Ben hep şey derim, büyüğü yapamadım.
Onu düzeltirsem küçük zaten hallolacak
Halbuki büyükle birebir ben ilgilendim, küçük olan başka kişiler tarafından büyütüldü yanımda, temel gereksinimleri başkalarından aldı.
Büyük ise tamamen daima bendeydi bu huyları sebebiyle lakin olmadı işte.
Bebekliğinden beri sürekli doktora götürdüm bir gariplik var diye, psikolog, gelişim uzmanı vs artık bana sorunlu anne gözüyle bakılıyor ama ben biliyorum, bir şey var.
Kardeşi olmuş daha bebekken durumundan çok öte bir şey, sadece bir uzman high need baby demişti, duyusal çocuk adlandırdı.
Ama bunu da ne öğretmenleri ne diğer uzmanlar ne okul psikolojik danışmanlık servisi onaylamadı.
Uyku terörü var dönem dönem nükseden, tetikleyiciyi bulamadık ama nacizane aşırı düşünmesine bağlıyorum.
Ya gerçekten zeka geriliği var oğlumda diyorum ya da ileri zeka, artık bakılmayan başka bir şey kalmadı.
Kafa farklı çalışıyor, bunu görebiliyorum.
Hayata her şeye asi yapısı var ve inanılmaz çabası var bunun için.
İkisinden biri yani, hele de küçüğü doğunca ve büyütünce ‘normal’ olanın nasıl olduğunu gördükçe, büyükte kesinlikle bir sıkıntı varlığına kesin gözüyle bakıyorum.