- 1 Mayıs 2011
- 12
- 29
- 288
Aramiza o kadar zaman girdiki o kadar habersiziki birbirumizden nasıl birlesebiliriz bilmiyorum
Aramiza o kadar zaman girdiki o kadar habersiziki birbirumizden nasıl birlesebiliriz bilmiyorumBırakmayın ..lütfen bu hastalık sizinde annenizin başına gelebilirdi ..
Merhaba bana da bu yaz geçirdiğim atak sonucu bipolar teşhisi konulmuştu. Ama doktorlar hiçbir zaman koydukları tanıdan emin değildir bilirsiniz. Sadece falanca hastalığın olduğunu düşünerek bir ilaca başlarlar, gözetim altında tuttukları hastanın durumuna göre tedavilerini veya tanılarını değiştirebilirler.
Uyku düzenim çok bozuk. Bu aralar tuhaf şeyler yaşıyorum. Mesela dün gece 23:00 gibi uyudum. Gece 03:00 gibi sebepsiz yere uyandım, uykum kaçtı bir türlü uyku tutmadı. O sırada odamda horlama sesleri duymaya başladım. Çok yüksek bir ses değil ama kulak kesilince tam olarak duyuluyordu. Odamda benden başkası yoktu halbuki. Bir müddet sonra da kalabalık bir grubun sohbet sesine benzer sesler duymaya başladım, cümleler seçilmiyordu, çok kişinin sesi olduğu için karışıktı. Bu karışık sesler de bir an oldu bitti, yarım dakika kadar sürdü. Bu olup bitenler beni çok korkuttu. Hala var olmayan bir şeyler duyacağım veya göreceğim diye sürekli tetikte geziyorum, gece odamdan dışarı çıkmakta zorlanıyorum, aranın ışığı yanık olmadığı müddetçe çıkmam çok zor.
Aklımı kurcalayan ise şu. Acaba doktorlar yanlış teşhis koymuş olabilirler mi? İşitsel halüsinasyonlar mı yaşıyorum, şizofreni hastalığına yakalanmış olabilir miyim?
Geçmiş olsun. Duyduğun seslerin diğer dairelerden gelmediğine emin misin? Sırf bu duyduğun sesler sonucu mu sana teşhis konuldu.
Bazen bir ses geliyor başımın içinden. Böyle bir şey yarılıyormuş gibi, çatırdıyormuş gibi, veya bir perde açılıyormuş gibi. Kendini duyurmak isteyen farklı bir boyutun çığlıkları bunlar sanki. Perde çekiliyor. Aradaki perdeyi çekiştiriyorlar hissediyorum ama açmalarına engel olan bir şey var. Deprem gibi bir ses bu ses, volkan patlaması gibi, yer çatırdıyor sanki. Yıllar öncesinin hesabını sormaya gelenlerin çığlıkları bunlar, biliyorum.
Bazen eşyalar renk değiştiriyor. Geçen gün kalorifer bana göz kırpar gibi birdenbire altın sarısı parıldayıp bir anda normal rengine döndü mesela. Renk değiştirmekle kalsalar iyi bazen de hareket ediyorlar. Dün odamın kapısı kendi kendine ileri geri sallanmaya başlayınca çığlıklarla ağlamaya başladım.
Korkuyorum.
Ayy korkuttun beni çokkkkBunları anlattınmı doktoruna?
Merhaba bana da bu yaz geçirdiğim atak sonucu bipolar teşhisi konulmuştu. Ama doktorlar hiçbir zaman koydukları tanıdan emin değildir bilirsiniz. Sadece falanca hastalığın olduğunu düşünerek bir ilaca başlarlar, gözetim altında tuttukları hastanın durumuna göre tedavilerini veya tanılarını değiştirebilirler.
