Konuya nereden başlayacağımı bilemiyorum. 41 yaşındayım.eşiminde benimde 2.evliliği..onun ilk evliliğinde bir kızı var.şu an 13 yaşında.. şu an babaannesiyle yaşıyor. Ama anneside aynı şehirde ...onun yüzünde sürekli kötülenmekten ve yanlış anlaşılmaktan bıktım. Evlendiğimizde 7 yaşındaydı. Eşim bana dediki bu çocuk sana emanet her hareketinle sen ilgilen... Oturmasını kalkmasını sen öğret dedi.. Ama evlenince işler değişti... Gerek ben gerek ailem ona kucak açtık. Onu mutlu etmeye çalıştık.. Ben ilk evliliğimde yaşadığım bazı zorluklar nedeniyle... Bir bayanın mutlaka güçlü olmasını gerektiği bildiğim için.. Ona okuması ve ilerde mesleği olması gerektiği konusunu sürekli anlattım. Neden derseniz.. Dünyanın halini hiç belli olmaz.. Insan istemeden karşına bazı kötülükler çıkıyor.. Onunla baş etmesi lazım diye düşündüm.hayatın bütün olumlu ve olumsuzluklarını anlattım.ama anlayana... Geçen sene annesınin ve benimde bir oğlum.oldu... O üzülmesin diye eşimin ailesine dedimki önce onu seveneceksin sonra benimkini...ne bileyim her zaman kendi çocuğumda çok onu düşündüm .ona yardım etmeyi düşündüm.. Ama anlayana ...tamam anlıyorum.. Anne ve babadan ayrı kalmak zor.. Ama bu benim suçum değilki... Annesi ve babasını bende ayırmadım...buluğ çağı sorunları var.. Inanki herzaman yarımcı olmaya çalıştım. Tamam o çoçuk o beni anlamadı ya eşim beni niye anlamıyor.. Beni sürekli kötü kalpli olmakla suçluyor.sen üvey annesin hiç birşey karışma diyor..sizce ne yapmalıyım....ben kötümüyüm..?o kadar üzgünümkü anlatamam...
Son düzenleme:
