Tükendim sanki artık dayanamıyorum

labellevie .!.:

Başınız sağolsun, Allah rahmet eylesin annanenize. Ben diğer pencereden bakacağım, şöyle ki yaşınız benden çok küçüktür, ben eskiden baş sağlığı için aramaya çok çekiniyordum, yani acısını hatırlatacağım, üzeceğim diye aramak istemezdim, hatta üzerinden biraz geçsin 5-6 gün acısı hafiflemiş olur diye düşünüyordum. Ta ki babamı kaybettiğimde, dostların desteği araması insana çok iyi geliyor. Arkadaşlarınız henüz bu kadar yakınını kaybetmediyse bilemeyebilirler.

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Teşekkür ederim.
Yok canım olur mu öyle şey. Bunlar benim ailem dediğim insanlar. Evlerinde kaldım, evimde kaldılar ailelerin tanışıklığı var. Bizim beraber yaşadığımız dönemler oldu. Öyle acısını hatırlatacağım şöyle böyle diye bir durum olduğunu sanmıyorum. Sebebi ne bilmiyorum hiç mi hiç bilmiyorum bilmeden bir şey mi yaptım desem hayır. Aramızda herhangi küslük kırgınlık bir şey de yok o sebeple zaten anlamsız geliyor

Genişletmek için tıkla...

labellevie .!.:

Bilmiyor olabilirler mi peki? Sitem etseniz siz suçlu olursunuz. Kafaya takmayın, bazen bir arkadaş hiç sebepsiz hayatımızdan çıkıyor maalesef.

Genişletmek için tıkla...

janemarple .!.:

İnsanlar direkt çekirdek aileden olmayan kayıplarda o kadar büyük acı yaşanmadığını düşünüp ilgi alakasını ona göre düşük tutuyor. Bunda kötü niyet yok bence, elbette ananeniz size anneniz kadar yakın olabilir ama arkadaşlarınız bunu bilmeyebilir.

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Ya benim anlatımımda sıkıntı var galiba. Kendimi açıklayamıyorum herhalde. Konunun başından beri anlatıyorum.
Bu insanlar benim öyle iş yerinde tanışıklığım olan, kurstan çıkıp iki kahve içtiğim insanlar değil defalarca yazdım yukarı. 5 defa falan bunlar 12 senelik dostum beraber yiyip içip gülüyoruz tatillere gidiliyor, beraber yaşamışlığımız var, sırdaşlarım dostum diyorum siz diyorsunuz ki bilemeyebilirler kötü niyet yok diyorsunuz ailemden 2. Dereceden birini kaybediyorum sanki eltimin görümcesinin babannesinin dedesi ölmüş gibi anlaşılmayabilir diyorsunuz.
Elbette iş yerinden birisi olsa, arkadaşlığım tanışıklığım olan birileri olsa anlayamadılar galiba yada meşguliyetleri var derim. Herkes herkesin acısına empati yapamaz beni yıkan bozan içimi kanatan bu derece yakınım dediğim insanlardan gelmesi.

