Sorunlu annesi olanlar, nasıl mesafe koyuyorsunuz?

labellevie .!.:

Hayatımızdan çıkaracaksınız başka şansınız yok, kavga etmeden sen bana iyi gelmiyorsun ben artık dayanamıyorum diyip, tabi o yine suçlamaya başlayacak işte bundan bahsediyorum diyeceksiniz.
Açıkçası ben dinlediğim okuduğum psikoloji yazılarında toksik insanları hayatınızdan çıkarın derken aileden olunca nasıl çıkartalım diyordum kendi kendime, eş ailesi acayip toksik ve sorunlu insanlar görümcemin yaptığı bir hatayla hepsini çıkardım hayatımdan kurtuldum. Keşke daha önce yapsaydım.

Genişletmek için tıkla...

İnanın bana kalsa hiç tereddüt etmem pılımı pırtımı toplayıp başka ile yerleşirim. Burnumun dibinde olunca hayatımdan çıkaramiyorum. İllallah dedirtti bana artık. Ağlama duvarı olarak kullanıyor beni adeta.

strawberry_cake .!.:

İyi akşamlar hanimlar.

Daha öncede benzer bir konu açmıştım annemle ilgili. Bu konumda çözüm odaklı tavsiyeler rica edeceğim sizden. Zira buna çok ihtiyacım var. Annem kısaca tarif etmem gerekirse aşırı toksik bir ebeveyn ve aynı zamanda narsist bir kişiliğe sahip. Ona karşı asla tahammülümün kalmadığını fark ettim. Yaydığı negatif enerji resmen ruhumu emiyor.

Senenin yarısı Türkiye'de diğer yarısı yurt dışında kalıyorlar. Kısa zaman önce döndü ve ben dönmesiyle ruhumun daraldığını hissetmeye başladım resmen. İnanın konuştuğu konular sadece hastalığıyla, kendinisin ne kadar fedakâr ne kadar mükemmel ne kadar üstün bir kişiliğe sahip olmasıyla başkalarının ne kadar tü kaka olmasıyla ve ona herkes tarafından ne kadar haksızlık yapıldığıyla alakalı. Anlatırken ona farklı bir bakış açısı sunmaya çalışmam öfke patlamalarıyla sonuçlanıyor adeta.

Çocukluğumda ve bekarlığımda histerik yapısıyla bana bir sürü travma yaşattı. Bu durum ben evlendikten sonrada devam etti tabi. Diğer konumda deginmiştim biraz. Şimdilerde anneanneme takmış durumda. Kadın 80 yaşın üzerinde, bir gözünün görme yeteneğini tamamen kaybetmiş durumda. Dedem gibi despot bir adamla hayat mücadelesi vermeye çalışan ve tüm bunlara rağmen enerjisiyle herkese iyi gelen ve espiriyi dilden bırakmayan biri. Yurtdışındayken grip olmuş annem ve anneannem ona niye sıcak yemek yapıp göndermemiş diye ortalığı yıktı. Buraya geldi hala ayni mesele devam ediyor. Yani bu gibi mahkemeleri hiç bitmiyor inanın yıldım artık. Kadincağızı savunmamla beni suçlamaya başlaması bir oluyor. Ben olsaymışım öyle bir anneye selam bile vermezmişim onun annesine yaptığı fedakarlıkları yapmazmışım vs vs. Normalde konuşmuyor bağıra bağıra konuşuyor.

Yurt dışından buraya geldi diye ne kadar yorulduğunu, evin işleri alış verişi onu ne kadar 'harap ettiğini' (iki yardımcı kadın tutmasına rağmen, alışverişi yüzde 80i babam yapmasına rağmen) anlatıp duruyor. Madem öyle bir kaç günlüğüne seni dinlendirecek bir yere gidin diyorum paramı var diye tersliyor (sahip olduklarinin haddi hesabı yok halbuki). Bu konuşma dün gecmisti aramızda bugünde aramış kendine bir çift burma bilezik aldığını anlatıyor ballandıra ballandıra. Ee hani paraniz yoktu diyemiyorum çünkü desem paramizda gözün mu var diyecek direkt demese bile öyle demeye getirecek :))

Kısacası annemin çarpık zihnihetinden, kendini sürekli övüp başkalarını yerin dibine sokmasından, kendini sürekli mağdur olarak göstermesinden çok sıkıldım. Onunla bir araya gelmek bana hiç iyi gelmiyor. Eskisi gibi görüşmüyorum ama elimde olsa Türkiye'nin öbür ucuna giderim o denli bıktırdı beni. Görüşmeyi daha fazla azaltsam annelik hakkından girip cehennemin ortasına gonderir beni. Ben ne yapacağım bu kadınla hiç bilmiyorum. Bir insan hiç mi biraz pozitif olmaz ya hiçmi elindekilerin kıymetini bilmez. Hiçmi biraz yapıcı olmaz. Bu yaşıma kadar ağzından bir kez olsun şükür lafını duymadım. İnanılmaz soğudum kendisinden gözümde yabancıdan farkı yok gibi.