Uyku düzenim çok bozuk. Bu aralar tuhaf şeyler yaşıyorum. Mesela dün gece 23:00 gibi uyudum. Gece 03:00 gibi sebepsiz yere uyandım, uykum kaçtı bir türlü uyku tutmadı. O sırada odamda horlama sesleri duymaya başladım. Çok yüksek bir ses değil ama kulak kesilince tam olarak duyuluyordu. Odamda benden başkası yoktu halbuki. Bir müddet sonra da kalabalık bir grubun sohbet sesine benzer sesler duymaya başladım, cümleler seçilmiyordu, çok kişinin sesi olduğu için karışıktı. Bu karışık sesler de bir an oldu bitti, yarım dakika kadar sürdü. Bu olup bitenler beni çok korkuttu. Hala var olmayan bir şeyler duyacağım veya göreceğim diye sürekli tetikte geziyorum, gece odamdan dışarı çıkmakta zorlanıyorum, aranın ışığı yanık olmadığı müddetçe çıkmam çok zor.
Aklımı kurcalayan ise şu. Acaba doktorlar yanlış teşhis koymuş olabilirler mi? İşitsel halüsinasyonlar mı yaşıyorum, şizofreni hastalığına yakalanmış olabilir miyim?
aslında birbirine benzeyen bir hastalıktır bipolar ve şizofreni ama sen her şeyin farkındasın anlaşılan bu durumda şizofreni olman zor gibi, ama için rahat edecekse başka bir doktora daha görün.
Cnm cok gecmis olsun Allah yardimcin olsun sanirim hastaligin baslarindasiniz. Deneme yanilma yapmadan en iyi Dr.dan tedavi almaktan baska care goremiyorum. Sosyal ortamdan kopmasina Engel ol, sakin birakma onu..Toparlayıp yazmayı düşünüyorum.Evet eşim ik ya da üç aydır kendisinden çok farklı davranıyor.Öncelikle o çok sosyal arkadaşlarıyla muhabbete bayılan, yeni insanlarla tanışmayı seven, komik esprili birisiydi.Kurban bayramından (memleketten) çalıştığımız şehre geldik.Bu arada ikimiz de öğretmeniz.Kurban bayramından beri böyle.Hiç kimseyle doğru dürüst konuşmuyor, önüne gelen herkese küfrediyor. Geceleri uyuyamıyor.En sevdiği arkadaşıyla bile iletişim kurmuyor, hiç gülmüyor, benimle hiç iletişime geçmiyor.En son dün sinir krizi gibi bişi geçirdim sanırım beni sakinleştirmeye çalıştı.Olanları anlattı.Hiçkimseyle konuşmadığını, hiçkimsenin onun anlamadığını, durup durduk yere küfrettiğini, en sevdiği arkadaşlarından nefret ettiğini, nefret ettiği için kendini sevmediğini, her şeyi parçalamak, yıkmak istediğini, kendini zor durdurduğunu, kırmızı ışıkta geçmese bile kırmızı ışıkta geçtiğini hayal ettiğini onu bunun için mahkemeye götürdüklerini hayal ettiğini, içinde bir ses oladuğunu susturamadığını, o sesin hep olumsuz şeyler yapmasını istediğini, okuldan arabayla gelirken arabada arkadaşları varken arbayı durdurup şehre yürüyerek gelmek istediğini, hep gitmek istediğini, bir ara kamyonun altına arabayı sürdüğünü ama kamyoncu sayesinde kurtulduğunu, müdürünü her görüşünden ondan nefret ettiğini onu parçalamak istediğini anlattı.Sessizce dinledim.Bu arada eşim bir aydır psikiyatra gidiyor.R....... ve bi ilaç daha kullanıyor.Her psikiyatra gittiğinde psikoloğa yönlendiriyormuş, ikidir onunla tartışıyormuş.En son eşime" hayattan beklentin varsa bana gel" demiş psikolog.