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Kısa bir süre önce anneannemi kaybettim, hastane süreci, kaybı, vedalaşması o kadar acı geliyor ki bana. Hala kabullenemiyorum, algılayamıyorum bazen. İçinde bulunduğum durumu anlatamıyorum bile kelimeleri seçemiyorum, kafam sürekli allak bullak. Bir yandan aylar önce işsiz kaldım, sınava hazırlanıyordum iyi bir süreç değildi öncesi de zaten neyse sınav sürecine de kendimi veremiyorum şu an. Annem şu anda teyzemlerle evde tek başımayım sürekli düşünce halindeyim. Yemek yapıyorum düşünüyorum, temizlik yapıyorum düşünüyorum. Göğsümün ortasında bir şey akıyor ılık ılık sürekli bir yangın var içimde.
Bununla beraber bu süreçte o kadar yalnız kaldım ki, kalabalık bir arkadaş grubum vardı, 12 senedir dostuz beraber yedik içtik, güldük, parasız kaldık son paramızı paylaştık, derdimiz oldu sabahlara kadar ağladık, mutlu olduk hep beraber kutladık falan derken 12 seneden bahsediyorum. Ki bunun 5-6 senesi hep beraberdi. Bu arkadaş grubundan, kaybım olduğunu bildiği halde aramayanlar var. Bir mesaj bile atmayanlar. Ve belki de hayatımda şu ana kadar en ihtiyacım olduğu dönemi yaşıyorum. Terk edilmişlik hissi hele de dost tarafından çok başkaymış. Etrafım çok kalabalık herkes beni seviyor sanıyordum yapayalnızmışım hiçmişim.
Bilmiyorum sanki hayatım yokuş aşağı son süratla düşüyor gibi. Zaten aylardır içime dönüktüm, şimdi hayat çok anlamsız gelmeye başladı kayıp yaşıyorum, iş güç tutunacak bir şeyim olmadığı gibi dostlarım dediğim insanlar elimden kaydı gitti yıkıldım sanki bir anda.. hayat hep daha kötüye gidiyor sanki benim için.. sözleri toparlayamıyorum inanın buradan bir dönüş var mı göremiyorum sanki

Genişletmek için tıkla...

casedebambini .!.:

Sadece size bu mesajı yazabilmek için üyelik açtım. Bir sınav döneminden geçtim koca bir yıl eşimden ayrı bir şehirde ders çalıştım bu dönemde ananem felç geçirdi annem baktı sınava tam bir ay kala da vefat etti. Sınav geçti eşimle artık aynı şehirdeyiz ama içimdeki boşluk dolmuyo. Her gün özlüyorum onu. Beni anneannem büyütmüştü hayatımın ilk 7 senesi onun evinde kaldım ben. Benim için gerçekten çok zor. Hüzünlü bir film izliyoruz ben ananeme ağlıyorum bir şarkı dinliyoruz ben ananeme ağlıyorum. İnsanlar da sanıyor ki filme çok hüzünlendim. Eşimi 12 senedir tanıyorum. Kardeşini yani görümcemi de aynı senedir tanırım. Beni cenazenin 3. Gününde aradı. Sadece ağız ucuyla başın sağolsun dedi kapattı belki 1 dk sürdü konuşma onun üzerine nasıl oldun diye sormadı bile. Saç kıran oldum kaybımın üzüntüsünden. stresten dişlerimi sıktığım için diş hekimim diş plağı yazdı geceleri uyurken onu takmam gerekiyormuş yarına randevu verdi onu almaya gideceğim. Arkadaşlarım psikiyatri randevusu almam için ısrar ediyorlar. Ağlayarak yazıyorum bu satırları. Emin ol seni benden daha iyi hiç kimse anlamaz. Çok zor biliyorum ama geçecek diye umuyorum.

Genişletmek için tıkla...

janemarple .!.:

