Mucizeler umutlar bunlar çok önemli şeyler ama nereye kadar?Yine de mucizelere inanmak zorundayız ve umut etmekten asla vazgeçmemeliyiz.
Dün gece YouTube'da İzmir depremi sırasındaki görüntüleri izliyordum, bir videoda Karşıyaka'da sokak röportajları yapılıyordu ki deprem olmaya başladı, spiker hızlıca bulunduğu bölgeden arabasının park halinde olduğu bir okulun bahçesine gitti kameramanla, okulda öğretmenler ve idari personel varmış hepsi okul bahçesine çıkmış, öğretmendi sanırım bir adama mikrofon uzattı spiker, çok paniklediniz mi gibi bir soru sordu, adam aynen şöyle dedi:-Hiç paniklemedim, hatta bu deprem beni hiç etkilemedi, arkadaşlar okuldan dışarı çıkalım dedikleri için bana deli demesinler diye onlara uymak adına çıktım, ben 99 depreminde 7 gün enkaz altında kaldım.
Spiker sordu 7 gün enkaz altında kendinizi nasıl motive ettiniz? Adam cevap verdi:-Hiç durmadan hareketli şarkılar söyledim.
Elbette alacağımız nefes dahi sayılı ama son nefese kadar umut etmeli insan.
Evet kayıplarımız varama ben inanıyorum o enkazlardan sağsalim kurtulacak insanlar var, belki onlar umudunu kaybetmek üzere, üşüyor ve korkuyorlar ama biz onlar için umuda sarılmalıyız.
Daha çok para kazansın diye malzemeden çalarak binalar dikiliyor ve hep ölenler oluyor?adaletsizlik değil mi?hiç bir zenginin bir ünlünün enkaz altında kaldığını duyduk mu duymadık..neden hep olan fakir ve orta hallilere oluyor?
İzmir depremi yeni bir fobimin başlangıcı oldu deprem fobim başladı ayrıca her enkazdan ölen insan çıktığında gözlerimden yaşlar süzülüyor sonra müteahhitlere saydırıyorum..psikolojim bozuldu
Haber seyretmemeye başlamıştım şimdi uyandığım gibi haber kanalı açıyorum tadım tuzum yok onca insan boşu boşuna öldüler yazık..bebekler bar ölenlerin içinde onları duydukça daha da üzülüyorum hep adaletsizlik hep
Mucizeler her zaman vardır. 
Diğeri ise hala enkazda. 
Allah’ım sana şükürler olsun.
