Sonra güneş doğuyor mu?

O kadar yalnızım ki, en azından buradaki insanlardan yardım alabilirim diye düşündüm. Yılın başından beri o kadar kötü olaylar yaşıyorum ki, artık her yer karanlık gibi hissediyorum.
Şubat ayında teyzemi evinde banyoda ölü bulduk. 40 yaşındaydı. 2 tane çocuğu var. Biri daha 12 yaşında. Hiç bir hastalığı da yoktu. O acı, yaşadıklarım, o görüntü aklımdan hiç çıkmıyor.
Aradan aylar geçtikten sonra 2 yıllık erkek arkadaşımla gelecek planları yaparken beni aldattığını öğrendim. İnanılmaz bir yıkımdı.
Bu şehirde ailem var ama dost anlamında yapayalnızım. Ailemin yanına döneli 3 yıl oldu. Bütün arkadaşlarım farklı şehirde. En yakın arkadaşım dediğim, kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımla 2 gün önce bir tartışma yaşadık, ve bağlarımız koptu.
İşe geliyorum, ama sanki bir el arkamdan iterek beni yönlendiriyor, zorla gelip gidiyorum. Etrafımda insanların olmadığı her an gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum. Her şey üst üste geldiğinde, birden mucize gibi daha iyi kapılar açılıyor mu? Ya da ben nasıl bunların altından kalkarım.
Rahmetli teyzemle aynı binada oturuyorduk. Şu an annem her iki evi birden idare ediyor. Kuzenlerim, temizlik, yemek, çamaşırlar. Ona da çok üzülüyorum. Tabi ki yapacak, gocunmuyor ben de gocunmuyorum ama sadece üzülüyorum. Anneme kendi sıkıntılarımı anlatıp daha da üzmek istemiyorum. Eve gittiğimde odama kapanıyorum, evdekiler de farkında sorunlarım olduğunun ama muhtemelen teyzemin acısından olduğunu düşünüyorlar. Teyzem, küçük kuzenim, annem, eski dostum, eski sevgilim. Hepsi acı veriyor. Yazarken bile ağlıyorum.
Ben güçsüz bir karakter değilim aslında, ama hayatımda ilk defa bu kadar arka arkaya tokat yedim. Diğer teyzemle paylaştım sadece bu olanları. O da uzakta. 'Büyüyorsun işte hayat böyle dedi. Kimse sonsuza kadar yanında olmuyor' dedi. Dost da sevgili de nereye kadar görmeye başlıyorsun dedi.
Psikoloğa gitmeye karar verdim. İlk seansa gittim. 1 saatin yarım saati ağlayarak geçti. Yararı olacak mı bilmiyorum, sanmıyorum galiba. Umarım iyi gelir.
Her şey aynı anda geldiğinde su akıp yolunu buldu mu? Ardından güzel günler geliyor mu? Çok yalnızım, çaresizim. Birine sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. Ama sarılacak kimsem yok.

LaMademoiselle .!.:

Tabi ki geliyor, sonrasında da başka sorunlar çıkıyor, sonra yine güneş...
Hep böyle. Sadece bazen çok fazla üst üste geliyor.
Bir de -bence- üst üste gelmesinin sebebi çok fazla olumsuzluğa kapılıp dışarıdan kendimize bakamamamız.
Üzgün bir haldeyken artı gelen her sorun 1 iken 5 gibi gözüküyor.
Psikoloğa gitmekle iyi yapmışsınız, zaten genelde ilk seans hep ağlamakla geçer, çok normal.

Genişletmek için tıkla...

Yorumunuz için teşekkürler. Seansta sanki daha çok duygular değil de düşüncelerim tartışılacak gibi hissettim. Tabi ki mucize ya da sihirli değnek beklemedim ama örnek veriyorum ağzımdan 'ikinci planda kalma' ifadesi çıktı, daha çok buna odaklandı. Eminim doğrusu odur. Ben daha farklı bekliyordum. Yorumunuzdan anladığım kadarıyla siz de terapi almışsınız? Ciddi anlamda faydası oldu mu?

Güneş çıkıyor canim. Ama acı unutulmuyor

Aylakkadin .!.:

Güneş çıkıyor canim. Ama acı unutulmuyor

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar zamanımı alır? Neler yapmam gerekir bu dönemde. Evet şu an acı çekiyorum. Bazen bastırmaya çalışıyorum. Bastırmasam acımı çeke çeke bitirsem biter mi? Ya da mutluymuşum gibi davranıp acıları unutmaya çalışsam bu role kendimi kaptırır mutlu olur muyum?

