Tamamen yetiştirmeden kaynaklı olduğuna inanıyorum. Belki bakan kişinin defalalarca değişmesi, belki sizin dokuz hayırdan sonra dayanamayıp evet demeleriniz... Zaten mantıklı olarak siz esinizden bir şeyi isteyince yapmıyorsa ama dırdır yapınca elbet sonunda 'tamam yapalim' diyorsa artık siz o hayırları ciddiye bile almazsınız. Daha cok trip attıkça , daha çok dünyayı zindan edince evet diyeceğini bilirsiniz. Aynı bunun gibi düşünün
misal çocuk top havuzundan çıkmak istemiyor, yavrum çıkmak zorundayız diyorsunuz, ama vaktimiz yok,baba bekliyor, kapatacaklarmis parkı diye ikna çalışmalarından sonra bıkıp 'tamam, yarım saat daha' diyorsunuz ya,işte böyle böyle çocuk öğreniyor ki yeteri kadar sorun çıkartırsa yapamayacağı şey yok. Eğer gerçekten istikrarli olsaydınız bir süre sonra çabanın başarısız olacağını ogrenecekti (scanner 'in fare deneyinin çocuklar ile ilgili yorumları şeklinde aratırsanız bu konuda çok güzel makaleler bulabilirsiniz)
Bu arada çocuğun hali tavrı karşısındaki kişiye göre değişir. Mesela ben çok küçük çağlardan beri anneme çok aksiyken babama tam küçük köpek modundayim. Bunu herkes söyler. Daha bebekken,bir iki yaşındayken bile tüm gün annemi delirtirmişiz, babam eve gelince annemin "bugün söyle böyle yaptılar,hiç susmadilar,birbiriyle kavga ettiler " söylenmelerine babam dermiş ki; bu çocuklar mi?
adam ne bizim bagirtimizi bilir, ne ablamla birbirimize girmelerimizi,ne kötü sözlerimizi. Çünkü babam eve geldiği anda içimizdeki şeytan bizi terkediyor :))) şu an otuzbir yaşındayım hala da biraz öyle, asla babamla kavga etmedim bu yaşıma kadar, annemle iki dakika mutfakta karşılaşayim sesler yükselebilir
yani aksi çocuk, huysuz şöyle böyle çocuk vardır evet ama çocuklar biraz da adamına gore muamele eder. Belki de size bir şey anlatmak istiyordur.
Çalışan anneymissiniz, geliriniz var demek ki. ben olsam önce kreş psikologuna , sonra da iyi eğitimli bir çocuk psikologuna giderim. Çocukta sorun yoksa bile benim davranışlarımi düzeltmeme yardımcı olsun diye