Bu profilde annesi olanlar, ruh sağlığınızı nasıl koruyorsunuz ve çok fazla kırıp dökmeden görüşmeyi nasıl en aza düşürüyorsonunuz?

Genişletmek için tıkla...

Ben şöyle yaptım doğru mu bilmiyorum , ömce bana yaptıklarını saydım. Karsı tabiki anlamadı. Sonra aramayınkestim o da aramadı. Sonra o aramaya başladı açmadım. Sonra yine aramalar devam etti açtım ama kısa cevaplar verdim. Nasılsın iyi ne yapıyorsun aynı vs. Sonra sonra biraz ılımlı konuşmaya başladım. Şimdi on güne bir konuşuyoruz seviyeli bir şekilde çok soğuk değil ama çok samimi de değil. Ben böyle çözdüm.
Ama benim annem sizinki kadar değil .

Gocmenturna .!.:

Ben şöyle yaptım doğru mu bilmiyorum , ömce bana yaptıklarını saydım. Karsı tabiki anlamadı. Sonra aramayınkestim o da aramadı. Sonra o aramaya başladı açmadım. Sonra yine aramalar devam etti açtım ama kısa cevaplar verdim. Nasılsın iyi ne yapıyorsun aynı vs. Sonra sonra biraz ılımlı konuşmaya başladım. Şimdi on güne bir konuşuyoruz seviyeli bir şekilde çok soğuk değil ama çok samimi de değil. Ben böyle çözdüm.
Ama benim annem sizinki kadar değil .

Genişletmek için tıkla...

Benim annem gerçekten toksikliğin zirvesinde bir yerde ya. Birde o kadar ikili davraniyorki midem bulanıyor artık. Yanında başkası varken dünyanın en mülayim en hoşgörülü annesi gibi davranıyor. Ses tonu ve konuşma şekli 180 derece değişiyor. Bilmeyenler de hep böyle bir annen olduğu için ne kadar şanslısın diyor. Nasıl bir durumun içinde olduğum hakkında en ufak bir fikirleri yok.

strawberry_cake .!.:

Benim annem gerçekten toksikliğin zirvesinde bir yerde ya. Birde o kadar ikili davraniyorki midem bulanıyor artık. Yanında başkası varken dünyanın en mülayim en hoşgörülü annesi gibi davranıyor. Ses tonu ve konuşma şekli 180 derece değişiyor. Bilmeyenler de hep böyle bir annen olduğu için ne kadar şanslısın diyor. Nasıl bir durumun içinde olduğum hakkında en ufak bir fikirleri yok.

Genişletmek için tıkla...

Boşverin milleti siz kendinizi koruyun. Anneniz de iki kudurur kendi kendine baktı olmuyor yola gelir gelmezse de kızıyla minimum iletişime talim olur.
Eknolarak geçmişi çok hatprlatıp dert yanan insanlardan malesef o konularda özür dilenmemiş oluyor. Yani o tarz birkaç olay varsa anneanneniz babanız hata ettik dese belki sakinleşir. Ama tabiki o konular ile sizin bir alakanız yok çocuğuna yansıtmamalı

Bu arada bende telefon konuşmalarını mümkün mertebe kısa tutmaya çalışıyorum. Evine gittiğimde çocuklara odaklaniyorum. Ama o bir yerden girmeyi başarıyor iç karartıcı konulara. İnanın nasılsın demeye korkuyorum çünkü haftada bir mutlaka bugun ''artık kesin ölecegim dedim'' veya ''ölümlerden döndüm'' lafini duyuyorum.

Biz kavga gürültü ayrıldık 10 sene oldu görüşmüyoruz. E devletten soy ağacından sağ mı evlenmiş mi falam diye kontrol ediyorum sadece yatırım tavsiyesi değil.