Canım öncelikle başınız sağolsun.

Bu sorunlar inan her insanın başına böyle üst üste geliyor. Benim de en az 2 3 kere böyle üst üste ciddi sorunlarım oluşmuştu. Sonra bir gün bir kitap okurken karşıma Mevlana'nın bir sözü çıktı;

tuzlucay .!.:

Allah rahmet eylesin, çok üzüldüm..

Ama işte hayat bu ya, hep güzel, hep yeşillik olsa... öyle olsa insan ona bile kusur bulabilir belki.

Bir de kötü durumdayken daha fazla ne olabilir ki, ne gelebilir ki başımıza dediğimizde ve daha kötüsü geldiğinde anlıyoruz aslında o anki sorunla bir şekilde başa çıkabildiğimizi. Üst üste gelmesi gerçekten yıkım oluyor. Ama başa gelen de bir şekilde çekiliyor maalesef.. ama yine de biz gecenin en karanlık anı, şafağa en yakın anıdır diyelim..

Genişletmek için tıkla...

Çok teşekkür ederim. Deli gibi sürekli her şey üst üste gelince ne yapılır diye araştırıyorum. Hayal ediyorum böyle, bu günler bittiğinde nasıl bir insan olacağım diye.

iipekooo .!.:

Canım öncelikle başınız sağolsun.

Bu sorunlar inan her insanın başına böyle üst üste geliyor. Benim de en az 2 3 kere böyle üst üste ciddi sorunlarım oluşmuştu. Sonra bir gün bir kitap okurken karşıma Mevlana'nın bir sözü çıktı;

Eki Görüntüle 2289733

Genişletmek için tıkla...

Allahım, inşallah kaderimin iyi yönde değişeceği noktadır. Çok teşekkür ederim.

barbekusos .!.:

Yorumunuz için teşekkürler. Seansta sanki daha çok duygular değil de düşüncelerim tartışılacak gibi hissettim. Tabi ki mucize ya da sihirli değnek beklemedim ama örnek veriyorum ağzımdan 'ikinci planda kalma' ifadesi çıktı, daha çok buna odaklandı. Eminim doğrusu odur. Ben daha farklı bekliyordum. Yorumunuzdan anladığım kadarıyla siz de terapi almışsınız? Ciddi anlamda faydası oldu mu?

Genişletmek için tıkla...

benim gittiğim bir psikologtu -okul psikoloğu- çok işe yaradığını söyleyemem, daha çok danışman gibiydi.
Bir diğeri işten çok bunalmıştım o zaman aslında böyle apaçık bir neden de yokken ağlama krizlerine giriyordum o zaman ilaç almıştım, devlet psikiyatristine gitmiştim çok bir konuşma olmadı. İlaç daha çok işe yaradı, sonra bıraktım.
Sizinkini apaçık bir hastalık gibi düşünmüyorum ben açıkçası, tabi sadece yazdıklarınızdan yola çıkıyorum. Bazı şeyler çok art arda gelmiş sadece. O nedenle devam edin.
Bazı şeylere doktor neden bu kadar takıldı demeyin, mesela 2. planda kalmanıza takılmış, siz de içten içe ben öyle demek istemiyordum asıl sorunum o değildi neden ona takıldı diye düşünmeyin.
Çünkü farkında olmasanız da gerçek sorununuz bu düşünceniz olabiliyor.

barbekusos .!.:

