceğine inanıyorum.

Canim bence zor da olsa birileriyle utnasan dahi konus mesela ben ilk.kotu oldum donemler atak.gecirdim donemler disariya cikamiyordum yani korkuyordum insanlar ne der diye babamda mefat etmisti is yerime bile kimseyi gormiyicam bir sokaktan gidiyordum biri beni.yolda durdurup.soru sorarsa diye is yerimdekilerde sanki bana garip.bakiyolar gibime geliyodu deli gozuyle.ki.alakasi yok evden.disariya 1 hafta cikamadim sonra bizim burda tanidik biri var oda panik atak.yuzunden yilardir disariya cikamiyor yilar dedim 10 yil olmustur simdi simdi biraz geziniyor ama boyle sokaklari yada insan arasina girmiyor ben onun gibi olmaktan korktum ve daha cok disaroya cikip daha cok insanlarla konusmaya basladim cok zor du emin ol ama yendim benim is yerimde arkadasimin eside ayniydi ama esi zor da olsa oraya buraya gidiyor yani mdcbur kalabaliga karisiyor.ama cok kotu oluyor demisti ama demek istedim vazgecmemis yinede kalabalik ortamlara gidiyor duyunler derneklere