Eşim de büyük ölçüde kopardı ailesiyle bağını. Bir kavga gürültü ile falan da olmadı. Aldı karşısına anasını da babasını da "siz kötü ebeveynlersiniz, huzursuzluktan mutsuzluktan besleniyorsunuz, sizin dertleriniz benim evime bile sıçrıyor bazen, benim huzurlu mutlu yuvam var, sizin yüzünüzden yüzümü düşürüp karımın kızlarımın hakkına giremem, bundan sonra bayramda seyranda görüşelim, düşman değiliz küs değiliz ama mesafeli olalım ben istemiyorum sizin gibi insanları çevremde" dedi. Bu konuşmayı planladığından bile haberim yoktu. Çünkü kocamda herkesin sonsuz kredisi vardır gibi gelirdi. Çok şaşırdım ama çok işe yaradı.

strawberry_cake .!.:

İyi akşamlar hanimlar.

Daha öncede benzer bir konu açmıştım annemle ilgili. Bu konumda çözüm odaklı tavsiyeler rica edeceğim sizden. Zira buna çok ihtiyacım var. Annem kısaca tarif etmem gerekirse aşırı toksik bir ebeveyn ve aynı zamanda narsist bir kişiliğe sahip. Ona karşı asla tahammülümün kalmadığını fark ettim. Yaydığı negatif enerji resmen ruhumu emiyor.

Senenin yarısı Türkiye'de diğer yarısı yurt dışında kalıyorlar. Kısa zaman önce döndü ve ben dönmesiyle ruhumun daraldığını hissetmeye başladım resmen. İnanın konuştuğu konular sadece hastalığıyla, kendinisin ne kadar fedakâr ne kadar mükemmel ne kadar üstün bir kişiliğe sahip olmasıyla başkalarının ne kadar tü kaka olmasıyla ve ona herkes tarafından ne kadar haksızlık yapıldığıyla alakalı. Anlatırken ona farklı bir bakış açısı sunmaya çalışmam öfke patlamalarıyla sonuçlanıyor adeta.

Çocukluğumda ve bekarlığımda histerik yapısıyla bana bir sürü travma yaşattı. Bu durum ben evlendikten sonrada devam etti tabi. Diğer konumda deginmiştim biraz. Şimdilerde anneanneme takmış durumda. Kadın 80 yaşın üzerinde, bir gözünün görme yeteneğini tamamen kaybetmiş durumda. Dedem gibi despot bir adamla hayat mücadelesi vermeye çalışan ve tüm bunlara rağmen enerjisiyle herkese iyi gelen ve espiriyi dilden bırakmayan biri. Yurtdışındayken grip olmuş annem ve anneannem ona niye sıcak yemek yapıp göndermemiş diye ortalığı yıktı. Buraya geldi hala ayni mesele devam ediyor. Yani bu gibi mahkemeleri hiç bitmiyor inanın yıldım artık. Kadincağızı savunmamla beni suçlamaya başlaması bir oluyor. Ben olsaymışım öyle bir anneye selam bile vermezmişim onun annesine yaptığı fedakarlıkları yapmazmışım vs vs. Normalde konuşmuyor bağıra bağıra konuşuyor.

Yurt dışından buraya geldi diye ne kadar yorulduğunu, evin işleri alış verişi onu ne kadar 'harap ettiğini' (iki yardımcı kadın tutmasına rağmen, alışverişi yüzde 80i babam yapmasına rağmen) anlatıp duruyor. Madem öyle bir kaç günlüğüne seni dinlendirecek bir yere gidin diyorum paramı var diye tersliyor (sahip olduklarinin haddi hesabı yok halbuki). Bu konuşma dün gecmisti aramızda bugünde aramış kendine bir çift burma bilezik aldığını anlatıyor ballandıra ballandıra. Ee hani paraniz yoktu diyemiyorum çünkü desem paramizda gözün mu var diyecek direkt demese bile öyle demeye getirecek :))

Kısacası annemin çarpık zihnihetinden, kendini sürekli övüp başkalarını yerin dibine sokmasından, kendini sürekli mağdur olarak göstermesinden çok sıkıldım. Onunla bir araya gelmek bana hiç iyi gelmiyor. Eskisi gibi görüşmüyorum ama elimde olsa Türkiye'nin öbür ucuna giderim o denli bıktırdı beni. Görüşmeyi daha fazla azaltsam annelik hakkından girip cehennemin ortasına gonderir beni. Ben ne yapacağım bu kadınla hiç bilmiyorum. Bir insan hiç mi biraz pozitif olmaz ya hiçmi elindekilerin kıymetini bilmez. Hiçmi biraz yapıcı olmaz. Bu yaşıma kadar ağzından bir kez olsun şükür lafını duymadım. İnanılmaz soğudum kendisinden gözümde yabancıdan farkı yok gibi.

