Sonra güneş doğuyor mu?

barbekusos .!.:

Ne kadar zamanımı alır? Neler yapmam gerekir bu dönemde. Evet şu an acı çekiyorum. Bazen bastırmaya çalışıyorum. Bastırmasam acımı çeke çeke bitirsem biter mi? Ya da mutluymuşum gibi davranıp acıları unutmaya çalışsam bu role kendimi kaptırır mutlu olur muyum?

Genişletmek için tıkla...

Ben çok çalıştım. Durmadan çalıştım. Deli gibi calistim

Tescillicirkin .!.:

Suanda ailemde 5 kanser hastasi var eski konuma bakarsan ablacigimi kaybettik yakim zamanda.o gunes dogacaksa banada dogsun isterim.ablamin cocuguna gozum gibi bakiyoruz bence girdigin o karanliktan artik cik.eski sevgilini ve dostunu inan dert olarak bile gormuyorum.git o kuzenlerine isik ol.yardimci ol.senin en buyuk gunesin o kuzenlerin elindem tutup hayata baslamak.onlara her yemek verisinde onlari her gezdirisinde onlara her bir sey alisinda dunyan guzellesecek ve gunesin dogmaya baslayacak.yemisim eski sevgilini daha bir saat oncesine hickira hickira agladim yine ablcigimi ruyamda goremedim diye.ALlaha yalvariyorum obur dunyada bizi karsilastrcaksa hemen alsin canimi diye.ama cocugu var ve biz ona gul gibi bakmak zorundayiz kendi cocuklarimizdan ote o bize bir emanet can ciger et tirnak.

Genişletmek için tıkla...

kuzenlerim benim herşeyim. hele ki küçük olan hep onu yanımda istiyorum o da hep benim yanımda. ama bazen onu gördükçe bile içim paramparça oluyor. bitsin bu günler, sadece bunu istiyorum.

barbekusos .!.:

O kadar yalnızım ki, en azından buradaki insanlardan yardım alabilirim diye düşündüm. Yılın başından beri o kadar kötü olaylar yaşıyorum ki, artık her yer karanlık gibi hissediyorum.
Şubat ayında teyzemi evinde banyoda ölü bulduk. 40 yaşındaydı. 2 tane çocuğu var. Biri daha 12 yaşında. Hiç bir hastalığı da yoktu. O acı, yaşadıklarım, o görüntü aklımdan hiç çıkmıyor.
Aradan aylar geçtikten sonra 2 yıllık erkek arkadaşımla gelecek planları yaparken beni aldattığını öğrendim. İnanılmaz bir yıkımdı.
Bu şehirde ailem var ama dost anlamında yapayalnızım. Ailemin yanına döneli 3 yıl oldu. Bütün arkadaşlarım farklı şehirde. En yakın arkadaşım dediğim, kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımla 2 gün önce bir tartışma yaşadık, ve bağlarımız koptu.
İşe geliyorum, ama sanki bir el arkamdan iterek beni yönlendiriyor, zorla gelip gidiyorum. Etrafımda insanların olmadığı her an gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum. Her şey üst üste geldiğinde, birden mucize gibi daha iyi kapılar açılıyor mu? Ya da ben nasıl bunların altından kalkarım.
Rahmetli teyzemle aynı binada oturuyorduk. Şu an annem her iki evi birden idare ediyor. Kuzenlerim, temizlik, yemek, çamaşırlar. Ona da çok üzülüyorum. Tabi ki yapacak, gocunmuyor ben de gocunmuyorum ama sadece üzülüyorum. Anneme kendi sıkıntılarımı anlatıp daha da üzmek istemiyorum. Eve gittiğimde odama kapanıyorum, evdekiler de farkında sorunlarım olduğunun ama muhtemelen teyzemin acısından olduğunu düşünüyorlar. Teyzem, küçük kuzenim, annem, eski dostum, eski sevgilim. Hepsi acı veriyor. Yazarken bile ağlıyorum.
Ben güçsüz bir karakter değilim aslında, ama hayatımda ilk defa bu kadar arka arkaya tokat yedim. Diğer teyzemle paylaştım sadece bu olanları. O da uzakta. 'Büyüyorsun işte hayat böyle dedi. Kimse sonsuza kadar yanında olmuyor' dedi. Dost da sevgili de nereye kadar görmeye başlıyorsun dedi.
Psikoloğa gitmeye karar verdim. İlk seansa gittim. 1 saatin yarım saati ağlayarak geçti. Yararı olacak mı bilmiyorum, sanmıyorum galiba. Umarım iyi gelir.
Her şey aynı anda geldiğinde su akıp yolunu buldu mu? Ardından güzel günler geliyor mu? Çok yalnızım, çaresizim. Birine sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. Ama sarılacak kimsem yok.

Genişletmek için tıkla...

