- 26 Kasım 2016
- 356
- 379
- 18
- 37
biraz uzun yazacağım bu konuda dertlesmek istiyorum sizinle bayanlar...
ben sorunlu bir ailede doğup büyüdüm.
annemle babam cok severek evlenmiş aşk evlılıgı yapmıslar 1 sene sonra ben doğmusum ben buyurken annem yasadıgı sorunlar nedenıyle benımle ılgılenmez sevgı gostermezdı dusunun kucagına alıp sevdıgı bır sahneyi bile hatırlamıyorum ne acı...
çocukluğum eve gelen sessiz telefonlar anneme gelen tehtid mektupları annemin sürekli ağlamalarıyla sinir krizi geçirmeleriyle geçti. babam aldatıyordu. babam oldukça yakısıklı muhıtınde sevılen bır adamdı ama zaafı vardı bır kadın aklını celmıs o kadın annemı hep tehtid edıyordu kocan benım olacak dıye... babam haftanın 3 gunu eve gelmezdı onda kalırdı annem sabrındanmıdır cok sevdıgındenmıdır nedir terketmeyı hıc dusunmedı şimdi yasasaydı ne yapıyor olurduk cok merak edıyorum göçtü gitti bu dunyadan kahrından. sonra o ıkıncı kadın bayram etmıstır sanırım ama allah büyük ya onada nasip olmadı tam evlenceklerken babam vazgectı nedenini kımse bılmıyor sonra babam onune cıkan ılk kısıyle 1 sene sonra evlendı üvey anne elinde tam 10 yıl eziyetler cektım dayak yemedım belkı ama ıstenmıyordum pskolojik baskı cok yaptı dolaplarımı karıstırmalar benı ailede herkese kötülemeler iftiralar, cocuk baktırdı bana sabah bır bırakırdı aksama kadar gelmezdı bende genctım gezmek tozmak ısterdım ama cocuk baktım 4 yasına gelene kadar usanmıstım hergun aglıyordum bakıyordum da cocugun ne sucu vardı ama cocuklardan nefret ettım.okuldan aldırdı benı evde kölesi yaptırdı babamda kölesi oldu zaten sonra ben tabi dısardan lıseyı bıtırdım anneannemın yardımıyla universıte kazandım okudum ancak oyle rahata erdım onlardan kurtuldum 1 senede fazladan uzattım onlarla aynı evde yasamak ıstemıyordum.
meslegımı elıme aldım karsıma esım cıktı ve evlendık yasadıklarımın mukafatı ödülüm o benım...
çok mutluyum ama gelelim asıl soruna anne olmak istemyorum cevre baskısından usandım artık ananem vebal yukluyor cocugunu gormeden ölürsem içinde kalır dıyor. yapmayın diyorum içimde annelik güdüsü yok
cocuk sevmıyorum. kazara hamıle kalacagım dıye ödüm kopuyor önlemleri çifter çifter alıyorum. eşimde cocuk fikrine uzak ben senınle sevgılı gıbı yasıyorum cocuk olunca monoton evlılık hayatına girmiş olacagız diyor. gören hep bıze sankı universiteli iki sevgılı gıbısınız der evlılık moduna girmek istemedik fırsat oldukça yurtdısına cıkıyoruz, gezıyoruz eglenıyoruz cocuk bana sorumluklarımı hatırlatacak o buyurken yuzume baktıgında yaşlandıgımı hatırlatacak. arkadaslarımın cocuklarına dahi tahammul edemıyorum evıme gelıyorlar dagıtıyorlar mesela bakınız burda dagıtılması degıl sorun... sorun bırkaç saatlıgıne bıle sankı baskı altına giriyorum ıkı sohbet ettırmıyorlar anneleriyle heryer heryere giriyor ben bunlara hazır değilim kendım için okadar acı cektımkı okadar usandımki... geçmişten bugune yaşadığım herşey benden annelik duygusunu almıs götürmüş işte halbuki cocukken ne cok severdım evcılık oynamayı bebeklerımle oynamayı...
sunu anladım evlılıgınızle esınızle ılgılı en ufak suphelerınız acabalarınız varsa cocuk sahıbı olmayı cok defa dusunun buyukler fırtına cıkarırken olan cocuklara oluyor. cocuklar cımenlerın arasında ezılen papatyalar gıbıler... yasıtlarım birer birer anne olurken benımle dalga gecmeye basladılar 40ında anne olursun artık dıye alınmıyordum zerre eksıklık duymuyordum cunku ben buyum hayat benım yattıgım saat kalktıgım sat keyiflerim hepsi benım emrımde cocuk benı baglamamalı diye cevap verıyorum ama pek kabul gormuyordu ben bu sırada acaba bende mi sorun var dıye psıkolog yardımı aldım terapi önerdi cocukluk travmalarına bağlı stres bozuklugu dedi. ilaç önerdi istemedim annelik güdülerimi ilaç mı yerıne getirecekti.
işte bir yaşanmışlık örneği sizlere belki yıllar sonra cok pişman olurum belkide iyi ki anne olmadım derim ama suçlu ben değilim suçlu annem suçlu babam...
okuyan herkese çok teşekkürler...
ben sorunlu bir ailede doğup büyüdüm.
annemle babam cok severek evlenmiş aşk evlılıgı yapmıslar 1 sene sonra ben doğmusum ben buyurken annem yasadıgı sorunlar nedenıyle benımle ılgılenmez sevgı gostermezdı dusunun kucagına alıp sevdıgı bır sahneyi bile hatırlamıyorum ne acı...