Bu profilde annesi olanlar, ruh sağlığınızı nasıl koruyorsunuz ve çok fazla kırıp dökmeden görüşmeyi nasıl en aza düşürüyorsonunuz?

Genişletmek için tıkla...

Görüşmeyerek:)

Bende narsist anne mağduruyum malesef.
Arama mesafe koymuştum aynı şehirde değiliz çok şükür.
Haftada bir arayıp çok az tutmaya çalışıyordum konuşmaları bu durum hiç hoşuna gitmedi tabi çöp kutusu olarak beni kullanamadı.Sonunda başka biri ile yaptığı haksız olduğu bir konuda onun tarafını tutmadım diye bağırıp çağırıp telefonu suratıma kapattı küstü:)
Bir süredir görüşmüyoruz kafam rahat.

strawberry_cake .!.:

İyi akşamlar hanimlar.

Daha öncede benzer bir konu açmıştım annemle ilgili. Bu konumda çözüm odaklı tavsiyeler rica edeceğim sizden. Zira buna çok ihtiyacım var. Annem kısaca tarif etmem gerekirse aşırı toksik bir ebeveyn ve aynı zamanda narsist bir kişiliğe sahip. Ona karşı asla tahammülümün kalmadığını fark ettim. Yaydığı negatif enerji resmen ruhumu emiyor.

Senenin yarısı Türkiye'de diğer yarısı yurt dışında kalıyorlar. Kısa zaman önce döndü ve ben dönmesiyle ruhumun daraldığını hissetmeye başladım resmen. İnanın konuştuğu konular sadece hastalığıyla, kendinisin ne kadar fedakâr ne kadar mükemmel ne kadar üstün bir kişiliğe sahip olmasıyla başkalarının ne kadar tü kaka olmasıyla ve ona herkes tarafından ne kadar haksızlık yapıldığıyla alakalı. Anlatırken ona farklı bir bakış açısı sunmaya çalışmam öfke patlamalarıyla sonuçlanıyor adeta.

Çocukluğumda ve bekarlığımda histerik yapısıyla bana bir sürü travma yaşattı. Bu durum ben evlendikten sonrada devam etti tabi. Diğer konumda deginmiştim biraz. Şimdilerde anneanneme takmış durumda. Kadın 80 yaşın üzerinde, bir gözünün görme yeteneğini tamamen kaybetmiş durumda. Dedem gibi despot bir adamla hayat mücadelesi vermeye çalışan ve tüm bunlara rağmen enerjisiyle herkese iyi gelen ve espiriyi dilden bırakmayan biri. Yurtdışındayken grip olmuş annem ve anneannem ona niye sıcak yemek yapıp göndermemiş diye ortalığı yıktı. Buraya geldi hala ayni mesele devam ediyor. Yani bu gibi mahkemeleri hiç bitmiyor inanın yıldım artık. Kadincağızı savunmamla beni suçlamaya başlaması bir oluyor. Ben olsaymışım öyle bir anneye selam bile vermezmişim onun annesine yaptığı fedakarlıkları yapmazmışım vs vs. Normalde konuşmuyor bağıra bağıra konuşuyor.

Yurt dışından buraya geldi diye ne kadar yorulduğunu, evin işleri alış verişi onu ne kadar 'harap ettiğini' (iki yardımcı kadın tutmasına rağmen, alışverişi yüzde 80i babam yapmasına rağmen) anlatıp duruyor. Madem öyle bir kaç günlüğüne seni dinlendirecek bir yere gidin diyorum paramı var diye tersliyor (sahip olduklarinin haddi hesabı yok halbuki). Bu konuşma dün gecmisti aramızda bugünde aramış kendine bir çift burma bilezik aldığını anlatıyor ballandıra ballandıra. Ee hani paraniz yoktu diyemiyorum çünkü desem paramizda gözün mu var diyecek direkt demese bile öyle demeye getirecek :))

Kısacası annemin çarpık zihnihetinden, kendini sürekli övüp başkalarını yerin dibine sokmasından, kendini sürekli mağdur olarak göstermesinden çok sıkıldım. Onunla bir araya gelmek bana hiç iyi gelmiyor. Eskisi gibi görüşmüyorum ama elimde olsa Türkiye'nin öbür ucuna giderim o denli bıktırdı beni. Görüşmeyi daha fazla azaltsam annelik hakkından girip cehennemin ortasına gonderir beni. Ben ne yapacağım bu kadınla hiç bilmiyorum. Bir insan hiç mi biraz pozitif olmaz ya hiçmi elindekilerin kıymetini bilmez. Hiçmi biraz yapıcı olmaz. Bu yaşıma kadar ağzından bir kez olsun şükür lafını duymadım. İnanılmaz soğudum kendisinden gözümde yabancıdan farkı yok gibi.