O kadar yalnızım ki, en azından buradaki insanlardan yardım alabilirim diye düşündüm. Yılın başından beri o kadar kötü olaylar yaşıyorum ki, artık her yer karanlık gibi hissediyorum.
Şubat ayında teyzemi evinde banyoda ölü bulduk. 40 yaşındaydı. 2 tane çocuğu var. Biri daha 12 yaşında. Hiç bir hastalığı da yoktu. O acı, yaşadıklarım, o görüntü aklımdan hiç çıkmıyor.
Aradan aylar geçtikten sonra 2 yıllık erkek arkadaşımla gelecek planları yaparken beni aldattığını öğrendim. İnanılmaz bir yıkımdı.
Bu şehirde ailem var ama dost anlamında yapayalnızım. Ailemin yanına döneli 3 yıl oldu. Bütün arkadaşlarım farklı şehirde. En yakın arkadaşım dediğim, kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımla 2 gün önce bir tartışma yaşadık, ve bağlarımız koptu.
İşe geliyorum, ama sanki bir el arkamdan iterek beni yönlendiriyor, zorla gelip gidiyorum. Etrafımda insanların olmadığı her an gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum. Her şey üst üste geldiğinde, birden mucize gibi daha iyi kapılar açılıyor mu? Ya da ben nasıl bunların altından kalkarım.
Rahmetli teyzemle aynı binada oturuyorduk. Şu an annem her iki evi birden idare ediyor. Kuzenlerim, temizlik, yemek, çamaşırlar. Ona da çok üzülüyorum. Tabi ki yapacak, gocunmuyor ben de gocunmuyorum ama sadece üzülüyorum. Anneme kendi sıkıntılarımı anlatıp daha da üzmek istemiyorum. Eve gittiğimde odama kapanıyorum, evdekiler de farkında sorunlarım olduğunun ama muhtemelen teyzemin acısından olduğunu düşünüyorlar. Teyzem, küçük kuzenim, annem, eski dostum, eski sevgilim. Hepsi acı veriyor. Yazarken bile ağlıyorum.
Ben güçsüz bir karakter değilim aslında, ama hayatımda ilk defa bu kadar arka arkaya tokat yedim. Diğer teyzemle paylaştım sadece bu olanları. O da uzakta. 'Büyüyorsun işte hayat böyle dedi. Kimse sonsuza kadar yanında olmuyor' dedi. Dost da sevgili de nereye kadar görmeye başlıyorsun dedi.
Psikoloğa gitmeye karar verdim. İlk seansa gittim. 1 saatin yarım saati ağlayarak geçti. Yararı olacak mı bilmiyorum, sanmıyorum galiba. Umarım iyi gelir.
Her şey aynı anda geldiğinde su akıp yolunu buldu mu? Ardından güzel günler geliyor mu? Çok yalnızım, çaresizim. Birine sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. Ama sarılacak kimsem yok.

Genişletmek için tıkla...

Bazen üst üste gelir her şey ama yaşamak böyle bir durum
2009- 2010 - 2011 yılı mesela kabus gibiydi ; annem, kedim, babam, anneannem arka arkaya vefat ettiler ki annemin vefatı 9 yıllık bir hastalık sürecinin ardındandı, zaten çok yıpranmıştım
10 yıllık ilişkim iğrenç bir aldatmayla bitti
Mali açıdan çok zor bir dönemeçteydim
Psikolog yardımı aldım, 10 seans gittim pek bir fayda göremedim çünkü acım kayıplarım üzerineydi, sonra yavaş yavaş kabullenme sürecine girdim. Bu süreçte en güçlü dayanağım çalışmaktı, deli gibi çalışıp aklımı meşgul ettim, öyle çiçek böcek doğa yürüyüşleri falan açmadı beni. Şirketin verdiği izni iptal edip işe döndüm. Gündüzleri işe, geceleri kitaba sarıldım, insanlarla konuşmakta bana iyi gelmedi, çünkü olayları tekrar tekrar başa sardı kafamda, defterler dolusu yazdım yazdım içimi döktüm. İlaç kullanmadım, mutlaka faydasını gören olmuştur ama ben bu yolu seçmedim, sonunda yavaş yavaş kalktım ayağa. Sende kalkacaksın inan bana, insan nefes aldıkça ayakta durmanın bir yolunu buluyor, herkesin kendince bir yöntemi var, sadece onu keşfetmen gerek

Suanda ailemde 5 kanser hastasi var eski konuma bakarsan ablacigimi kaybettik yakim zamanda.o gunes dogacaksa banada dogsun isterim.ablamin cocuguna gozum gibi bakiyoruz bence girdigin o karanliktan artik cik.eski sevgilini ve dostunu inan dert olarak bile gormuyorum.git o kuzenlerine isik ol.yardimci ol.senin en buyuk gunesin o kuzenlerin elindem tutup hayata baslamak.onlara her yemek verisinde onlari her gezdirisinde onlara her bir sey alisinda dunyan guzellesecek ve gunesin dogmaya baslayacak.yemisim eski sevgilini daha bir saat oncesine hickira hickira agladim yine ablcigimi ruyamda goremedim diye.ALlaha yalvariyorum obur dunyada bizi karsilastrcaksa hemen alsin canimi diye.ama cocugu var ve biz ona gul gibi bakmak zorundayiz kendi cocuklarimizdan ote o bize bir emanet can ciger et tirnak.