Demek ki sizi ya hiç dinlememişler ya da hiç önemsememişler

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Kısa bir süre önce anneannemi kaybettim, hastane süreci, kaybı, vedalaşması o kadar acı geliyor ki bana. Hala kabullenemiyorum, algılayamıyorum bazen. İçinde bulunduğum durumu anlatamıyorum bile kelimeleri seçemiyorum, kafam sürekli allak bullak. Bir yandan aylar önce işsiz kaldım, sınava hazırlanıyordum iyi bir süreç değildi öncesi de zaten neyse sınav sürecine de kendimi veremiyorum şu an. Annem şu anda teyzemlerle evde tek başımayım sürekli düşünce halindeyim. Yemek yapıyorum düşünüyorum, temizlik yapıyorum düşünüyorum. Göğsümün ortasında bir şey akıyor ılık ılık sürekli bir yangın var içimde.
Bununla beraber bu süreçte o kadar yalnız kaldım ki, kalabalık bir arkadaş grubum vardı, 12 senedir dostuz beraber yedik içtik, güldük, parasız kaldık son paramızı paylaştık, derdimiz oldu sabahlara kadar ağladık, mutlu olduk hep beraber kutladık falan derken 12 seneden bahsediyorum. Ki bunun 5-6 senesi hep beraberdi. Bu arkadaş grubundan, kaybım olduğunu bildiği halde aramayanlar var. Bir mesaj bile atmayanlar. Ve belki de hayatımda şu ana kadar en ihtiyacım olduğu dönemi yaşıyorum. Terk edilmişlik hissi hele de dost tarafından çok başkaymış. Etrafım çok kalabalık herkes beni seviyor sanıyordum yapayalnızmışım hiçmişim.
Bilmiyorum sanki hayatım yokuş aşağı son süratla düşüyor gibi. Zaten aylardır içime dönüktüm, şimdi hayat çok anlamsız gelmeye başladı kayıp yaşıyorum, iş güç tutunacak bir şeyim olmadığı gibi dostlarım dediğim insanlar elimden kaydı gitti yıkıldım sanki bir anda.. hayat hep daha kötüye gidiyor sanki benim için.. sözleri toparlayamıyorum inanın buradan bir dönüş var mı göremiyorum sanki

Genişletmek için tıkla...

Aykadarguzel .!.:

Anneanne de anne gibi oluyor. Beni anneannem büyüttü onu kaybetsem heralde annemi kaybetmiş gibi hissederdim çünkü çocukluk anılarım hep onunla.

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Gerçekten allah razı olsun, acımı paylaştığın için. Senin de başın sağolsun çok çok acı. Benim çocukluğum onunla beraber geçti küçükken ya ölürse diye düşünür çok üzülürdüm bizim aramızdaki bağ da çok farklıydı torunları var ama biz dertleşirdik her şeyi paylaşırdık sonra dedemi kaybettim bütün sevgimizi ilgimizi ona verdik bir sene boyunca yanında başka şehirde kaldım. Bebeğimiz gibi olmuştu, hastalanır bir şey olur diye aklımız çıkardı. Bir yeri kızarsın şişsin deliriyorduk hastalanacak diye ödümüz kopuyordu. Kendi yaşadığım şehre döndüm işe başladım sırf bir günlüğüne de olsa onu görmek için 12 saat yol gittim geldim iş başı yaptım. Hastane sürecinde onu öyle hasta görmek elimi bırakışını izlemek mahvetti resmen beni resmen yıktı yaktı. Mantıklı bir insan olmaya çalışırım normalde evet herkesin böyle bir günü olacak ama kaldıramadım. Benim de cenazeden sonra gözlerim rahatsızlandı ağlamaktan. Şu an hala uğraşıyorum bir de hastalıkla. Durduramıyorum kendimi öyle akıyor. Bir şey oluyor aklıma söyledikleri geliyor. Ve tüm bunlar olurken çok kalabalık sandığım kız kardeşim olsa böyle olur dediğim insanlar birden geri çekildi. Bir anda iki şokla beraber kalakaldım.
Sana de sabırlar diliyorum benimle paylaştığın için teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Gerçekten allah razı olsun, acımı paylaştığın için. Senin de başın sağolsun çok çok acı. Benim çocukluğum onunla beraber geçti küçükken ya ölürse diye düşünür çok üzülürdüm bizim aramızdaki bağ da çok farklıydı torunları var ama biz dertleşirdik her şeyi paylaşırdık sonra dedemi kaybettim bütün sevgimizi ilgimizi ona verdik bir sene boyunca yanında başka şehirde kaldım. Bebeğimiz gibi olmuştu, hastalanır bir şey olur diye aklımız çıkardı. Bir yeri kızarsın şişsin deliriyorduk hastalanacak diye ödümüz kopuyordu. Kendi yaşadığım şehre döndüm işe başladım sırf bir günlüğüne de olsa onu görmek için 12 saat yol gittim geldim iş başı yaptım. Hastane sürecinde onu öyle hasta görmek elimi bırakışını izlemek mahvetti resmen beni resmen yıktı yaktı. Mantıklı bir insan olmaya çalışırım normalde evet herkesin böyle bir günü olacak ama kaldıramadım. Benim de cenazeden sonra gözlerim rahatsızlandı ağlamaktan. Şu an hala uğraşıyorum bir de hastalıkla. Durduramıyorum kendimi öyle akıyor. Bir şey oluyor aklıma söyledikleri geliyor. Ve tüm bunlar olurken çok kalabalık sandığım kız kardeşim olsa böyle olur dediğim insanlar birden geri çekildi. Bir anda iki şokla beraber kalakaldım.
Sana de sabırlar diliyorum benimle paylaştığın için teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

