- Konu Sahibi kedikuyrugu
-
- #1
Merhaba,
3 yıllık evliyim, eşimle çok mutluyuz bir sıkıntımız yok. Çocuğum yok ama istiyoruz artık. 4 Yıldır aynı iş yerimde çalışıyorum. Ailemden ayrı şehirde yaşıyoruz bayramdan bayrama ancak görüşebiliyoruz. Hiç arkadaşım yok diyebilirim, iş-ev arasında geçiyor hayatım.
Böyle bakınca çok da bir problem yok, şükret diyecektir bir çoğunuz haline. Elbette şükrediyorum ama mutlu değilim!
Herşeyi çok takıyorum kafama, özel meseleleri geçtim memleket meselelerine abartılı tepkiler vermem, yolda yürürken birisinin bir huyuna takılmam, ani sinir yükselmeleri... Bunların saçma olduğunu içten içe düşünsem de kendimi yatıştıramıyorum. Bazı olayları o kadar büyütüyorum ki kendi içimde günlerce takılı kaldığım oluyor. İş saatlerim dengesiz, akşam 7 de çıkarım derken bir iş geliyo 11-12 lere kadar çalıştığım oluyor.Hafta sonları da aynı şekilde, neredeyse hiç plan yapamıyorum. 2 Hafta önce yogaya başladım bu haftaki derslere sırf bu nedenle katılamadım, o da ayrı bi sinir yükledi üzerime kaç gündür patrona kilitlenmiş durumdayım. Eşimle oturup konuşuyoruz, evet diyorum saçma şeyleri çok büyütüyorum bu kadar sinirlenmemem gerek ama yok o an kendimi tutamıyorum.
Şu an yaptığım işi sevmiyorum, çalıştığım insanlardan genel olarak hoşlanmıyorum, patronum abim gibi ama mümkünse iş yapmayalım abi kardeş takılalım istiyorum. İş değiştirmek istesem cesaretim yok, çalıştığım sektörde paranı alamama sabahlara kadar çalıştırma problemleri var, kimseye güvenemiyorum. İşimi sevmediğim için gelen işleri hakkıyla yapamıyorum kendim de beğenmiyorum git gide özgüvenim eksiliyor. Ne yapacağımı bilmiyorum...mutlu olmak istiyorum, parada pulda hiç gözüm yok...
3 yıllık evliyim, eşimle çok mutluyuz bir sıkıntımız yok. Çocuğum yok ama istiyoruz artık. 4 Yıldır aynı iş yerimde çalışıyorum. Ailemden ayrı şehirde yaşıyoruz bayramdan bayrama ancak görüşebiliyoruz. Hiç arkadaşım yok diyebilirim, iş-ev arasında geçiyor hayatım.
Böyle bakınca çok da bir problem yok, şükret diyecektir bir çoğunuz haline. Elbette şükrediyorum ama mutlu değilim!
Herşeyi çok takıyorum kafama, özel meseleleri geçtim memleket meselelerine abartılı tepkiler vermem, yolda yürürken birisinin bir huyuna takılmam, ani sinir yükselmeleri... Bunların saçma olduğunu içten içe düşünsem de kendimi yatıştıramıyorum. Bazı olayları o kadar büyütüyorum ki kendi içimde günlerce takılı kaldığım oluyor. İş saatlerim dengesiz, akşam 7 de çıkarım derken bir iş geliyo 11-12 lere kadar çalıştığım oluyor.Hafta sonları da aynı şekilde, neredeyse hiç plan yapamıyorum. 2 Hafta önce yogaya başladım bu haftaki derslere sırf bu nedenle katılamadım, o da ayrı bi sinir yükledi üzerime kaç gündür patrona kilitlenmiş durumdayım. Eşimle oturup konuşuyoruz, evet diyorum saçma şeyleri çok büyütüyorum bu kadar sinirlenmemem gerek ama yok o an kendimi tutamıyorum.
Şu an yaptığım işi sevmiyorum, çalıştığım insanlardan genel olarak hoşlanmıyorum, patronum abim gibi ama mümkünse iş yapmayalım abi kardeş takılalım istiyorum. İş değiştirmek istesem cesaretim yok, çalıştığım sektörde paranı alamama sabahlara kadar çalıştırma problemleri var, kimseye güvenemiyorum. İşimi sevmediğim için gelen işleri hakkıyla yapamıyorum kendim de beğenmiyorum git gide özgüvenim eksiliyor. Ne yapacağımı bilmiyorum...mutlu olmak istiyorum, parada pulda hiç gözüm yok...