çocukluğum eve gelen sessiz telefonlar anneme gelen tehtid mektupları annemin sürekli ağlamalarıyla sinir krizi geçirmeleriyle geçti. babam aldatıyordu. babam oldukça yakısıklı muhıtınde sevılen bır adamdı ama zaafı vardı bır kadın aklını celmıs o kadın annemı hep tehtid edıyordu kocan benım olacak dıye... babam haftanın 3 gunu eve gelmezdı onda kalırdı annem sabrındanmıdır cok sevdıgındenmıdır nedir terketmeyı hıc dusunmedı şimdi yasasaydı ne yapıyor olurduk cok merak edıyorum göçtü gitti bu dunyadan kahrından. sonra o ıkıncı kadın bayram etmıstır sanırım ama allah büyük ya onada nasip olmadı tam evlenceklerken babam vazgectı nedenini kımse bılmıyor sonra babam onune cıkan ılk kısıyle 1 sene sonra evlendı üvey anne elinde tam 10 yıl eziyetler cektım dayak yemedım belkı ama ıstenmıyordum pskolojik baskı cok yaptı dolaplarımı karıstırmalar benı ailede herkese kötülemeler iftiralar, cocuk baktırdı bana sabah bır bırakırdı aksama kadar gelmezdı bende genctım gezmek tozmak ısterdım ama cocuk baktım 4 yasına gelene kadar usanmıstım hergun aglıyordum bakıyordum da cocugun ne sucu vardı ama cocuklardan nefret ettım.okuldan aldırdı benı evde kölesi yaptırdı babamda kölesi oldu zaten sonra ben tabi dısardan lıseyı bıtırdım anneannemın yardımıyla universıte kazandım okudum ancak oyle rahata erdım onlardan kurtuldum 1 senede fazladan uzattım onlarla aynı evde yasamak ıstemıyordum.
meslegımı elıme aldım karsıma esım cıktı ve evlendık yasadıklarımın mukafatı ödülüm o benım...
çok mutluyum ama gelelim asıl soruna anne olmak istemyorum cevre baskısından usandım artık ananem vebal yukluyor cocugunu gormeden ölürsem içinde kalır dıyor. yapmayın diyorum içimde annelik güdüsü yok
cocuk sevmıyorum. kazara hamıle kalacagım dıye ödüm kopuyor önlemleri çifter çifter alıyorum. eşimde cocuk fikrine uzak ben senınle sevgılı gıbı yasıyorum cocuk olunca monoton evlılık hayatına girmiş olacagız diyor. gören hep bıze sankı universiteli iki sevgılı gıbısınız der evlılık moduna girmek istemedik fırsat oldukça yurtdısına cıkıyoruz, gezıyoruz eglenıyoruz cocuk bana sorumluklarımı hatırlatacak o buyurken yuzume baktıgında yaşlandıgımı hatırlatacak. arkadaslarımın cocuklarına dahi tahammul edemıyorum evıme gelıyorlar dagıtıyorlar mesela bakınız burda dagıtılması degıl sorun... sorun bırkaç saatlıgıne bıle sankı baskı altına giriyorum ıkı sohbet ettırmıyorlar anneleriyle heryer heryere giriyor ben bunlara hazır değilim kendım için okadar acı cektımkı okadar usandımki... geçmişten bugune yaşadığım herşey benden annelik duygusunu almıs götürmüş işte halbuki cocukken ne cok severdım evcılık oynamayı bebeklerımle oynamayı...
sunu anladım evlılıgınızle esınızle ılgılı en ufak suphelerınız acabalarınız varsa cocuk sahıbı olmayı cok defa dusunun buyukler fırtına cıkarırken olan cocuklara oluyor. cocuklar cımenlerın arasında ezılen papatyalar gıbıler... yasıtlarım birer birer anne olurken benımle dalga gecmeye basladılar 40ında anne olursun artık dıye alınmıyordum zerre eksıklık duymuyordum cunku ben buyum hayat benım yattıgım saat kalktıgım sat keyiflerim hepsi benım emrımde cocuk benı baglamamalı diye cevap verıyorum ama pek kabul gormuyordu ben bu sırada acaba bende mi sorun var dıye psıkolog yardımı aldım terapi önerdi cocukluk travmalarına bağlı stres bozuklugu dedi. ilaç önerdi istemedim annelik güdülerimi ilaç mı yerıne getirecekti.
işte bir yaşanmışlık örneği sizlere belki yıllar sonra cok pişman olurum belkide iyi ki anne olmadım derim ama suçlu ben değilim suçlu annem suçlu babam...
okuyan herkese çok teşekkürler...