Bırakın insanlara tutunmayı..kendinize acı vermeyi bırakın..bunların hiçbiri sizin suçunuz degil.. Biraz kafa dağıtacak bişeyler bulun.. Sevgiliniz sizi hiç haketmemiş niye üzülüyor sunuz ki..bunlar da gececek gençsiniz hayatınıza odaklanın

Bende güneşimi bekliyorum. Belkide güneş bizim içimizdedir ve olumsuzluklardan sıyrılıp bizim ona ulaşmamızı bekliyordur diye düşünüyorum bazen.
Bilmiyorum..

Ama her acı diner fakat artık eskisi gibi olamayız. Bu en temel gerçekte bu benim için.

Başın sağolsun Allah rahmet etsin
Sen gerçekten güçlü birisin. Sevgine rağmen seni aldatan sevgilini silebildin, herkes yapamaz.
Hiçbir acı sonsuza kadar sürmez. Elbette bitecek. Sadece bırakma kendini.

Psikolog iyi gelir ,hayatta doğumda ölümde olabilir,insanlara bağlanmayın ,
Malesef böyle en tepeyide en dibide göreceğiz ,insanın en harika özelliği bu yeniden devam edebilmesi ,her olayda bi hayır var diye düşünün ,
Ölüm vade meselesi ,o konu zaten muamma

Hiç bir acı da hiçbir mutluluk da sonsuza kadar sürmez.
Allah rahmet etsin teyzenize. Bu konuda diyecek bir şey yok. Acınızı normal yas süresince yaşayın.
Ama aldatma konusuna üzülmeyin bence sevinin. Çünkü henüz nişanlı bile değilken Allah size onun gerçek yüzünü göstermiş. Bunun için şükredin.
İşinize zorla da olsa devam etmeniz güzel.
Bence şuan em büyük sıkıntınız yalnızlık. Bunu aşmak için çevre edinmeye çalışabilirsiniz.
İnşallah çok güzel günler sizi bekliyordur.
İnsan çık iyi durumda iken şımarmamak için kendinden iyilere, çok kötü durumdayken de isyanda olmayıp şükretmek için kendinden kötülere bakmalı.

zeze : acılarım kaç gün sürecek Portuga?
partuga: en fazla 40 gün.
zeze: 40 gün sonra geçecek mi?
portuga: hayır,alışacaksın.

evet gerçekten yaşadıklarımız çok acıtıyor içimizi geçmiyor ama alışıyoruz....
başınız sağolsun.
her şeyin hayırlısını dileğin

barbekusos .!.:

O kadar yalnızım ki, en azından buradaki insanlardan yardım alabilirim diye düşündüm. Yılın başından beri o kadar kötü olaylar yaşıyorum ki, artık her yer karanlık gibi hissediyorum.
Şubat ayında teyzemi evinde banyoda ölü bulduk. 40 yaşındaydı. 2 tane çocuğu var. Biri daha 12 yaşında. Hiç bir hastalığı da yoktu. O acı, yaşadıklarım, o görüntü aklımdan hiç çıkmıyor.
Aradan aylar geçtikten sonra 2 yıllık erkek arkadaşımla gelecek planları yaparken beni aldattığını öğrendim. İnanılmaz bir yıkımdı.
Bu şehirde ailem var ama dost anlamında yapayalnızım. Ailemin yanına döneli 3 yıl oldu. Bütün arkadaşlarım farklı şehirde. En yakın arkadaşım dediğim, kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımla 2 gün önce bir tartışma yaşadık, ve bağlarımız koptu.
İşe geliyorum, ama sanki bir el arkamdan iterek beni yönlendiriyor, zorla gelip gidiyorum. Etrafımda insanların olmadığı her an gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum. Her şey üst üste geldiğinde, birden mucize gibi daha iyi kapılar açılıyor mu? Ya da ben nasıl bunların altından kalkarım.
Rahmetli teyzemle aynı binada oturuyorduk. Şu an annem her iki evi birden idare ediyor. Kuzenlerim, temizlik, yemek, çamaşırlar. Ona da çok üzülüyorum. Tabi ki yapacak, gocunmuyor ben de gocunmuyorum ama sadece üzülüyorum. Anneme kendi sıkıntılarımı anlatıp daha da üzmek istemiyorum. Eve gittiğimde odama kapanıyorum, evdekiler de farkında sorunlarım olduğunun ama muhtemelen teyzemin acısından olduğunu düşünüyorlar. Teyzem, küçük kuzenim, annem, eski dostum, eski sevgilim. Hepsi acı veriyor. Yazarken bile ağlıyorum.
Ben güçsüz bir karakter değilim aslında, ama hayatımda ilk defa bu kadar arka arkaya tokat yedim. Diğer teyzemle paylaştım sadece bu olanları. O da uzakta. 'Büyüyorsun işte hayat böyle dedi. Kimse sonsuza kadar yanında olmuyor' dedi. Dost da sevgili de nereye kadar görmeye başlıyorsun dedi.
Psikoloğa gitmeye karar verdim. İlk seansa gittim. 1 saatin yarım saati ağlayarak geçti. Yararı olacak mı bilmiyorum, sanmıyorum galiba. Umarım iyi gelir.
Her şey aynı anda geldiğinde su akıp yolunu buldu mu? Ardından güzel günler geliyor mu? Çok yalnızım, çaresizim. Birine sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. Ama sarılacak kimsem yok.