casedebambini .!.:

Ben de senin hikayenle güç buldum. En kısa sürede içimizdeki ateşin sönmesi ve onları hep gülerken hatırlamak dileği ile...

Genişletmek için tıkla...

IcimdekiSonsuzDeniz .!.:

Başınız sagolsun Rabbım sabır versin Cok daha güzel bir yerde sizi bekleyecek ve buluşacaksınız, bunu telkin edin kendinize. Arkadaslarınız sizi seviyordur, fakat bazen cok üzgün oldugunu bildiginiz birini arayamıyorsunuz, hatırlatmayayım zaten perişandır diye. Fakat aranmalı, bunu boyle seyler gördükce anlıyorum

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Ya benim anlatımımda sıkıntı var galiba. Kendimi açıklayamıyorum herhalde. Konunun başından beri anlatıyorum.
Bu insanlar benim öyle iş yerinde tanışıklığım olan, kurstan çıkıp iki kahve içtiğim insanlar değil defalarca yazdım yukarı. 5 defa falan bunlar 12 senelik dostum beraber yiyip içip gülüyoruz tatillere gidiliyor, beraber yaşamışlığımız var, sırdaşlarım dostum diyorum siz diyorsunuz ki bilemeyebilirler kötü niyet yok diyorsunuz ailemden 2. Dereceden birini kaybediyorum sanki eltimin görümcesinin babannesinin dedesi ölmüş gibi anlaşılmayabilir diyorsunuz.
Elbette iş yerinden birisi olsa, arkadaşlığım tanışıklığım olan birileri olsa anlayamadılar galiba yada meşguliyetleri var derim. Herkes herkesin acısına empati yapamaz beni yıkan bozan içimi kanatan bu derece yakınım

Genişletmek için tıkla...

Justalittlebityourheart .!.:

Teşekkür ederim allah razı olsun inşallah güzeldir gittiği yer inşallah güzel yerde buluşur kavuşuruz.
Belki de ama ben kısa bir whatsapp mesajına bile razıydım en azından bak oradalar aslında diyebilecektim çok çok üzgünüm ya anlatamam. İnsan yeri geliyor dostunun sesini duymak anılarını paylaşmak acısını azaltmak istiyor. Ama meğer karşındaki seni, senin onun koyduğun yere koymamış. İnsanlara çok fazla tolerans sağlayınca galiba alışkanlık oluyor böyle davranışlar.
Neyse böyle zamanlar da olması lazım galiba bu yol ayrımını görebilmek için.

Genişletmek için tıkla...

Flower__ .!.:

Demek ki iyi gün dostunuz olmuşlar artık. İnsanlar böyle işlerine geldiği gibi yaşıyorlar yapacak bir şey yok. Umursamaz olmanız gerekiyor. Kuzenim nişanlanacak mesela. Laf arasında "o evli, başkalarına çok vakti kalmıyordur ki" filan diyordu uzak bir arkadaşımız için. Baktım bu aralar ben aramadan görüşmüyoruz bu kuzenimle. Kendisi hiç aramıyor filan ben de takmayıp aramıyorum artık. Kimse bulunmaz hint kumaşı değil. Diğer arkadaşlarınızla görüşün , ailenizle vakit geçirin. Öylelerini düşünmek kendi zamanınızdan, enerjinizden alır

Genişletmek için tıkla...