- 6 Aralık 2007
- 4.491
- 2.376
- 248
Benim konum dert değil ama sizlerle paylaşmak istedim.
Zaman zaman yaptığım yorumlarda da 2 senedir babamızdan ayrı olduğumuzu dile getiriyordum.
Koskoca 2 yıl, 730 gün dile kolay...
Eşim Hakkari'de, kızımla ben Ankara'da...
Nasıl bitecek, günler nasıl geçecek derken bitti işte.
İlk gittiği günü hatırlıyorumda, kızım 3,5 yaşındaydı (şimdi 5,5 yaşında) havalimanındaki manzara hala gözlerimin önünde, eşim turnikeden geçiyor, tekrar çıkıp kızımı ve beni öpüp tekrar giriyordu... Kızım ağlıyor, ben ağlıyorum, eşim ağlıyor, çevredeki insanlar bize bakıp bakıp lütfen üzülmeyin diyorlar... Ogün hiç unutmuyorum nasıl geçecek bu günler dedim, Ankara bana dar geldi ama bitti işte.
Yarın yine kızımla havalimanında olacağım, (kızımın babasının geleceğinden haberi yok, 10 gün sonra ilişik kesecekti, ama senelik izinini almış bugün, 10 gün sonra gıyabında ilişiğini kesecekler, kızıma süpriz olsun istedi söyletmedi) bu defada eminim kızımda eşimde yine ağlayacak, gözyaşları ilkkez mutluluktan akacak.
Bu iki yılda çok zor günler geçirdik, gerek orada eşim, gerekse burada biz.
Terörün en yoğun olduğu dönemde gitti, ekmek almak için açık bakkal bulamadığı aç kaldığı günler oldu, en yakın arkadaşları şehit oldu ve eşim hayata küstü... üstüne bizimde yokluğumuz ekleninca hayatı çekilmez oldu ama alnının akı ile, hizmet etmenin gururu ile şimdi içinde garip bir hüzün, Hakkari'ye birbirlerine kenetlenmiş ve 2. bir ailesi olan arkadaşlarına veda ediyor.
Kızımda bizde kolay zamanlar gerçirmedik, kızımın hem annesi, hem babası oldum... bir evin hem kadını hem erkeği oldum... En zoruma gidende kızımın gece yarısı istediği garip şeyleri örneğin baklava... alamamak, sabaha ertelemek beni kahrediyordu. Ama kendimlede gurur duydum bu iki senede, ben ne kadar güçlü bir eş, ne kadar güçlü bir anneymişsim dedim, bunun farkına vardım, artık ayaklarım yere daha bir sağlam basar oldu.
İşte böyle... nedendir bilmem paylaşmak istedim sizlerle.
Çok şükür Allaha iki yılı kazasız, belasız, sorunsuz bitirdik. (Zaten eşim gitmeden öncede hep söylerdi, hiç merak etme, zorluk çekmeyeceksin ben buna eminim çünkü bizlere o kadar çok dua eden var ki, tüm Türkiye'nin duası bizlerle ve arkamızda bıraktığımız sizlerle derdi, dediği gibide oldu, fazla sıkıntılar çekmeden bu günleri bitirdik)
Darısı diğer ayrı olan eşlerin, evlatların başına inş. Allah kimseyi evinden, eşinden, yavrusundan ayrı bırakmasın.
Okuyan, okumayan, mutluluğumu paylaşan herkese teşekkür ederim.
Şimdiden Bayramınızıda kutluyorum.
Zira biz geçen bayramlarda gariban kaldık ama bu bayramda acısı çıkacak inş. çifte bayram kutlayacağız.
Zaman zaman yaptığım yorumlarda da 2 senedir babamızdan ayrı olduğumuzu dile getiriyordum.
Koskoca 2 yıl, 730 gün dile kolay...
Eşim Hakkari'de, kızımla ben Ankara'da...
Nasıl bitecek, günler nasıl geçecek derken bitti işte.
İlk gittiği günü hatırlıyorumda, kızım 3,5 yaşındaydı (şimdi 5,5 yaşında) havalimanındaki manzara hala gözlerimin önünde, eşim turnikeden geçiyor, tekrar çıkıp kızımı ve beni öpüp tekrar giriyordu... Kızım ağlıyor, ben ağlıyorum, eşim ağlıyor, çevredeki insanlar bize bakıp bakıp lütfen üzülmeyin diyorlar... Ogün hiç unutmuyorum nasıl geçecek bu günler dedim, Ankara bana dar geldi ama bitti işte.
Yarın yine kızımla havalimanında olacağım, (kızımın babasının geleceğinden haberi yok, 10 gün sonra ilişik kesecekti, ama senelik izinini almış bugün, 10 gün sonra gıyabında ilişiğini kesecekler, kızıma süpriz olsun istedi söyletmedi) bu defada eminim kızımda eşimde yine ağlayacak, gözyaşları ilkkez mutluluktan akacak.
Bu iki yılda çok zor günler geçirdik, gerek orada eşim, gerekse burada biz.
Terörün en yoğun olduğu dönemde gitti, ekmek almak için açık bakkal bulamadığı aç kaldığı günler oldu, en yakın arkadaşları şehit oldu ve eşim hayata küstü... üstüne bizimde yokluğumuz ekleninca hayatı çekilmez oldu ama alnının akı ile, hizmet etmenin gururu ile şimdi içinde garip bir hüzün, Hakkari'ye birbirlerine kenetlenmiş ve 2. bir ailesi olan arkadaşlarına veda ediyor.
Kızımda bizde kolay zamanlar gerçirmedik, kızımın hem annesi, hem babası oldum... bir evin hem kadını hem erkeği oldum... En zoruma gidende kızımın gece yarısı istediği garip şeyleri örneğin baklava... alamamak, sabaha ertelemek beni kahrediyordu. Ama kendimlede gurur duydum bu iki senede, ben ne kadar güçlü bir eş, ne kadar güçlü bir anneymişsim dedim, bunun farkına vardım, artık ayaklarım yere daha bir sağlam basar oldu.
İşte böyle... nedendir bilmem paylaşmak istedim sizlerle.
Çok şükür Allaha iki yılı kazasız, belasız, sorunsuz bitirdik. (Zaten eşim gitmeden öncede hep söylerdi, hiç merak etme, zorluk çekmeyeceksin ben buna eminim çünkü bizlere o kadar çok dua eden var ki, tüm Türkiye'nin duası bizlerle ve arkamızda bıraktığımız sizlerle derdi, dediği gibide oldu, fazla sıkıntılar çekmeden bu günleri bitirdik)
Darısı diğer ayrı olan eşlerin, evlatların başına inş. Allah kimseyi evinden, eşinden, yavrusundan ayrı bırakmasın.
Okuyan, okumayan, mutluluğumu paylaşan herkese teşekkür ederim.
Şimdiden Bayramınızıda kutluyorum.
Zira biz geçen bayramlarda gariban kaldık ama bu bayramda acısı çıkacak inş. çifte bayram kutlayacağız.
Son düzenleme:
bol bol hasret giderirsiniz siz şimdi
Allah tez vakitte kavuştursun canım,mutluluk ve huzurla yaşayın inşallah
( benim de iki bucuk yasinda bir kizim var ve biz de insallah seneye dogu gorevi icin basvuracagiz... biz neler yasayacagiz, neler gorecegiz bilmiyorum..
allah bi daha hiç ayırmasın inşallah