Bense dua etmekten başka birşey yapamıyorum.Bir çözümü vardır diyorum ama dün bütün umutlarımı söndürdü.allaha bana bir umut ışığı gönder diye dua ediyorum. 3 senedir evliyiz, çok kavgalar yaşadık ama o beni hiç bırakmadı. İki düşüğüm oldu benim de.En sonuncusunda dış gebelik olup iç kanama geçirip ameliyat oldum. Eşimin ailesiyel de benim ailemle de çok sorunları oldu.Eşimin ailesiyle sorunu da para mevzusu ve bir de kardeşinin sorunları, genelde kardeşinin sorunlarını çözmeye çalışan oydu.Benim ailem onu çok sevmedi sanırım şimdi konuşmuyorlar zaten.Abimle küsüz. Yeni ev aldık 8 ay oldu.Borçlarında çok zorlanıyoruz.Boğazımıza zor yetiyor araya benim hastalığımda girince hep eksi hesapta kalıyoruz.Ev alırken arabayı da değiştirmek zorunda kaldık.Göz bebeği arabasını satıp sürekli sorun çıkaran daha ucuz bir araba aldık. Eşim ilk görev yerinde iki soruşturma geçirmiş, bunun yanında en yakın öğretmen arkadaşını soba zehirlenmesinden kaybetmiş.Terör bölgesiymiş çalıştığı yer.Onu orada hiç sevmemeişler, küflü ekmek yediği günler olmuş.Bu arada dönemin başında da gereksiz insanlar yüzünden neredeyse soruşturma geçiriyordu.Eşimin yaşadığı sıkıntıların biz özeti bu.
Sizden şimdi bana bir kapı açmanızı eşini kurtarabilirsin ...........ları yaparsan demenizi istiyorum.Çünkü yaklaşık iki aydır her gün ağlıyorum eşimin bu haline.Elimden bir şey gelsin istiyorum.Göz göre göre böyle bir hayat yaşamasın daha kötü olmasın istiyorum.Lütfen yardım edin
Neredesiniz bilmiyorum ama Dr aysun hanım var şu anda istanbula taşındı o yüzden ben hangi hastahanede bilmiyorum aysun ayhan. Babamın doktorudur kendisi çok iyi gelmişti13 yıldır ailecek bir kabusun içindeyiz. 30 yaşında şizofreni hastası bir erkek kardeşim var. Yıllardır Prof. Dr. Alp Üçok un hastasıyız ama ilaç yazıp göndermekten başka bir şey yapmadı sağolsun. İlacın dozajını artırıyor 1-2 ay iyi gibi oluyor kardeşim sonra sil baştan içe kapanmalar, kafa konuşmaları ve görüntülü konuşma atakları. Tükendik artık... Ben bu durumu yaşayanlardan iyi bir doktor tavsiyesi istiyorum sadece, lütfen yazın...
Yani anlayamıyorum çocuğunuz ciddi şekilde hasta ve siz onu şehir şehir dolaştırıyorsunuz hastaneye yatan çocugu çıkarıyorsunuz zamanında müdahale edilseydi belki bu kadar ciddi ilerlemezdi kusura bakmayın suçlar gibi yazdım ama anlattıklarınız aynı abim-16-
Sabah erkenden Tıp Fakültesi'ne götürdük. Çok kötü alevlenmeler başlamıştı. Hastanede hemen iğne yaptılar. Fakat hiç etkilenmemişti. Biraz sonra yine iğne yaptılar. O yine bağırıp, "Ben hasta değilim, beni çıkarın buradan" diyor, ayakta hiç durmadan dolaşıyor ve "annemi babamı değiştirmişler, bunlar annem babam değil" diye bağırıyordu. Arada bir babasına, "Beni buradan çıkar, İstanbul'a gidelim" diye tutturuyordu. Birden babasına saldırdı. Fakat ani bir hareketle, kapıya doğru koşup, kapıyı açıp kaçtı. Biz yakalayamadık. Aniden gözden kayboldu. Çok korkmuştum, bu kadar iğnenin tesiriyle yollarda araba falan çarpar diye. Bulamadık. Şehrin içinde her yeri aradık fakat bulamadık. Aklımıza ev geldi. Evi aradık. Kardeşi eve geldiğini söyledi. Fakat eve gitmeye çekiniyorduk. Ya bizi görünce kaçarsa.. Gitmezsek, bağırıp çağırıp kardeşini korkutursa. Aklıma onunla telefonla konuşup ikna etmek geldi. Hemen aradım. Zor konuşuyordu. Kendisine, kardeşine çay yapmasını ve bizim İstanbul'a gitmek için bilet alıp geleceğimizi söyledim. "Tamam" dedi. Yola çıkıp hemen eve geldik. Geldik ki uyuyor. İğneler etkisini göstermişti. Kardeşine çay yapmış, sofra kurmuş. Kardeşine de "Biz evden erken çıktık, sen açsındır bunları ye" diye hazırlamış ve hemen uyumuş. Kardeşine sorduk: "Bağırdı mı" "Hayır anne. Bana çay yapıp, sofra kurarken, hem uyuyor, hem de hazırlıyordu" diye yanıt verdi. O gece onu zor uyandırıp ikna ederek İstanbul'a hareket ettik.