Genişletmek için tıkla...

Evet dünya tam anlamıyla böyle. Bir yerlerde cenaze olurken, bir yerlerde düğünler oluyor.

Psikoloğa gitmen iyi olmuş. Zamanla düzeleceksin. Sadece sabret ve her şeyin Allah'tan geldiğine tevekkül et.

canım benim... seni tanımıyorum ama yazdıkların yüreğime dokundu. baştan söyleyeyim geçecek inan bana. insanoğlu öyle bir canlı ki en katlanılmaz acılara bile alışıyorsun. böyle böyle büyüyorsun. böyle böyle hayat karşı dimdik durmayı öğreniyorsun. öğrenmek zorundasın...
Teyzenin ölümü için çok üzüldüm. Allah rahmet eylesin. siz geride kalanlara sabır versin. enişten hayatta mı? kuzenlerine destek olabilecek başka birileri var mı? yaşadıkların hem senin için hem annen için çok zor olmalı.
İnan bana hayatımın en güzel ve en köklü değişimini seninki gibi olayla yaşadım. üniversiteye hazırlandığım yıl babamı kaybettim, sonra mali durumumuz çok bozuldu, bir tek annem ve ben kaldık ve ona baktıkça bu kadar yükün altından nasıl kalkacak diye düşünüp dualar ederdim. çok zor sancılı bir süreçti. yapayalnızdım. zor da olsa hepsini atlattık. ben herşeye rağmen o yıl istediğim bölümü kazandım. annem gördüğüm en güçlü kadın haline geldi. ikimiz de evrildik...
Kendine sor... bu yaşadıkların sana neler anlatmaya çalışıyor? içinden her gün tekrarla, yaşadıklarıma minnet duyuyorum beni daha güçlü hale getirdikleri için müteşekkirim. alta çok sevdiğim bir yazıyı koyacağım. ben ne zaman okusam iyi gelir. sen de lütfen gözünün önünde bulundur. yalnız hissetme. bana istediğin zaman özelden de yazabilirsin...

--Karşımıza çıkan kişiler her kimse doğru kişilerdir. Hayatta kimse tesadüfen karşımıza çıkmaz. Karşımıza çıkan, etrafımızda olan herkesin bir nedeni vardır, ya bizi bir yere götürürler ya da bize bir şey öğretirler.

--Yaşanmış olan her ne ise, sadece yaşanabilecek olandır. Hiç bir şey, hem de hiç bir şey yaşadığımız şeyi değiştiremezdi. Yaşadığımızın içindeki en önemsiz saydığımız ayrıntıyı bile değiştiremeyiz. ‘Şöyle yapsaydım, böyle olacaktı’ gibi bir cümle yoktur. Hayır, ne yaşandıysa, yaşanması gereken, yaşanabilecek olandır, dersimizi alalım ve ilerleyelim diye. Her ne kadar zihnimiz ve egomuz bunu kabul etmek istemese de, hayatımızda karşılaştığımız her olay, mükemmeldir.

-- İçinde başlangıç yapılan her an, doğru andır. Her şey doğru anda başlar, ne erken ne geç. Hayatımızda yeni bir şeyler olmasına hazırsak, o da başlamaya hazırdır.

--Bitmiş olan bir şey bitmiştir. Bu kadar basittir. Hayatımızda bir şey sona ererse, bu bizim gelişimimize hizmet eder. Serbest bırakmak, gitmesine izin vermek ve elde etmiş olduğun bu tecrübeyle ileriye doğru bakmak daha iyidir.

Kabul et, şükret ve yola devam et...

Bütün yorumları tek tek okudum. Herkese çok teşekkür ederim. Destek olan, bana özelden de yazabilirsin diyen herkese. Öğle yemeğine çıktığım için şimdi okuyabildim. Sanki buraya yazdıktan sonra anlık bir güzellik oldu. Üniversite okuduğum şehirden bir arkadaşım benim bulunduğum şehre gelmiş, bana yazdı. Görüşelim mi diye, o kadar mutlu oldum ki. Birine anlatabilecek olmanın huzuru var şu an üzerimde. Okuduklarımdan farkettiğim evet, böyle zamanlar oluyor ve sonrası daha güzel olacak. Bu yaşadıklarımın bir anlamı var. Belki de ben her zaman her şey güzel gidecek rüyasından uyanabilmek için bunları yaşıyorum. Anlık bir aydınlanma yaşıyorum, muhtemelen gece eve gittiğimde aynı kötü hisler tekrar ortaya çıkacak. Ama bir gün alışacağım elbet. Aşk acısı da dost acısı da ölüm acısı da geçecek.