en dipte olmanin en iyi yani artik batamayacak hale gelmektir. mecburen yukari cikarsin . gecicek bu günler. acilarini hic bir zaman unutmucaksin ama alisacaksin onlara. tüm firtinalarin ardindan dogar günes . inan buna oldu mu ? hayatin icin kendin icin savasmaktan vazgecme.

bol bol dua edin sıze sah damarınızdan bile yakın bir rabbimiz var. heran seni duyan gören ❤

Ne kadar çok acı yaşamış ve ne kadar güçlü arkadaşlarımız var. Yorumları tek tek okudum. Size bi tavsiyem olamayacak çünkü bende beter bir haldeyim. Benim tek dayanağım emerken sımsıkı parmağımı yakalayıp sıkan sonra gülücükler atmaya başlayan oğlum ve hiç belli etmese de bir bakışından beni anladığını bildiğim kızım. Elbette geçer bu günler. Ama işte sabretmek çok zor. Sabreden kazanacak diyorlar. Inşallah bizde sabredenlerden oluruz

gunes doguyor sonra tekrar batip tekrar cikiyor.hayattaki amacimiz gunesin dogup tamamen batmayacagi bi zamansa boyle bisey yok.hayat bu bazen batiyoruz bazen cikiyoruz.bende tam bu sefer son bitti bundan daha berbat bi halim olamaz derken tam o noktada hayatima gunes dogdu.hic ummadigim kapilar acildi.sonra tekrar kapandi kapilar baska konularda yine en dibi gordum.su an en diptemiyim degilim yavas yavas aciliyor kapilar.artik gucluyum hic bisey beni yikamiyor sizde zamanla duzeleceksiniz sadece gunesin dogmasina yardimci olun.

Hayat hep acı tatlı devam edecek, hiç bir zaman toz pembe olmaz, olsa zaten güzel günlerin kıymetini bilemezdik.
Aslında çoğumuzun yaptığı hata başımıza kötü bir olay gelince bu bana ne katar bana faydası ne dememek, onun yerine benim başıma neden geliyor bunlar diye günlerimizi perişan geçirmek.
Teyzeniz için Allah rahmet eylesin size ve çocuklarına dayanma gücü versin.
Terapi almanız çok iyi emin olun acılarınız hafifleyecek.
Benim şimdi okuduğum bir kitap var tam sizin durumunuza da uygun, gerçekten güzel bir kitap, Bircan Yıldırım - Hayat Cesurlara Torpil Geçer. Mutlaka okuyun derim

ATTRAENTE .!.:

Bazen üst üste gelir her şey ama yaşamak böyle bir durum
2009- 2010 - 2011 yılı mesela kabus gibiydi ; annem, kedim, babam, anneannem arka arkaya vefat ettiler ki annemin vefatı 9 yıllık bir hastalık sürecinin ardındandı, zaten çok yıpranmıştım
10 yıllık ilişkim iğrenç bir aldatmayla bitti
Mali açıdan çok zor bir dönemeçteydim
Psikolog yardımı aldım, 10 seans gittim pek bir fayda göremedim çünkü acım kayıplarım üzerineydi, sonra yavaş yavaş kabullenme sürecine girdim. Bu süreçte en güçlü dayanağım çalışmaktı, deli gibi çalışıp aklımı meşgul ettim, öyle çiçek böcek doğa yürüyüşleri falan açmadı beni. Şirketin verdiği izni iptal edip işe döndüm. Gündüzleri işe, geceleri kitaba sarıldım, insanlarla konuşmakta bana iyi gelmedi, çünkü olayları tekrar tekrar başa sardı kafamda, defterler dolusu yazdım yazdım içimi döktüm. İlaç kullanmadım, mutlaka faydasını gören olmuştur ama ben bu yolu seçmedim, sonunda yavaş yavaş kalktım ayağa. Sende kalkacaksın inan bana, insan nefes aldıkça ayakta durmanın bir yolunu buluyor, herkesin kendince bir yöntemi var, sadece onu keşfetmen gerek

Genişletmek için tıkla...

başınız sağolsun. yorumunuz için de çok teşekkür ederim. şu an ne yaparsam yapayım çıkış bulamıyorum. Allah daha büyük acı vermesin diyebiliyorum şu an. Ama mesela ben de yazıyorum günlük gibi. Bu sıralar başladım bunu, kimseye anlatamayınca yazmak rahatlatıyor.

barbekusos .!.:

başınız sağolsun. yorumunuz için de çok teşekkür ederim. şu an ne yaparsam yapayım çıkış bulamıyorum. Allah daha büyük acı vermesin diyebiliyorum şu an. Ama mesela ben de yazıyorum günlük gibi. Bu sıralar başladım bunu, kimseye anlatamayınca yazmak rahatlatıyor.