Bu profilde annesi olanlar, ruh sağlığınızı nasıl koruyorsunuz ve çok fazla kırıp dökmeden görüşmeyi nasıl en aza düşürüyorsonunuz

Genişletmek için tıkla...

Hepsini okuyacak mental sağlık bende de yok:) o yüzden başlığı yorumluyorum sadece..

Annemin tavırları davranışları yılların verdiği hüzün, acı, ve hayat mücadelesi yüzünden psikolojik acıdan böyle bana değişik tavırları oluyor ben belli günler gider gelirim duruma göre moralı nasılsa ona göre gidiyorum. Narsist kelimesi geçmiş orda bence bu tehşisi sen değil psikolog yapması gerekir. Annenin farklı travmaları olabilir evliysen calışıyosan bi süre işi bahane et yorgunum de ama evlatlık görevininde yerine getir ara sor.

İnanın daha beter bir babam var sesini duymaya tahammül edemiyorum yalanları her şeyi duygu sömürüsü bıktırdı günde 1-2 dk telefonda konuşuyoruz o bile kötü geliyor nasıl mesafe koyulur fikrim yok yorumları okumaya geldim sadece

Ben annem sizinkiyle benzer aslında. Her durumda haklı olan o. Alttan almayı da denedim, umursamamayıda, hiçbir bir işe yaramadı. Ayda bir kardeşlerimle beraber görüşürüz orda görür beni ve torununu. Konuşmamızla ilgili bin tane şey söyledi, insanlara benimle konuşmuyor demiş. Arayana ben böyle mutluyum dedim. Sert ve net olmazsanız olmaz.

Direkt iletişimi kesmekten başka çare yok.

Böyle değil ama benzer şeyleri yaşadım annemle. Ara sıra yaşıyorum da.
Annem çok korkunç bir çocukluk ve genç kızlık yaşamış. Bedenen, ruhen şiddet görmüş bir insan dedem tarafımdan. Anneannem tarafından ise evlat ayrımına maruz bırakılmış bir kadın. Babamla yaptığı evlilikte ise aldatılmış, nefret ettiği aile evine dönmek zorunda kalmış, tekrar ayrılmış gibi gibi gerçekten çok zor şeyler yaşadı. Bir çoğuna şahitte oldum çocukluğumda ve onunla beraber bende çok fazla yara aldım. Hem onun yaşadıklarına şahit olmak, hem de kendi yaşadıklarından dolayı bana yapamadığı manevi annelikten dolayı...
Yaşadıkları dolayısıyla ise çok çok uzun yıllar depresyon ile mücadele etti. Hayatımın büyük kısmında antidepresan ile yaşamaya çalıştı. Psikolojisi gerçekten çok bozuktu ve bana karşı bir bağımlılık geliştirdi iyice yıllar içinde. Çünkü ben "anne" rolüne bürünmüştüm. Benim çocukluğum / ergenliğim ise hep annemi kontrol etmek ile geçti. "İyi mi, kendinde mi, kendine bir şey yapacak mı?" gibi düşüncelerle büyüdüm. Çok uzun bir süre kendimi annemin psikoloğu / yaşam koçu olarak hissettim. Kendime ait bir hayatım olmasını kabullenemiyordu. Okumak için başka bir şehre gidersem ya da evlenirsem sanki onu terk etmiş olacağımı düşünüyordu. Arkadaşlarımla dışarı 2 çıkıyorsam annemle 5 çıkıyordum hemen bunalıma giriyordu çünkü. Gerçekten o iyi olsun diye o kadar çok onunla ilgilendim ki, kendimde isteyerek..
Çünkü onu kaybetmekten çok korkuyordum. Hayata tutunmasını sağlayan yegane varlık bendim. Ve maalesef bilerek ya da bilmeyerek sözlü olarak bunu dile getiriyordu, "Sen olmasan yaşayamam" gibi gibi. İntihar etmişliği ve çok çok zor hayata geri döndüğü için gerçekten annemi kaybetmek büyük travmam oldu. Hala bile telefonu 2. arayışımda açmasa kanım donar, kalbim hızlı hızlı atmaya başlar...