Kardeşlerime geldik. Kapıyı kardeşim açtı. Dayısını görür görmez, "Dayımı da değiştirmişler, gözlerini değiştirmişler" demeye başladı. İçeri girip oturduk. O oturmuyordu. Yine başlamıştı saçma sapan konuşmalara. Hiç oturmuyor, sürekli konuşuyordu. Sürekli bizleri kurtaracağını, korkmamamızı, bizi kimsenin öldürmesine izin vermeyeceğini, sürekli birilerinin onu ve bizi öldüreceğini korkuyla söylüyordu. Arada bir bağırıp çağırıyordu. Bizse ne yapacağımızı şaşırmıştık. Evden çıkarken o sıkıntılı haliyle bile birkaç kitap almıştı yanına. O kitapları elinden düşürmüyordu. Hiç oturmadan yürüyordu evin içinde.
Aman Allah'ım! Olamaz. Evden bayram tatili için ayrılmıştık. İki gün içinde neler gelmişti başımıza. İnanması çok zor şeyler yaşamış, kendimizi Manisa'dan Bursa'da, Bursa'dan İstanbul'da bulmuştuk. Oğlumuz çok hastaydı. İki gün insan hayatında neleri değiştiriyor. Teyzem geldi. Önce bir sevindi, elini öptü. Hemen yine başladı salonda gezinmeye, yine başladı konuşmaya. Teyzem bir ara, "O kitapları masaya koy, gel yanımda otur konuşalım" dediğinde teyzeme çok sinirlendi. "Serdar o senin teyzen" dediğimizde "Hayır benim teyzem değil" yanıtını verdi. Biraz sonra gelip, "Teyze özür dilerim" demeye başladı. Teyzem tekrar, "O kitapları bırak, gel yanımda otur" dediğinde, "Hayır teyze ben bu kitapları çok okuyup ya doktor yahut mühendis olacağım" dedi.
Yavrum; kaderini bilmeden hala üniversite okuyacağını ümit ediyordu. Kalbim kan ağlıyordu çaresizlikten.
Teyzem ve ben ağlamaya başladık. hemen yanıma gelip, "Anne neden üzülüyorsun, üzülme" dedi. "Yok oğlum, üzülmüyorum" dememe rağmen, "vay kim annemi üzdü" diye bağırmaya başladı. Biraz sonra susup yine gezinmeye başladı. Teyzemden de şüphelenmeye başladı. Kesinlikle yemek yemiyor, çok şüpheleniyordu. Kardeşimin eşinden de çok şüphelendiği için yemek yemiyordu. Yengesine sürekli yemeğe çaya ne kattığını soruyordu. Ben gözünün önünde yemek ve çay yapıyordum, fakat yine şüpheleniyor yemiyordu. Sürekli korku ve şüphe içerisindeydi.
Kapı zili çalınsa veya birisi gelse aşırı derecede şüpheleniyordu. Zor zaptediyorduk. Yavrumun yüzündeki ifadeden ne denli acı ve ızdırap içinde olduğunu anlıyordum. Bayram nedeniyle doktor bulamıyorduk. Herkes tatile çıkmış. Nihayet bir doktor bulduk. Hemen götürdük. Tabi ki zorla.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?