Genişletmek için tıkla...

Kendinizi meşgul edin, sürekli düşünmek kötü yapıyor insanı, ilaçlarla yapılan tedavi de bu düşünmenizi engelliyorlar ben sadece bunu ilaçsız yaptım. Hala da yapıyorum, daraldığımda bunaldığımda düşünmemek için kendimi oyalıyorum

barbekusos .!.:

O kadar yalnızım ki, en azından buradaki insanlardan yardım alabilirim diye düşündüm. Yılın başından beri o kadar kötü olaylar yaşıyorum ki, artık her yer karanlık gibi hissediyorum.
Şubat ayında teyzemi evinde banyoda ölü bulduk. 40 yaşındaydı. 2 tane çocuğu var. Biri daha 12 yaşında. Hiç bir hastalığı da yoktu. O acı, yaşadıklarım, o görüntü aklımdan hiç çıkmıyor.
Aradan aylar geçtikten sonra 2 yıllık erkek arkadaşımla gelecek planları yaparken beni aldattığını öğrendim. İnanılmaz bir yıkımdı.
Bu şehirde ailem var ama dost anlamında yapayalnızım. Ailemin yanına döneli 3 yıl oldu. Bütün arkadaşlarım farklı şehirde. En yakın arkadaşım dediğim, kardeşim gibi sevdiğim bir arkadaşımla 2 gün önce bir tartışma yaşadık, ve bağlarımız koptu.
İşe geliyorum, ama sanki bir el arkamdan iterek beni yönlendiriyor, zorla gelip gidiyorum. Etrafımda insanların olmadığı her an gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum. Her şey üst üste geldiğinde, birden mucize gibi daha iyi kapılar açılıyor mu? Ya da ben nasıl bunların altından kalkarım.
Rahmetli teyzemle aynı binada oturuyorduk. Şu an annem her iki evi birden idare ediyor. Kuzenlerim, temizlik, yemek, çamaşırlar. Ona da çok üzülüyorum. Tabi ki yapacak, gocunmuyor ben de gocunmuyorum ama sadece üzülüyorum. Anneme kendi sıkıntılarımı anlatıp daha da üzmek istemiyorum. Eve gittiğimde odama kapanıyorum, evdekiler de farkında sorunlarım olduğunun ama muhtemelen teyzemin acısından olduğunu düşünüyorlar. Teyzem, küçük kuzenim, annem, eski dostum, eski sevgilim. Hepsi acı veriyor. Yazarken bile ağlıyorum.
Ben güçsüz bir karakter değilim aslında, ama hayatımda ilk defa bu kadar arka arkaya tokat yedim. Diğer teyzemle paylaştım sadece bu olanları. O da uzakta. 'Büyüyorsun işte hayat böyle dedi. Kimse sonsuza kadar yanında olmuyor' dedi. Dost da sevgili de nereye kadar görmeye başlıyorsun dedi.
Psikoloğa gitmeye karar verdim. İlk seansa gittim. 1 saatin yarım saati ağlayarak geçti. Yararı olacak mı bilmiyorum, sanmıyorum galiba. Umarım iyi gelir.
Her şey aynı anda geldiğinde su akıp yolunu buldu mu? Ardından güzel günler geliyor mu? Çok yalnızım, çaresizim. Birine sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. Ama sarılacak kimsem yok.

Genişletmek için tıkla...

güneş, her sabah yeniden doğuyor...bazen sebepsiz bile ağlama krizlerine giriyor insan..yaşadıklarınız karşısında tepkileriniz normal, insansınız çünkü...tersi olsaydı garip bir durum olurdu...sadece şunu düşün, hepsi günden güne azalarak geçecek ve bir sabah uyandığında huzurlu uyanıp, herşeyin geçtiğini görceksin...hiç bir acı sonsuz kadar sürmez...beyin, olan biteni kabullenmeye, alışmaya çalışıyor...bu duyguların geçici olduğunu bilmen ve sabırla beklemen gerekiyor...