Her neyse, anlatasım varmış sanırım :)) Bu aralar evleneceğim ve annem ile ayrı şehirlerde yaşayacağımız için biraz endişeliyim ve tetiklendim sanırım konudan.

Asıl sizin konunuza gelirsek, annemin tüm bu yaşadıkları, hayatta ki olumsuz deneyimleri onu çok tahammülsüz, olayları hep negatif gören ve insanlardan hep en kötüsünü bekleyen ve insanları eleştiren bir hale getirdi ne yazık ki. Mesela şu an bile nişanlımın ailesinden biri bir cümle kursun. Hemen " Şunu mu demek istedi, yok şunu mu ima etti" gibi kendince yorumlar. Ya da dışarıdayken birisi yanlışlıkla çarpsın hemen kötü kötü bakar, laf söyler gibi gibi..
Asla kötü biri değil ama yaşadığı hayat onu gerçekten çok agresif bir insan haline getirdi...
Bende sürekli düzeltiyorum. Ya da insanlardan şikayet etmeye başladığında, açık açık fikrimi söylüyorum. Kalp kırarak değil ama, "Bak sen şu konu da haklı olabilirsin, böyle düşünmüş olabilirsin ama bence bu açıdan da abartıyorsun ya da gereksiz olmuş tepkin" vs gibi. Bozulduğu çok oluyor doğal olarak. "Tamam evladım, ben yanlış düşünüyorum" gibi triplere giriyor ya da geçmişte yaşanan bir konuya takıyor bozuk plak gibi. Anlatıp duruyor, "şu şunu yapmıştı, bu şöyle demişti" vs gibi.

"Evet çok zor şeyler yaşamışsın ama geçmişte kaldı, bunların üzerine konuşup durmak hem seni hem beni üzüyor" diyorum. Bozulduğu oluyor yine "Pardon keyfini kaçırmışım" fln diyor. Üzerinde durmuyorum. Aradan birkaç saat geçiyor arıyorum. Bakıyorum hala tavırlı davranıyor, "Anne ben senin arkadaşın değil, kızınım. Bana kapris yapmayı bırakır mısın, eline ne geçiyor?" diye çıkışıyorum.
"Ben hayatımda bana huzur verecek insanlar istiyorum. Benimle tartışmaya çalışan, bana gereksiz yere alınıp duran, ya da sırf aynı düşünmüyoruz diye tavır yapacak insanlara hayatımda yer yok" diyorum. Bunu aramızda bir sorun yokken özellikle, başka birisi ya da başka bir konu üzerinden örnek vererek ve üzerine basa basa söylüyorum ki hani kızım sana söylüyorum, gelinim sen anla hesabı. Ve gerçekten ona gıcık ya da sinirli davranmıyorum. Empatik yaklaşarak, anlamaya çalışarak yaklaşıp konuştuğumda yumuşuyor. Anlamaya, kendini sorgulamaya başlıyor. Ama bana huzursuzluk verdiğinde ise net bir şekilde tavrımı alıyorum. Hani bu küsmek, tavır yapmak anlamında değil..

Yıllar içinde hep bunu empoze ettim ona bir şekilde. Mesela bakıyorum can sıkıcı bir konu mu açacak, hemen konuyu değiştiriyorum. Keyifli şeylerden bahsediyorum. Beraber kaliteli zaman geçirmeye yönlendirmeye çalışıyorum. Ben bu mücadeleleri gerçekten anneme karşı ayrı bir şevkat barındırdığım için veriyorum. O benim evladım gibi olmuş ne yazık ki ve bu sağlıklı değil biliyorum.. Ama gerçekten hayatında benden başka kimsesi yok. Ve her ne kadar ona karşı içimde öfke olsa bile çocukluğumdan gelen, onu çok seviyorum.

Bu anlattıklarımla zamanla yavaş yavaş bir şekilde daha normal bir hale gelmeyi başardık. En azından bana karşı daha az yapıyor ya da yansıtıyor bu memnuniyetsizleri, negatif düşünceleri, bağımlılığı vs. Şu bir gerçek ki bu kişi annem değil başkası olsaydı asla ama asla görüşmezdim...